Er zijn veel manieren waarop je me zou kunnen beschrijven aan een vriend die niet zeker weet of hij me op een feestje heeft aangesproken. Je zou kunnen zeggen “degene met de slecht gemanierde blonde meisjes” of “degene met de pixie crop”. Maar veel makkelijker is het om een groot gebogen gebaar te maken aan de voorkant van je lichaam. Begin bij je nek, eindig ergens bij je navel en zeg “die met de tieten”.
Ten slotte hebben ze me toch ontmoet.
Vorig jaar vertelde een vriendin me dat haar man moeite heeft om een gesprek met me te voeren omdat hij “niet voorbij mijn borsten kan komen”. Ik controleerde of hun enorme omvang hem niet de weg naar de uitgang versperde (dat is wel eens gebeurd). Dat was het niet. Het waren die dingen aan de voorkant van mijn lichaam, die melk afscheiden na de bevalling. Ze intimideerden een volwassen man.
En hij is niet de enige. Met deprimerende regelmaat ontmoet ik mensen die “niet om mijn borsten heen kunnen”. Een vent roept vanuit een passerende auto: “Moet je die borsten zien!” Als ik op een feestje aankom in een outfit waarin ik me nog maar een paar seconden daarvoor op mijn gemak voelde, werpt een vriend een blik op mijn decolleté en gniffelt: “De meisjes zijn uit.” Op de universiteit zegt een professor me dat ik hem afleid tijdens colleges. Ik vraag me een paar weken af wat hij precies wil dat ik met ze doe en stap dan over naar een ander vak. Ik heb het advies gekregen “Haal ze eruit, liefje!” en “Stop ze weg, slet!” op dezelfde dag, met dezelfde kleren aan, lopend door dezelfde straat. Is het een wonder dat mijn borsten en ik een gecompliceerde, vaak verwarrende relatie hebben gehad?
In de loop der tijd varieerde mijn behamaat van een 32C op mijn kleinst tot een 38K op mijn grootst, terwijl ik zwanger was van mijn tweede dochter. Nu, op 34-jarige leeftijd, ben ik de niet zo trotse eigenaar van een paar 32GG’s die als een obscene taarttopper boven mijn maatje 10 uitsteken. Dit jaar ben ik 3st afgevallen, maar slechts één cupmaat kleiner. Ik ben zo gebouwd. Ik doe het niet expres.
Hier zijn een paar dingen die mijn enorme borsten me laten voelen: log, volumineus, matronees, mummieachtig, log, massief, log, zwaar, beladen, buiten proportie, cartoonachtig, onevenwichtig, beschaamd. Hier zijn enkele dingen die ze me niet laten voelen: overvloedig, overvloedig, gezegend, vrouwelijk, vrouwelijk, zelfverzekerd, sexy, aantrekkelijk.
Het is niet altijd zo geweest. In de tijd dat mijn borsten nog parmantig waren, profiteerde ik ervan – en waarom niet? Door mijn ellebogen tegen elkaar te drukken en over volle bars te leunen, werd ik meestal heel snel bediend; toen ik als serveerster werkte, leek de inhoud van mijn fooienpot op te zwellen in directe correlatie met de strakheid van mijn shirt.
Hoewel het moeilijk is om een paar enorme borsten onder controle te houden. Op dezelfde manier als mensen een zwangere buik aanraken zonder toestemming te vragen, worden grote borsten vaak behandeld als publiek bezit. Vreemden in bars beginnen een gesprek met: “Welke maat hebben ze?” of: “Zijn die dingen echt?” Op feestjes vragen ze zich af of ik ooit iets in mijn decolleté heb verloren. Perverselingen bieden aan me te helpen zoeken naar zoekgeraakte spullen. Ik ben er vrij zeker van dat er vaker naar mijn borsten is getoeterd (compleet met hilarische geluidseffecten), getast, geknepen en “per ongeluk” tegenaan gestoten dan tegen een vrouw met gemiddelde borsten (in Groot-Brittannië is dat een 36DD).
Sommigen gaan ervan uit dat ik het heerlijk vind om grote borsten te hebben (“Je boft maar”), terwijl anderen ervan overtuigd zijn dat ze me ellendig maken (“Je hebt vast overwogen om je te laten verkleinen”). Niemand zou ooit een vrouw met overgewicht vragen haar kledingmaat bekend te maken of een snotneus of hij een neuscorrectie overweegt. Maar wat hun mening over grote borsten ook is, mensen schijnen ze, of hun handen, gewoon niet voor zichzelf te kunnen houden.
Toen ik jonger was en onzekerder over mezelf, was het gemakkelijk om in de rol van “degene met de tieten” te vallen, omdat mijn borsten me lieten definiëren betekende dat ik me niet te veel zorgen hoefde te maken over het definiëren van mezelf. Maar rond de tijd dat ik 30 werd en beviel van mijn eerste dochter, merkte ik dat ik serieuzer genomen wilde worden, en bij de andere moeders wilde horen die ik ontmoette.
Ik weet niet of het werkt. Ik heb het gevoel dat mijn borsten leugens over me verspreiden op het schoolplein, me ondermijnen op het werk en vooral verraden wie ik ben – nu ik het zelf zeker weet. Ze willen dat ik de persoon ben die ik was voordat mijn kinderen kwamen. Ik weet dat we samen goede tijden hebben gekend, maar ik ben verder gegaan en vraag me vaak schuldig af hoe het leven zonder hen zou zijn.
Tijdens gesprekken met andere vrouwen van mijn leeftijd met grote borsten, realiseerde ik me dat ik niet de enige ben. “Grote borsten zijn geen zegen, ze zijn een vloek”, zegt een van hen somber, waarna ze een veel te bekende lijst met lichamelijke klachten geeft: voortdurende rug-, nek- en schouderpijn, blijvende vlekken en zweren veroorzaakt door bh-bandjes en onderbedrading, pijnlijke uitslag onder elke borst, moeite met het vinden van een comfortabele slaaphouding. “Het is een fysieke noodzaak om in elke hand een borst vast te houden als ik naar de bus ren of de trap oploop,” vertelt een andere vriendin me. “Dat doe ik ook,” onderbreek ik opgewonden. “Het maakt me eruit zien als een weirdo uit een Benny Hill sketch. “
Net als ik, vinden ze ook oefening moeilijk – zelfs low-impact activiteiten zoals zwemmen (mijn borsten zijn in wezen reusachtige drijfmiddelen) en yoga (ik moet afzien van alle poses die het liggen op mijn buik, of kant, of bukken inhouden). Ondanks het feit dat ik evenveel sportbeha’s draag als ik benen heb, heb ik moeite om mijn borsten mee te nemen op mijn gewone joggingen. Maar omdat hardlopen de sleutel is tot mijn geestelijke gezondheid, zal ik het blijven doen, zelfs als ik iemand in dienst moet nemen om me te helpen skateboarden. (Dat is een functiebeschrijving die ik zou willen schrijven.)
De grootste bron van frustratie en ellende, echter, degene die alle andere overschaduwt, is de dagelijkse kwelling van het aankleden. Halslijnen zijn het grootste mijnenveld: te hoog en je lijdt aan een effect dat ik “de muur van tieten” noem: een klassieke look voor matrons en maiden aunts, dit verandert je effectief in de boeg van een schip. Maar ga voor iets lager dan een polo nek, en je bent opzettelijk pronken met je waren – “vragen om het”, zoals mijn vader placht te zeggen toen ik probeerde om het huis te verlaten met twee onderzetters en een mini-rokje als een tiener.
De lijst van no-go gebieden voor het kleden van het topzware lichaam is eindeloos. Nee tegen alles wat vloeiend of losjes zit, tenzij je een menselijke feesttent wilt zijn. Nee om het bruidsmeisje van je beste vriendin te zijn, want zij zal ongetwijfeld willen dat je een strapless jurk draagt, die ongetwijfeld rond je middel zal eindigen op de dansvloer. Nee tegen alles wat plakt of zelfs maar een beetje strak zit (zie hierboven over “erom vragen”). Dierenprints, geruite motiefjes, vlechtjes, korsetten of kniehoge laarzen doen iedereen die groter is dan een D-cup eruitzien als een pornoster. Vrouwen met een goed postuur hebben het volstrekt nutteloze talent om zelfs het duurste, prachtigste kledingstuk er direct obsceen uit te laten zien. En laat je niet misleiden door die artikelen die beweren je te leren “hoe je een rond figuur moet kleden”. Het nuttigste advies dat ik heb gekregen is: “Draag een echt, echt enorme tas om de aandacht af te leiden.”
Mijn beha’s zijn zo lelijk dat ik ze te drogen hang in mijn kledingkast zodat mijn partner ze niet ziet. Ze hebben twee centimeter brede bandjes en cups die tot aan mijn sleutelbeenderen komen. Ondanks deze indrukwekkende geloofsbrieven, gaan ze ongeveer 12 weken mee voordat ik word gekliefd door een verdwaalde onderbedrading, of een van de cups plotseling openscheurt, niet in staat om de tsunami van mijn boezem tegen te houden. Voor £60 per beha, voer ik campagne voor de regering om mij en mijn soort een jaarlijkse ondergoed uitkering te betalen.
Over de afgelopen vijf jaar, heb ik borstvoeding twee kinderen in de peuterjaren. Het is de enige keer geweest dat mijn gevoelens over mijn borsten echt ongecompliceerd waren. Daar ligt de ware kracht: mijn oudste klapte altijd als ik mijn borstvoedingsbeha wilde loshaken. Toen ik onlangs mijn jongste kind spendeerde, voelde het als een goed moment om eens goed naar mijn borsten te kijken. Omcirkeld met paarsige zwangerschapsstriemen, wijzen ze nu naar het zuiden. De huid die ze bedekt is gekreukt en uitgezakt. Ze dragen de littekens van kleine tanden en nagels. Ze zijn nog steeds reusachtig – maar o, wat zijn de machtigen gevallen.
Ik verberg mijn borsten zo goed als ik kan: voor de wereld, voor mijn partner, zelfs voor mezelf. Als ik ze dan in de spiegel zie – ze hangen als trieste, leeggelopen ballonnen aan mijn borst – kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het feest echt voorbij is.
Voorzichtig onderzoek naar borstverkleinende chirurgie leert me dat de ingreep pijnlijk en ingrijpend is en ernstige risico’s met zich meebrengt. Na mijn bevalling maakt het idee van pijn me niet bang. Ik denk ook dat ik zou kunnen leven met de niet onbelangrijke littekens die de scalpel zou achterlaten. Wat ik moeilijker te verkroppen vind, is het gevoel dat ik mijn borsten zou afslachten en verraden om me te conformeren aan ideeën en idealen die niet zouden mogen bestaan.
Wij bewonen dus een niemandsland, mijn borsten en ik. Ze maken deel uit van wie ik ben, ze hebben mijn kinderen gevoed, maar ik vind het steeds moeilijker om de gevoelens van walging en zelfverachting die ze nu oproepen, in te slikken.
Is dit normaal? “Op de lange termijn kan het nuttiger zijn om met je lichaam in het reine te komen dan het permanent te veranderen,” vertelt psychologe Honey Langcaster-James me. Ze wijst erop dat mensen overgefocust kunnen raken op een lichaamsdeel waar ze ongelukkig mee zijn, wat symptomatisch kan zijn voor moeilijkheden die ze op andere gebieden in hun leven hebben, moeilijkheden die een operatie zeker niet zal verhelpen.
Mijn borsten zijn voor nu veilig. Wat ik ook beslis, het komt neer op één vraag: als ik zeker was van mezelf en van wie ik ben, waarom zou ik me dan druk maken over de veronderstellingen die over mij worden gemaakt op basis van mijn behamaat? Ik hoop dat ik op een dag echt kan geloven dat mijn grote borsten jouw probleem zijn, niet het mijne.
{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{topRight}}
{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Vrouwen
- Gezondheid &welzijn
- features
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger
Geef een antwoord