Soms is het beste advies om iemand te geven, hem te vertellen dat hij het moet opgeven. Simpel en eenvoudig. Hou op. Het is geen advies dat je kunt geven zonder dat iemand je mening vraagt, of zonder de feiten. Wanneer ik denk dat iemand het nodig heeft om te worden verteld om op te geven, is mijn belangrijkste punt dat door het verwijderen van een slecht project of focus, mijn vriend zichzelf zal hervinden, en op die manier, hun volgende ding in staat zal stellen om een succes te worden.

Er is veel geschreven over de Kunst van het Falen, tot het punt waar het door velen wordt beschouwd als standaard praktijk voor degenen onder ons die experimenteel werken – falen is gewoon een deel van het proces. Ik ben echter een pragmaticus, geen idealist, als het aankomt op dingen opgeven. Niet iedereen heeft gelezen of is blootgesteld aan het idee dat mislukken oké is, dus soms moet je iemand om de tafel zetten en het vanaf de eerste beginselen goed uitleggen.

Als je in een situatie verkeert waarin je vriend iets doet en je denkt dat hij zich misschien voor niets verbergt, of zelfs als je je afgemat, versleten, gebroken en ronduit depressief voelt over waar je mee bezig bent, hoop ik dat het volgende nuttig zal zijn:

Een eenvoudige maatstaf om te weten of je iets moet opgeven, is je bewust te zijn van hoe je je voelt als je praat over datgene waar je mee bezig bent. Hoe voel je je als je de laatste in een lange rij samenvattingen geeft aan een vreemde? Als je met vrienden praat, ben je dan enthousiast over andere dingen, en als je gevraagd wordt hoe het gaat met je hoofdzaak, laat je het dan afweten, voel je je vlak, verander je van onderwerp? Hoe is je lichaamstaal als je erover praat?

Ik had het besef toen ik een paar jaar geleden een klein bedrijf runde, dat als ik er met anderen over sprak, ik gedempt, gestrest en niet mezelf was, maar als ik sprak over andere dingen die ik in mijn vrije tijd deed, fleurde ik op en was ik opgewonden, interessant en een beter mens om bij in de buurt te zijn. Dat is een sterk teken om het op te geven.

De cijfers kloppen niet

De financiën, of de belangrijkste cijfers voor uw project staan op zijn kop

Als er meer uitgaat dan er binnenkomt; als er nog geen teken is dat die cijfers op een gegeven moment zullen kloppen; als het plan was om op dit punt winstgevend te zijn, maar dat is nog lang niet het geval; of zelfs als een zeer belangrijk getal een orde van grootte afwijkt, is dat een teken dat er verandering nodig is.

Als je Very Important Number verkeerd is, vraag jezelf dan af of het tijd is om dingen te veranderen, enkele kernaannames, plannen en principes opnieuw te beoordelen, of inderdaad te stoppen en iets anders te doen.

De “cijfers” hier kunnen financieel zijn – het kan een andere metriek zijn rond wat je doet. Paul Birch, mijn mede-oprichter praat vaak over dingen die hij probeerde voor het dot com virale succes dat Birthday Alarm was. Zijn metriek was een “virale coëfficiënt boven 1”. Dat wil zeggen, voor elke persoon die zich aanmeldde, moest het product meer dan één extra aanmelding hebben om succesvol te zijn. Haal dat aantal boven één en je hebt een gestage groei. Haal dat aantal onder de één en je zult geld uitgeven aan reclame, of zelfs overwegen het op te geven.

Get externe evaluatie

Wanneer je je hard concentreert op een project, startup, idee, wat het ook is, is het heel, heel gemakkelijk om in de tunnelvisie-modus te komen. Terugkijkend op mijn mislukkingen in het verleden en het verschil tussen hoe ik over de wereld dacht vóór en nadat ik stopte, is het opmerkelijk hoe sterk dat effect is.

Elke keer was er een belangrijk, invloedrijk gesprek met iemand die enkele van deze vragen opwierp, en het is door het hebben van een vertrouwde adviseur daar op het juiste moment. Als je die persoon niet hebt, vraag dan iemand in je omgeving om je naar iemand door te verwijzen. Iedereen kent wel iemand, en mensen zullen je willen helpen. Je zult versteld staan.

Maar, maar, maar…

Opgeven is moeilijk. “Ik kan niet zomaar opgeven!” is de voor de hand liggende reactie op iemand als ik die zegt “waarom geef je niet gewoon op?”

Er zijn duizend redenen om met iets door te gaan voorbij het punt waarop je zou moeten. En falen kan ernstige nadelen hebben. Het kan zijn dat het echt onmogelijk is om “gewoon te stoppen” – de bank kan een hypotheek op je huis leggen, er kunnen ernstige gevolgen zijn, misschien een faillissement. Als u denkt dat dit het geval is, stop dan met lezen en vraag advies aan een professional.

Een geval van verkeerde identiteit

Veel van de “maars” kunnen echter fictief blijken te zijn. De belangrijkste is “maar ik heb mijn reputatie op het spel gezet”. Het is de verkeerd opgevatte identiteit. Jij en je project zijn twee verschillende dingen. Mensen vinden zichzelf de hele tijd opnieuw uit, en ik ben vaak verbaasd als ik hoor van iemand die aan een bedrijfsidee werkte dat niet werkte, en even later terugkomt met iets nieuws.

Verwijder de pleister

Vele dingen zijn iteratief – kleine verbeteringen hier, incrementele groei daar. Maar sommige dingen zijn stap-verandering gebeurtenissen, en er komt een punt waar iets moet worden gedaan. Een beslissing om “op te geven” is er zo een, en voor veel mensen is het alsof je de pleister van een wond afhaalt. Pijnlijk, ja, maar als je de pleister niet vervangt, zal het lang duren voor de wond genezen is. Als je iets opgeeft, en een harde, moeilijke beslissing neemt, en het snel doet, kun je iets soortgelijks ervaren – wat pijn nu, maar minder lang na verloop van tijd.

Atychiphobia-light

Atychiphobia – de angst om te falen is een echt ding, en moet verwoestend zijn voor degenen die erdoor getroffen zijn. Als ik met familieleden praat, en met mensen die niet, zoals ik, lezen over experimenteren en falen, of gewoon niet zijn blootgesteld aan de startup-cultuur, heb ik vaak het gevoel dat ik praat met mensen die een lichte versie van die fobie hebben.

Ik vraag me vaak af wat dat voor effect heeft op mensen die dingen uitproberen, risico’s nemen, of experimenteel zijn. Zijn mensen die geen risico’s nemen de juiste mensen om naar te luisteren als het niet goed gaat? Moet je jezelf omringen met die mensen, of anderen die meer open staan om te praten over dingen die niet werken, evenals de succesverhalen?

Ik denk dat het neerkomt op beloften – je hebt op een of andere manier een belofte gedaan dat waar je aan werkt The Big Thing is, en wanneer het duidelijk niet werkt, is het erg moeilijk om te zeggen “het werkt niet” tegen dezelfde mensen aan wie je die belofte hebt gedaan. Persoonlijk ben ik gestopt met dat soort beloftes te doen, en ik zeg tegen mijn familie: “Nou, je weet dat het misschien niet lukt, maar ik ga mijn best doen om ervoor te zorgen dat het wel lukt”.

Want als je erover denkt om te stoppen, heb je misschien geen behoefte aan een gesprek waarin je wordt aangemoedigd om door te gaan, door mensen die bang zijn om zelf te falen. In het verleden heb ik ergens mee willen stoppen, maar door de invloed (of aanmoediging) van de mensen om me heen, ben ik doorgegaan. Toch had ik het eerder moeten opgeven.

Wat als?

Naast “maar… maar… maar…” is er ook “wat als?”. Wat als ik het nu op zou geven en dan iemand anders hetzelfde idee zou doen en rijk zou worden? Wat als ik gewoon nog een maand doorga – dat belangrijke contract zou kunnen binnenkomen? Zeker.

Niemand kan de toekomst zien, maar hoe realistisch zijn die dingen? Als je er koud over nadenkt, kan het zijn dat je je aan strohalmen vastklampt, en volgende maand misschien in een nog slechtere positie zit.

Kanskosten

Door het verkeerde te doen in plaats van het goede, heb je die kans laten liggen. Wat heeft het je gekost?

Ik heb een aantal jaren voor een bedrijf gewerkt – een klein ontwerpbureau. Het was stressvol, het was zwaar, we maten ons succes af aan het winnen van een heleboel prijzen, maar we verdienden niet genoeg geld en het was een goede kandidaat voor “opgeven”. Het probleem was dat de mensen om me heen politiek gezien allemaal probeerden om kleine bedrijven zoals het mijne tot een succes te maken – ik was vervallen in een agenda over de stad waarin ik me bevond. En het enige advies dat ik moest horen was “Stef, waar ben je in godsnaam mee bezig? Geef het gewoon op”. Misschien waren er mensen die me dat vertelden, en luisterde ik niet.

Misschien had ik iemand nodig die het me recht voor zijn raap zei. Uiteindelijk komt het neer op opportuniteitskosten: als je je tijd besteedt aan datgene wat niet werkt, besteed je geen tijd aan datgene wat wel zou kunnen.

Ik denk niet dat ik mijn twintiger jaren heb “verspild”, maar ik wou wel dat ik er eerder mee was gestopt.

Op het laatst ben ik er wel mee gestopt. En jeetje wat is dat moeilijk. Het is vreselijk om een bedrijf op te doeken, om je vrienden te vertellen dat het niets geworden is, om een deal met de bank te sluiten om jarenlang een lening van je persoonlijke rekening af te betalen.

Het bleek dat er in de stad waar ik woonde redelijk wat faalfoben waren, maar niet zo veel als er mensen zijn die je meer respecteren voor het proberen en falen dan voor het kiezen van de makkelijke, saaie weg.

En veel gruwelijker dan de ervaring van mislukking is het vooruitzicht opgesloten te zitten in iets dat niet lukt, en maar door te gaan, en daarbij steeds meer naar beneden te worden getrokken.

Zombie mislukt

Het ding is, als je eenmaal die moeilijke beslissing hebt genomen om ergens mee te stoppen, dan is het klaar. Je kunt verder gaan. De daad is voltooid. Omgekeerd, als je doorgaat, zijn de effecten van het blijven hangen, en het verkeerde doen, elke dag bij je, totdat je uiteindelijk toch stopt.

Mijn andere medeoprichter Nick Marsh wees me laatst op iets. Het zijn niet de mega-fouten waar je voor moet oppassen. Het zijn de zombie-fails. Het zijn de dingen die je doet, die niet helemaal werken, maar die altijd een beetje potentieel tonen. De dingen die altijd van je vragen om nog een beetje meer te doen, omdat dat het ding is dat het groot zal maken. Behalve dat je het doet, en het wordt misschien een beetje beter, maar er is nog een beetje net om de hoek.

Falen inbouwen in het plan

Ik heb sindsdien een paar “opgeven” voorvallen gehad, en een paar overwinningen, omdat ik bewust experimenteel ben in de manier waarop ik werk. Falen is ingebouwd in het model bij Makeshift – we proberen dingen uit, we stoppen met dingen als ze niet werken, we gaan door met de dingen die wel werken. Ons proces is dat we met een reeks ideeën komen, er één uitkiezen waarvan we denken dat het een nuttige digitale dienst of product zou kunnen zijn, en dan een korte hack doen. Elke hack is een werkstuk van één tot twee weken om het kleinste onderdeel van het idee (The Little Big Idea) te bouwen.

We proberen die kleine hack snel voor mensen te krijgen om feedback te krijgen. Aan het eind van een paar dagen of weken, terwijl we proberen om te zien of mensen het idee leuk vinden, kijken we koel naar de resultaten. Krijgen we goede feedback? Vinden mensen dit ding leuk? Is het echt iets waar we onze tijd en geld in willen investeren? Of stoppen we het?

Soms is het het laatste. We zeggen “dat was een interessant experiment”, en gaan naar het volgende ding. Of als het er veelbelovend uitziet, dan investeren we in de uitbouw tot iets echts. En herhalen. Het is leren door te hacken. Om dat te doen moet je echt in staat zijn om ergens heel veel om te geven, om er hard aan te werken, en dan vrij abrupt te kunnen stoppen.

Jouw grootste troef

Het is, naar mijn mening, verstandig om je in te dekken totdat je iets vindt dat de moeite waard is om je tijd aan te besteden, en dan de vereiste laser-achtige focus te hebben om erop te springen en het tot een goed einde te brengen. Tot dan gaat het erom dat je je beperkte middelen verstandig gebruikt.

En dat is het belangrijkste. Als je vastzit, is het belangrijk om te proberen vrijheid, tijd en ruimte terug te krijgen om het volgende te doen. Door iets op te geven dat niet werkt, krijg je je grootste bezit terug – jezelf.