Het zijn drie heel lange maanden geweest om nuchter te zijn.
Toen ik voor het eerst stopte met alcohol, probeerde ik de dagen niet te tellen. Het was zo moeilijk om dat niet te doen. Ik herinnerde me mijn huidige aantal dagen elke keer als ik wakker werd. Het was iets waar ik door geobsedeerd was geraakt. Na een tijdje stopte ik met het tellen van de dagen en stelde herinneringen in voor de grote mijlpalen. 1 maand, 2 maanden, 3 maanden, 6 maanden en dan een jaar. Dit is wat ik leerde na 3 maanden nuchterheid.
Nadat ik de mijlpaal van een maand had bereikt, voelde ik me eerlijk gezegd niet anders. 30 dagen voelde niet alsof het lang genoeg was om echt te begrijpen wie ik was voordat ik dronk. Het was alles wat je van een eerste maand verwacht.
- Ik had wel een week lang het ergste katergevoel toen ik voor het eerst stopte
- Al die plotselinge vrije tijd maakte me echt onrustig en verveelde
- Het verlangen naar zoetigheid is behoorlijk onwerkelijk
Het voelde voor mij echter niet echt. Ik had ook al heel wat ‘droge’ januarimaanden of ‘nuchtere’ oktobers achter de rug, dus het voelde voor mij niet echt als een prestatie. Ik merkte ook dat de eerste maand voor andere mensen ook niet lang genoeg leek te zijn. Ik vertelde ze dat ik een maand niet had gedronken en men nam aan dat ik weer zou gaan drinken.
Ik dacht dat als ik eenmaal de 60 dagen had bereikt, dat het dan pas echt zou klikken dat het me was gelukt. En dat was ook zo.
Zestig dagen
Zestig dagen was het moment waarop ik serieus begon te worden genomen door andere mensen, waaronder mensen met wie ik eerder had gedronken.
De hunkeringen waren er echter nog steeds en dit is het moment waarop ik gedachten begon te krijgen over drinken. Niet echt dat ik stomdronken wilde worden in een bar, maar meer dat ik het gevoel van ontspanning en afleiding miste dat ik van drinken had gekregen. Dezelfde dag dat ik de zestig dagen haalde, ging ik naar een verjaardagslunch en daar werd veel gedronken. Ik begon me angstig te voelen en een beetje jaloers dat mensen nog konden drinken terwijl ik dat niet kon.
Het was moeilijker in deze periode om me te herinneren waarom ik het drinken in de eerste plaats had opgegeven. Het was lang genoeg dat ik me de smaak niet meer precies kon herinneren, maar ook lang genoeg dat ik het gevoel begon te krijgen dat ik het drinken weer aankon. Ik heb het eigenlijk alleen aan de online forums te danken dat ik niet ben teruggegaan. Ik las zoveel verhalen van mensen die in hetzelfde schuitje hadden gezeten met drinken als ik en ze konden het drinken absoluut niet meer aan.
Het hebben van een werkuitdaging om een maand vegetarisch te gaan was de perfecte afleiding. Ik was in staat om te stoppen met denken dat wat ik aan het doen was dom was, dat iedereen weer zou moeten kunnen drinken.
Voor deze maand bleef ik nuchter en kreeg ik ook de kans om het niet eten van vlees te verkennen. In staat zijn om nuchter te blijven en zonder vlees te gaan, onthulde iets wat ik me niet had gerealiseerd. Ik was zoveel sterker dan ik mezelf toedichtte. Ik begon na te denken over alle kleine veranderingen en verbeteringen die ik deze maand heb doorgevoerd.
- Ik ben meer mijn best gaan doen in de sportschool en ik zie al verbeteringen
- Schrijven was iets wat ik weer begon te doen en waar ik plezier aan begon te beleven
- Mijn creativiteit en verbeelding kwamen weer naar boven
Ik ben niet afgevallen en ik had ook niet het gevoel dat ik opeens gelukkig was geworden. Ik had emoties en gedachten waar ik mee om moest gaan en die werden niet weggehouden door alcohol. Schrijven hielp, maar ik weet dat het nog steeds tijd zal kosten om het echt te verwerken.
Drie maanden verder en het kan niet beter
Nadat ik net drie maanden verder ben, begin ik weer iets te voelen dat ik lange tijd niet had gevoeld. Hope.
Ik ben niet afgevallen, en ik heb ook geen grote veranderingen gemaakt. Ik werd geen #bosslady of iets dergelijks. Maar mijn nuchterheid was niet meer iets waar ik me voor schaamde en het voelde niet meer raar om mensen in bars en op feestjes te vertellen dat ik niet dronk.
Maar laten we het eens hebben over die hoop die ik begon te voelen. Het was alsof ik mezelf al lang niet meer had gezien en ik een tweede kans kreeg om te zien wie ik was en wie ik kon worden. Ik was altijd iemand die, als je me vroeg om mezelf te beschrijven, ik geen antwoord had. Dus begon ik meer tijd met mezelf door te brengen en nieuwe hobby’s en zelfs nieuw voedsel uit te proberen.
Ik was in staat om dingen op mijn doelenlijst voor 2019 af te vinken. Ik heb zelfs iets gedaan wat ik altijd op mijn lijst heb staan en uiteindelijk nooit doe. Ik heb me opgegeven om een 5k te lopen. Dat is iets dat al zo’n 10-15 jaar op mijn lijstje staat.
Wie zal ik worden? Wie ben ik echt? Ik ben nog nooit zo opgewonden geweest om daar achter te komen!
Geef een antwoord