Vergeet DC, zet Marvel opzij, er is een nieuwe superheld in de stad en hij is absoluut fantastisch.
Nu had ik hoge verwachtingen toen ik erin ging, want ik heb een grote geschiedenis met Koreaanse cinema, in feite was de laatste film die ik 10/10 gaf Koreaans (Train to Busan 2016), maar ik had eigenlijk niet verwacht dat Psychokinesis helemaal zo goed zou zijn.
Het vertelt het verhaal van een afwezige zwerfvader die terugkeert nadat zijn ex-vrouw is overleden. Hij probeert terug te keren in zijn dochters leven maar ontmoet begrijpelijke weerstand, dat wil zeggen totdat hij superkrachten ontwikkelt en beseft dat hij ze kan gebruiken om haar te helpen.
Nu laten we duidelijk zijn dit is een komedie meer dan wat dan ook, komedie met serieuze ondertonen, een fatsoenlijk budget en eerlijk gezegd zou kunnen worden beschouwd als gezinsvriendelijk. Er wordt niet gevloekt, het geweld is op A-Team niveau (Je weet wel waar explosies gebeuren en mensen gaan vliegen, maar niemand gewond raakt), en het is goofy in dat echt vertederend soort manier.
Een echt hartverwarmende feel good film die ik applaudisseer voor iedereen die erbij betrokken is. Hoewel er enkele aspecten van het einde waren die ik niet helemaal kon waarderen en anders zou hebben geschreven, kan ik niet zeggen dat ze veel van de film wegnemen.
Dit is zo ontzettend leuk, ik heb gelachen, ik heb gejuicht, ik heb me een beetje opgewonden en liep zeer tevreden weg.
The Good:
Goede film
Seung-ryong Ryu en Eun-kyung Shim
The Bad:
Gevoel een beetje incompleet
Een paar keer te goofy
Het woord gosh (Vertaald) moet wel 100+ keer zijn gebruikt