World Civilization

De inheemse volken van de kust van de Stille Noordwestkust bestonden uit vele naties en stamverbanden, elk met een eigen culturele en politieke identiteit; maar zij deelden bepaalde overtuigingen, tradities en praktijken, zoals het centrale belang van zalm als hulpbron en spiritueel symbool. Deze volkeren hadden tijd en energie om zich te wijden aan het scheppen van kunst en kunstnijverheid en aan religieuze en sociale ceremonies. De term “Noordwestkust”, of “Noordwestkust”, wordt gebruikt om te verwijzen naar de groepen inheemse volken die langs de kusten van Brits Columbia, de staat Washington, delen van Alaska, Oregon, en Noord-Californië wonen.

De Noordwestkust van de Stille Oceaan had ooit de dichtstbevolkte gebieden van inheemse volken. Het milde klimaat en de overvloedige natuurlijke rijkdommen, zoals cederhout en zalm, maakten de opkomst van een complexe inheemse cultuur mogelijk. De inheemse bevolking in deze regio beoefende verschillende vormen van bostuinbouw en vuurstoklandbouw in de bossen, graslanden, gemengde bosgebieden en wetlands, waarbij zij er door het gebruik van geavanceerde landbouwtechnieken voor zorgden dat de gewenste voedsel- en medicijnvoorraden beschikbaar bleven. Degenen die betrokken waren bij de ontwikkeling van de landbouw creëerden vuren van lage intensiteit om grotere, catastrofale branden te voorkomen en landbouw met lage dichtheid in een losse rotatie in stand te houden. Dit is wat bekend staat als permacultuur, of elk systeem van duurzame landbouw dat natuurlijke hulpbronnen vernieuwt en lokale ecosystemen verrijkt.

Een van de belangrijkste culturele elementen die begon te bloeien aan de Pacific Northwest Coast was het gebruik van muziek en andere vormen van kunst en ambachten. Hoewel muziek in functie en expressie varieerde onder inheemse stammen, waren er culturele overeenkomsten. Sommige stammen gebruikten bijvoorbeeld handtrommels gemaakt van dierenhuiden als hun instrument bij uitstek, terwijl anderen plank- of boomstamtrommels gebruikten, samen met fluiters, houten klepels en rammelaars. Maar ongeacht het soort instrument dat werd gebruikt, werden muziek en zang gemaakt om ceremonies, dansen en festiviteiten te begeleiden.

De belangrijkste functie van muziek in deze regio was het oproepen van spiritualiteit. Muziek werd gemaakt om de aarde, de schepper, de voorouders en alle andere aspecten van de bovennatuurlijke wereld te eren. Liederen werden ook gebruikt om verhalen over te brengen en waren soms eigendom van families als eigendom dat kon worden geërfd, verkocht, of als geschenk gegeven aan een prestigieuze gast op een feest. In sommige gemeenschappen bestonden professionele musici, en in sommige volken werden degenen die muzikale fouten maakten gestraft, gewoonlijk door middel van schande. Vocale ritmische patronen waren vaak complex en stonden haaks op strakke percussiebeats.

Net als bij de muziek diende de creatie van kunst ook als middel om verhalen, geschiedenis, wijsheid en bezit van generatie op generatie over te dragen. Door de overvloed aan natuurlijke hulpbronnen en de welvaart van de meeste Noordwest stammen, was er voldoende vrije tijd om kunst te maken. Veel kunstwerken dienden praktische doeleinden, zoals kleding, gereedschap, oorlogs- en jachtwapens, vervoer, koken en onderdak. Andere waren puur esthetisch. Kunst gaf de inheemse bevolking een band met het land en was een voortdurende herinnering aan hun geboorteplaatsen, stammen en naties. Een voorbeeld hiervan is het gebruik van symbolen op totempalen en plankhuizen van de kust van de Pacific Northwest.

Kunst van de Pacific Coast. Tot de kunst van de inheemse stammen behoorden plankhuizen en totempalen die voortdurend herinnerden aan de geboorteplaatsen, stamlijnen en naties van de inheemse volkeren.

Religieuze en sociale ceremonies

Een ander cultureel element dat vaste voet aan de grond kreeg, waren de religieuze en sociale ceremonies van de volken in het noordwesten van de Stille Oceaan. Hoewel verschillende stammen hun eigen mythologieën en rituelen kunnen hebben gehad, wordt gezegd dat “animisme” de meest voorkomende, fundamentele rode draad beschrijft van de spirituele of bovennatuurlijke perspectieven van de inheemse volkeren in deze regio. Spiritualisme, het bovennatuurlijke en het belang van de omgeving speelden zo’n integrale rol in het dagelijks leven. Daarom was het niet ongebruikelijk dat wereldse goederen werden versierd met symbolen, wapenschilden en totems die een of andere belangrijke figuur (figuren) uit zowel de geziene als de ongeziene wereld vertegenwoordigden.

Veel van deze religieuze of spirituele symbolen waren ook aanwezig tijdens sociale ceremonies. De potlatch, een feest waarbij geschenken worden gegeven, was misschien wel een van de belangrijkste sociale ervaringen die plaatsvonden binnen groepen in het Noordwesten van de Stille Oceaan. Het was een zeer complexe gebeurtenis waarbij mensen bijeenkwamen om een specifieke gebeurtenis te herdenken, zoals het verhogen van een totempaal of de benoeming/verkiezing van een nieuw opperhoofd. Tijdens de potlatch-ceremonie gaf het opperhoofd zeer uitgebreide geschenken aan bezoekende volkeren om zijn macht en prestige te bevestigen, en door deze geschenken aan te nemen gaven de bezoekers te kennen dat zij het opperhoofd goedkeurden. Er waren ook grote feesten en uitingen van opzichtige consumptie. Groepen dansers voerden uitgebreide dansen en ceremonies uit. Het bijwonen van deze voorstellingen werd als een eer beschouwd. Potlatches werden om verschillende redenen gehouden: de bevestiging van een nieuw opperhoofd, het volwassen worden, tatoeëer- of piercingceremonies, inwijding in een geheim genootschap, huwelijken, de begrafenis van een opperhoofd, of een gevechtsoverwinning.