De disruptieve veranderingen in het onderwijs van vandaag – van de proliferatie van digitale apparaten tot de beschikbaarheid van open onderwijsmiddelen, online universiteiten en certificering op basis van badges – hebben het veld in beroering gebracht als nooit tevoren. Onlangs had ik de gelegenheid om een lezing te geven op WNET’s Celebration of Teaching and Learning over het creëren van de voorwaarden voor innovatie in het onderwijs. Toen ik mijn lezing begon voor te bereiden, was ik er niet zeker van of het gewoon mijn perceptie was dat we op de rand van iets buitengewoons staan, of dat er echt iets op til is. Op zoek naar een manier om mijn percepties over het onderwijs van vandaag te testen, met zijn opkomst van beleidsveranderingen zoals No Child Left Behind en ontnuchterende statistieken zoals stijgingen in collegekosten en zeer verontrustende schooluitvalcijfers, begon ik te spelen met het idee dat we misschien het licht aan het eind van de tunnel zien, vergelijkbaar met wat er gebeurde na de donkere middeleeuwen.

Misschien is wat we meemaken de 21e-eeuwse versie van de renaissance: de onderwijsrenaissance. De renaissance van het onderwijs die in het begin van de 21e eeuw is begonnen, vertoont veel gelijkenis met de renaissance van de 16e eeuw, toen kunst en wetenschappen 300 jaar lang in Europa tot bloei kwamen en leidden tot wetenschappelijke ontdekkingen en belangrijke ontwikkelingen in de kunst. Wat wij vandaag in het onderwijs meemaken, werd aangezwengeld door zes krachten, die alle opmerkelijk veel gelijkenis vertonen met de ontwikkelingen die tot de Renaissance hebben geleid. Een blik op deze krachten kan ons inzicht geven in wat ons te wachten staat, zo niet in de komende drie eeuwen, dan toch in de komende drie decennia.

Ten eerste is er de uitvinding van nieuwe technologie. In de 15e eeuw maakte de uitvinding van de drukpers de toegang tot boeken en een grotere geletterdheid mogelijk, hetgeen op zijn beurt leidde tot de oprichting van universiteiten. Op dezelfde manier heeft de creatie van het internet en de wijdverspreide invoering ervan via goedkope digitale apparaten, waaronder mobiele telefoons en tablets, miljarden mensen in staat gesteld om geletterd te worden en toegang te krijgen tot informatie, waaronder leermiddelen.

Tweede is de infusie van grote sommen geld in de kunsten en wetenschappen. Tijdens de Renaissance sponsorden mecenassen in Italië, die profiteerden van handel en bankzaken, kunstenaars en wetenschappers, van Leonardo da Vinci tot Galileo. De afgelopen 25 jaar hebben filantropen van miljardairs in de VS en durfkapitalisten in Silicon Valley die van de handel profiteerden, grote sommen geld geïnvesteerd in hoogtechnologische bedrijven, die op hun beurt de ontwikkeling van goedkope digitale apparaten en duizenden toepassingen, waaronder onderwijsprogramma’s, hebben aangewakkerd. Bovendien hebben stichtingen die zijn opgericht met de fondsen van succesvolle ondernemers vele for-profit en non-profit doorbraakinitiatieven op het gebied van onderwijs en leren gesponsord.

Ten derde ligt de nadruk op het humanisme, of het unieke en buitengewone vermogen van de menselijke geest. Voor de eerste keer, tijdens de Renaissance, werden gewone mensen, in plaats van bijbelse figuren of rijke opdrachtgevers, het onderwerp van kunstenaars. Vandaag de dag geven opvoeders, ouders en studenten voorrang aan de personalisering van het leren, en programma’s worden op maat gemaakt met de nadruk op de stijl van de individuele leerling om kennis te verwerven. Daniel Hillis, een van de pioniers van parallel computing, ontwikkelt bijvoorbeeld een leermap uit de enorme databank van menselijke kennis, zodat individuen toegang kunnen krijgen tot kennis op een manier die het best past bij hun behoeften.

Vier, is de opkomst van een levendige artistieke cultuur met een focus op realisme en vooruitgang in architectonisch ontwerp. Een van de kenmerken van de huidige digitale cultuur is de opkomst van een levendige, zeer interactieve omgeving, waarin iedereen de kans krijgt om deel te nemen. Digitale architectuur omvat blogs, video’s, tweets, Facebook en andere sociale netwerkplatforms die de uitwisseling van informatie en meningen over vrijwel alles aanmoedigen.

Vijfde, is de democratisering van leren. Door de uitvinding van de drukpers, die boeken betaalbaar maakte, en de herontdekking van oude teksten over wetenschap en wiskunde, werd kennis toegankelijker voor de mensen die tijdens de Renaissance in Europa woonden. Op vergelijkbare wijze heeft de uitvinding van het internet en de toegankelijkheid door de betaalbaarheid van digitale hardware en connectiviteit, meer mensen in staat gesteld op het internet te gaan en deel te nemen aan sociaal leren. Daarnaast heeft de nadruk op het vrijelijk delen van kennis, via OER Commons en programma’s als Udacity, CK-12 FlexBooks, en cursussen van universiteiten als MIT, een dramatische culturele verschuiving teweeggebracht in de manier waarop leren gedistribueerd, open en collaboratief gebeurt.

Ten slotte is er de creatie van een proces voor ontdekking. In de Renaissance ontwikkelden uitvinders en wetenschappers een proces voor ontdekking, dat uiteindelijk leidde tot de wetenschappelijke methode. Vandaag de dag hebben nieuwe samenwerkingstechnieken, zoals crowdsourcing, collectief brainstormen en de open publicatie van wetenschappelijke ontdekkingen, geleid tot creaties als Wikipedia, PLoS, en astronomiesites waar miljoenen mensen met alleen een internetverbinding kunnen bijdragen aan de ontdekking van een nieuwe ster, planeet of melkwegstelsel. Van Galileo tot de miljoenen potentiële nieuwe wetenschappers op onze planeet vandaag, de nieuwe onderwijsrenaissance houdt een even grote belofte in voor de toekomst als zijn tegenhanger.

Hoewel sommigen snel geneigd zijn om de ontwrichtende veranderingen in het onderwijs van vandaag af te wijzen, denk ik dat we de zeer collaboratieve, gepersonaliseerde en betaalbare mogelijkheden die nieuwe digitale technologieën bieden aan lerenden over de hele wereld, moeten verwelkomen. Hoewel deze zelfde technologieën problemen creëren, bieden ze meer mensen de kans om te leren, te creëren en kennis te delen. En net als de Renaissance, kan de renaissance van het onderwijs ook leiden tot een meer humanistische en verbonden wereld.

Lees de originele versie die verscheen op de 27 maart editie van de Huffington Post, Onderwijs