Dit boek gaat uit van de redelijke premisse dat de meeste encyclopedieën en studies van de wereldcultuur de neiging hebben eurocentrisch te zijn, en dat de meeste mensen (Amerikanen misschien in het bijzonder) heel weinig weten over culturele tradities van andere samenlevingen. De auteurs hebben daarom een enquête gehouden onder wetenschappers uit verschillende delen van de wereld en hen gevraagd een lijst te maken van de belangrijkste culturele bijdragen van hun samenleving; dit deel is een compilatie van de antwoorden die zij hebben ontvangen.
Hoewel het woordenboek vele interessante, amusante en soms verrassende ingangen heeft, lijdt het aan een centraal conceptueel probleem. De redacteuren willen dat dit een gids voor een opkomende mondiale cultuur, dat wil zeggen een cultuur die wordt gedeeld over de traditionele culturele grenzen. Een groot deel van het boek is echter niet meer dan een catalogus van de culturele artefacten van de wereld, zonder rekening te houden met hun belang of invloed op andere delen van de wereld. Als de redacteuren zich hadden moeten richten op cultuur die echt mondiaal (dat wil zeggen transnationaal) is, hadden ze een aantal moeilijke keuzes moeten maken, omdat niet alle culturele artefacten goed reizen of invloed hebben op de wereld als geheel. Niet-Brazilianen verslinden samba-muziek en Beethoven wordt gespeeld in Japanse warenhuisliften, iets wat niet gezegd kan worden van bijvoorbeeld Chinese opera. De auteurs vermijden de noodzaak om prioriteiten te stellen en een oordeel te vellen over het belang van deze items door een woordenboekvorm te gebruiken en door van tevoren de onvolledigheid van hun lijst toe te geven. Toch zijn sommige keuzes vreemd: de Nation of Islam verdient anderhalve pagina, terwijl het pentecostalisme en mormonisme, twee van de belangrijkste transnationale culturele krachten van dit moment, ontbreken.
Geef een antwoord