Verzekeringsovereenkomst

Een verzekeringsovereenkomst kan worden gedefinieerd als een overeenkomst tussen twee partijen waarbij de ene partij verzekeraar wordt genoemd en de andere partij verzekerde. De verzekeraar, de verzekeringsmaatschappij, verbindt zich ertoe in ruil voor een vaste premie aan de verzekerde een vast geldbedrag uit te keren bij het plaatsvinden van een bepaalde gebeurtenis.

Volgens de Insurance Act, 1938

Artikel 2(8) : “Verzekeringsmaatschappij” betekent elke verzekeraar die een vennootschap, vereniging of personenvennootschap is die kan worden geliquideerd krachtens 18, of waarop de Indian Partnership Act, 1932 (9 van 1932) van toepassing is;

Artikel 2(9) : “Verzekeraar” betekent elke natuurlijke persoon of elk lichaam van natuurlijke personen zonder rechtspersoonlijkheid of elk lichaam met rechtspersoonlijkheid volgens de wetgeving van een land dat het verzekeringsbedrijf uitoefent.

Elke overeenkomst kan als contract worden aangemerkt indien zij de essentiële kenmerken bezit van een geldig contract zoals gespecificeerd in de Contracts Act, 1872, d.w.z.

Aanbod en aanvaarding

Het aanbod tot het aangaan van het contract komt in het algemeen van de verzekerde. In sommige gevallen komt het aanbod ook van de Verzekeringsmaatschappij in de vorm van publicatie van prospectussen, werving door agenten enz. Het is dus duidelijk dat het aanbod van beide kanten kan komen. Het belangrijkste element moet aanvaarding zijn. De verzekerde moet akkoord gaan met de betaling van de premie van het verzekerde bedrag en de verzekeringsmaatschappij moet instemmen met de uitkering van de schadevergoeding in geval van schade aan de verzekerde tijdens de looptijd van het contract. De verzekering kan voor het leven of voor eigendom zijn.

Overweging

Er wordt een bepaald bedrag als premie van de verzekerde gevraagd en tegen die vergoeding wordt gegarandeerd dat een groot bedrag wordt uitbetaald door de verzekeraar die de premie heeft ontvangen. Verzekeringsovereenkomsten zijn eenzijdige overeenkomsten, waarbij alleen de verzekeraar juridisch afdwingbare toezeggingen doet om voor gedekte verliezen te betalen. De maatschappij kan de verzekerde niet voor de rechter dagen wegens contractbreuk. Verzekeringsovereenkomsten zijn echter ook voorwaardelijke overeenkomsten, d.w.z. dat indien de verzekerde zich niet aan de overeenkomst houdt, de verzekeraar niet verplicht is de verliezen van de verzekerde te vergoeden.

Competente partijen:

De afdeling en regels die van toepassing zijn in het geval van de General Contract Act, 1872 met betrekking tot bevoegde partijen, zijn ook van toepassing in het geval van verzekeringsovereenkomsten. Stel bijvoorbeeld dat beide partijen bij het contract meerderjarig moeten zijn en dat de minderjarige het verzekeringscontract niet kan ondertekenen. Beide partijen moeten gezond van geest zijn.

Wettig doel

Alle contracten moeten een wettig doel hebben om door de rechtbanken afdwingbaar te zijn, d.w.z. dat het doel niet bij wet verboden is of niet immoreel of in strijd met de openbare orde is. Indien het voorwerp van de verzekering, evenals de tegenprestatie, onwettig blijkt te zijn, wordt gezegd dat de polis nietig is.

Nu zien wij enkele elementen van het verzekeringscontract –

  • schadevergoeding
  • verzekerbaar belang
  • uiterste goede trouw
  • subrogatie
  • overdracht en benoeming
  • garanties
  • goede oorzaak
  • teruggave van premie.

Wanneer een overeenkomst een van deze essentiële elementen en andere elementen mist, kan worden gezegd dat het een nietige overeenkomst is. Ook moet worden opgemerkt dat verzekeringsmaatschappijen vaak een contract nietig verklaren omdat de aanvrager, d.w.z. de verzekerde, onjuiste en valse informatie verstrekt.

In de verzekeringsovereenkomst moet worden vermeld welke risico’s worden gedekt, wat de limieten van de polis zijn en wat de looptijd van de polis is. Bovendien moeten alle verzekeringsovereenkomsten vermelden: Voorwaarden, Beperkingen en uitsluitingen. De verzekeringspolis kan voor Leven of voor Bezit zijn.

Over het algemeen stelt de verzekeringsmaatschappij door middel van de richtlijnen, voorwaarden en bepalingen in het Overeenkomstformulier de voorwaarden van de contracten vast. Zodra de aanvraag is ondertekend door de verzekerde betekent dit dat hij heeft ingestemd met de bepalingen en voorwaarden in het contract en is gebonden aan hetzelfde. De verzekeringsmaatschappij moet zeer voorzichtig zijn bij het opstellen van de richtlijnen, voorwaarden en bepalingen in de overeenkomst, omdat er geen specifieke wet is en er verschillende juridische definities, uitspraken van verschillende rechtbanken en verschillende richtlijnen van de deelstaatregeringen bestaan. Daarom moeten de verzekeringsmaatschappijen de grootst mogelijke zorgvuldigheid betrachten bij het opstellen van de bewoordingen, zodat deze juridisch effectief kunnen zijn en tegelijkertijd een breed scala van dekking kunnen bieden aan de verzekerde. Het is de plicht van elke verzekerde om deze voorwaarden door te nemen alvorens de overeenkomst te ondertekenen, want de verzekeringsovereenkomsten zijn niet onderhandelbaar. Er zijn zo veel jurisprudenties die de verzekerde ten goede komen.

Opgemerkt zij dat alle overeenkomsten, met uitzondering van persoonlijke verzekeringen, overeenkomsten van schadeloosstelling zijn en dat de beginselen die voor overeenkomsten van schadeloosstelling zijn vastgesteld, op deze overeenkomsten van toepassing zijn. Volgens deze beginselen stelt de verzekeraar de verzekerde schadeloos voor de betaling van het verzekerde bedrag bij het zich voordoen van de gebeurtenis die in de voorwaarden van het contract is gespecificeerd. In dergelijke gevallen moet de verzekerde bewijzen dat. Het bedrag van de vergoeding moet de werkelijke waarde van de verzekerde goederen zijn en als de verzekerde meer claimt dan wat de werkelijke waarde is, heeft de verzekeringsmaatschappij het recht om het extra geld van de verzekerde terug te krijgen.

De meeste verzekeringscontracten, namelijk polissen voor eigendoms-, aansprakelijkheids- en ziektekostenverzekeringen zijn schadeloosstellingscontracten, waarbij verzekeringsmaatschappijen de werkelijke verliezen moeten vergoeden, tot aan de polislimieten. Voor polissen zoals levensverzekeringscontracten moeten zij echter het nominale bedrag van de polis betalen. Een verzekerde moet voor en na het verlies een aantal dingen doen, en als hij die plichten niet nakomt, of niet aan die voorwaarden voldoet, dan hoeft de verzekeringsmaatschappij het schadebedrag niet te betalen, met als argument dat de verzekerde het contract van de polis heeft geschonden. Is de schending materieel, dan kan de rechter de verzekerde genoegdoening verlenen.

De opschortende voorwaarden zijn

  • De verzekerde moet de verzekeraar in kennis stellen van elke schade die hem is overkomen.
  • Bij een inboedelverzekering moet de verzekerde een inventaris van de schade overleggen.
  • Bij een arbeidsongeschiktheidsverzekering moet hij de verzekeraar een bewijs van elke vorm van invaliditeit overleggen.

Overeenkomsten van verzekeringspolissen kunnen wederzijds worden beëindigd, d.w.z. dat er sprake is van een recessie. Indien de verzekerde echter nalaat het bedrag van de verzekeringspremie te betalen, kan de verzekeringsmaatschappij een zaak aanspannen bij de rechtbank om de verzekeringspolis op te zeggen. Maar de levensverzekeringspolis heeft een onbetwistbare clausule die voorkomt dat de levensverzekering de polis na een periode van 1 tot 2 jaar opzegt.

“De standpunten van de auteurs zijn persoonlijk”