Werpers evalueren aan de hand van Game Score

In mijn laatste bericht besprak ik het gebruik van Win Probability Added (WPA) als een methode om de effectiviteit van werpers te meten, met het argument dat het een quasi-tellingstatistiek was die in zijn geheel kon worden gebruikt om de carrière van een werper te evalueren. De bedenker van deze statistiek, Tom Tango, was zo vriendelijk om te wijzen op de tekortkomingen van deze benadering, en ik stel voor om de drie links te lezen waarnaar hij verwees. Ik ben er een groot voorstander van om de makers hun creaties te laten definiëren, dus negeer mijn bericht van maandag.

In het bijzonder zinspeelde Tango’s tweede bericht op wat mijn eerste gedachte was, namelijk om Game Score te gebruiken en te zien hoe dat werkte als een telstatistiek. Met dit startpunt zet ik mijn odyssee voort op zoek naar een betere manier om de carrière van een werper te beoordelen dan alleen de overwinningen.

Game Score werd ontwikkeld door Bill James, en de schoonheid zit hem in de eenvoud. Dit is de definitie:

1. Begin met 50 punten.
2. Voeg één punt toe voor elke opgenomen nul, dus drie punten voor elke complete geplaatste inning.
3. Voeg twee punten toe voor elke voltooide inning na de vierde.
4. Voeg één punt toe voor elke strikeout.
5. Trek twee punten af voor elke toegestane slag.
6. Trek vier punten af voor elk verdiend punt dat is toegestaan.
7. Trek twee punten af voor elk onverdiend punt dat is toegestaan.
8. Trek één punt af voor elke vrije loop.

Er komt geen geavanceerde wiskunde aan te pas, geen geheimzinnige statistieken, en omvat het brood en boter van wat effectieve pitching definieert — uit, strikeouts, vrije lopen, en hits. Deze tabel toont de top 10 werpers sinds 1914 in geaggregeerde Game Score:

Als we Nolan Ryan als voorbeeld nemen, maakte hij 773 starts (GS) en had een totale Game Score (GSc) van 46.262, of een gemiddelde van 59,8 per start, geconfronteerd met een totaal van 22.310 slagmensen (BF). Game Score, in dit geval, is een telstatistiek, en werpers als Ryan, Don Sutton en Gaylord Perry profiteren van hun lange carrière. In zekere zin erkent dit werpers als deze met lange carrières en “mindere” records, en erkent het solide werpen op slechte teams.

Wat gebeurt er als je de grafiek bekijkt in termen van Game Score-gemiddelde om te zien wie het meest effectief was tijdens zijn carrière? Dit is de top 10 onder werpers met minstens 400 starts sinds 1914:

Dit zijn aantoonbaar de beste werpers in het recente verleden met een interessante mix van lange carrière vs. kort-en-goed. Recentere werpers worden duidelijk herkend vanwege de toename van het aantal strikeouts, maar oudere werpers beginnen niet veel verder op de lijst op te duiken. De volledige lijst van werpers met minstens 100 starts sinds 1914 kan hier worden bekeken — voel je vrij om er wat mee te spelen en je eigen conclusies te trekken.

Tot zover reikt dit tot in de stoffige krochten van de honkbalgeschiedenis — hoe zit het vandaag? Kan Game Score die werpers identificeren wier carrière een flitsende start maakt? Deze grafiek toont actieve werpers met tenminste 30 starts in hun loopbaan (gegevens tot en met maandag 19 mei):

Hieronder valt het record van een werper in gestarte wedstrijden — beslissingen in de aflossing zijn niet meegerekend. Er is een breed scala aan werpers, van de jonge en gewonde zoals Jose Fernandez, recente import zoals Yu Darvish en Hisashi Iwakuma, en degenen die veilig in het midden van hun carrière en klaar om te behoren tot de beste van hun generatie in Adam Wainwright en Felix Hernandez. Ik raad ten zeerste aan om naar het werkblad te gaan en te zien wie de top 10 net niet heeft gehaald.

Langzaam maar zeker verliest de winst zijn effectiviteit als een manier om de waarde van een werper te bepalen, om de eenvoudige reden dat het aantal overwinningen afneemt. De huidige leiders in overwinningen zijn Tim Hudson (209) en CC Sabathia (208), en een overzicht van werpers uit het verleden met soortgelijke totalen levert een volmondig “meh” op. Dit is een onderwerp waar ik op terugkom als ik Pedro Martinez bespreek en wat zijn voor de hand liggende Hall of Fame geloofsbrieven zouden moeten zijn ondanks het feit dat hij “slechts” 219 wedstrijden won, maar het is tijd om andere methoden te vinden om de carrière van een werper te evalueren.

De wedstrijdscore staat heel hoog op de lijst, en er zijn allerlei methoden mogelijk om deze gemakkelijker te begrijpen en te integreren — toekenning van winst en verlies op basis van het feit of een werper een bepaalde drempel heeft overschreden, de constanten aanpassen om beter aan te sluiten bij de huidige benchmarks, geleidelijk aan in het gesprek brengen in tegenstelling tot de kwaliteitsstart, enz. Geen van de pitchers die in de tabellen voorkomen zou verbaasd moeten zijn, want ze worden algemeen beschouwd als één van de beste van hun tijdperk. Soms worden dominante prestaties overschaduwd door een bescheiden winst-verlies record.

Dit zijn de beste en slechtste Game Score wedstrijden sinds 2000:

Voor de goede orde, de beste wedstrijdscore aller tijden was 105 in Kerry Wood’s 20-strikeout wedstrijd op 6 mei 1998 (in zijn vijfde carrière start). Er schuilt enig gevaar in het gebruik van een statistiek die ontworpen is als een game-descriptor en die uit te breiden om een carrière te meten, maar er is ook waarde in het vergelijken van dit getal met zijn tijdgenoten. Het gebruik van een geaggregeerde Game Score kan helpen om een andere methode te introduceren waarmee de carrière van een werper kan worden geëvalueerd.

Zoals eerder vermeld, heeft Tom Tango vier verschillende Game Score methoden geïntroduceerd, en mijn volgende post zal zich niet richten op het evalueren van hen, maar op het zien hoe de carrières van werpers er voor staan, afhankelijk van de gebruikte methode. De spreadsheets waarnaar wordt verwezen geven een hint van hoe werpers presteerden, dus voel je vrij om een voorsprong te nemen en te zien wat de verschillende methoden laten zien.