Het is een heel jaar geleden dat ik mijn onderwijsschoenen aan de wilgen hing en vertrok voor een nieuwe carrière. Ik ben al 100 keer gaan zitten om deze post te schrijven, maar op een of andere manier kan ik het nooit afmaken. Eindelijk heb ik uit de doeken kunnen doen waarom ik het onderwijs heb verlaten en het is maar al te triest dat mijn verhaal niet uniek is.

Het is wel toepasselijk dat ik mijn verhaal vertel in september, het begin van een zeer druk schooljaar, wanneer alle leraren en leerlingen met nieuw enthousiasme en motivatie voor het komende jaar terugkeren naar het schoolterrein. Behalve vorig jaar, toen keerde ik niet terug.

Na 14 jaar onderwijs, hoger onderwijs en daarna 2 jaar werken als leraar had ik een vreemd gevoel van opwinding in mijn maag dat ik voor het eerst in mijn 23 jaar niet door de schoolpoorten zou lopen.

Om bij het begin te beginnen, ik had absoluut geen idee wat ik na mijn afstuderen wilde gaan doen. Omdat ik altijd een extravert en zorgzaam persoon ben geweest, werd mij door familie en vrienden voortdurend verteld dat ik een carrière in het onderwijs moest overwegen. Ik herinner me dat ik in de zesde klas een quiz deed waarbij je vragen beantwoordde over je persoonlijkheidstype en dat je dan te horen kreeg voor welk beroep je het meest geschikt was en voor mij stond lesgeven bovenaan de lijst. Ik had bijna mijn hele leven als vrijwilliger lesgegeven in drama en dans en er werd mij altijd verteld dat ik een natuurlijke leider was. Zelf was ik er niet helemaal van overtuigd dat ik lesgeven wilde en ik probeerde me er een groot deel van de universiteit tegen te verzetten. Ik stelde het idee om af te studeren uit, maar toen de paniek toesloeg, begon ik te luisteren naar de mensen om me heen. Lesgeven is een goede vaardigheid om te hebben’, ‘Het is een vast inkomen’, ‘Doe het voor de vakantie’, ‘Je kunt je snel opwerken’ waren allemaal zinnen die ik keer op keer te horen kreeg. Iedereen kon het toch niet mis hebben? Ik begon mijn opties voor een lerarenopleiding te onderzoeken.

Zeker, binnen een paar maanden had ik een lerarenopleiding in het Noordwesten gevonden die de School Direct route aanbood. Het was eigenlijk on-the-job training, je had een mentor, en een paar dagen op de universiteit voor het eerste jaar voordat je werd losgelaten in de klas op uw eigen. Klinkt perfect? Jammer genoeg, zou ik er later achter komen dat het niet zo was. Dat eerste jaar van de lerarenopleiding was een van de dieptepunten waar ik ooit in mijn leven ben geweest.

We werden vanaf dag 1 van de opleiding in het diepe gegooid. Tot mijn ontsteltenis leek mijn mentor, een jonge vrouw van achter in de twintig, al snel een hekel aan me te krijgen. Ze maakte er een gewoonte van om me te vertellen hoe erg ze haar laatste stagiaire miste en dat ik nooit in haar schoenen zou kunnen staan. Er heerste een giftige sfeer op de afdeling waar ik werkte, er werden denigrerende termen gebruikt om over het afdelingshoofd te praten en ik wilde mezelf uit de lerarenkamer verwijderen telkens als ze naar buiten liep en ze allemaal achter haar rug begonnen te praten.

De sfeer op school was niet veel beter. De leerlingen kregen ’s morgens 15 minuten pauze en een lunch van 30 minuten in jaargroepen, waar ze werden opgesloten in de eetzaal en een kleine binnenplaats. Mij werd verteld dat de lunches kort en beperkt werden gehouden om gedragsproblemen te minimaliseren, maar ik wilde de kinderen gewoon vrij laten rondrennen, een balletje trappen en wat frisse lucht krijgen.

Het personeel negeerde je op de gang en ik hoorde zelden een gesprek tussen een leraar en een leerling zonder dat er werd gesproken over het halen van hun MEG’s (minimum verwachte cijfers). In werkelijkheid voelde het meer als een cijferfabriek, geobsedeerd door de resultaten van Ofsted, en helaas was het welzijn van de leerlingen en het personeel geen prioriteit.

In mijn eerste week van de opleiding hielden we een Open Avond om reclame te maken voor de school. Ik woonde pas een maand in het Noordwesten. Ik had geen idee van de omgeving, de lokale scholen en hoe mijn school zich tot hen verhield. Ik werd in een kamer met toekomstige leerlingen en hun ouders gezet, terwijl mijn mentor die avond in de andere kamer giechelde met een andere collega en mij helemaal aan mijn lot overliet. Een ouder begon me te ondervragen over de school en ik had niemand om hulp te vragen. Ik sloeg me er doorheen en wist te ontsnappen naar de badkamer. Dat was de eerste van vele tranen dat jaar.

De druk en vernedering gingen door. Als leraren in opleiding werden we elke les geobserveerd en een keer per week beoordeeld. Op mijn school kregen we te horen dat we ofwel ‘beginnend’, ‘zich ontwikkelend’, ‘goed’ of ‘uitmuntend’ waren. Het is een zinloos systeem, het maakt niet uit met welke ervaring je begint, je krijgt de eerste maanden ‘Beginnend’. Je werkt je dan op tot je de graad ‘Outstanding’ krijgt en de schaal werkt meer als een overgangsritueel. Als je te lang op ‘Beginning’ blijft, word je weggestuurd, maar hoe dan ook, ikzelf en mijn medestagiairs vonden het een echt ontmoedigende oefening die ontworpen was om fouten te vinden in alles wat we deden, van hoe we de leerlingen de klas binnenlieten tot hoe we huiswerk nakeken. Het beetje positieve complimenten dat overbleef, werd weggespoeld door het aantal heuvels dat we moesten beklimmen om als ‘Ontwikkelend’ te worden beschouwd. Een stel leraren wist echt niet hoe ver een beetje positieve aanmoediging en een compliment kunnen gaan.

En het papierwerk, oh het papierwerk. Voor elke les moesten we een kopie van een lesplan, een uitdraai van de powerpoint en een reflectieblad bijhouden. Destijds werd ons verteld dat we sneller zouden worden in het schrijven hiervan, maar in werkelijkheid, zodra we het allemaal onder de knie hadden, nam het aantal lessen dat we kregen toe. Naast elke les moesten we een wekelijks rooster en een wekelijkse evaluatie invullen en we moesten ook andere leerkrachten observeren en over hun lessen schrijven. We moesten bewijsmappen bijhouden om aan te tonen dat we aan alle onderwijsnormen voldeden, in de vorm van leerlingenwerk, aantekeningen van onze mentoren bij hun observaties en onze lesplannen. Ik was de hele dag op school en dan de hele avond mijn lessen aan het plannen om dan te horen te krijgen dat ik niet gezien had dat Jimmy kauwgom kauwde en dat ik waarschijnlijk een uitdagender taak voor Alice had moeten vinden, want ze was snel klaar met de taak en hielp haar partner.

Een heel jaar lang heb ik elke avond gehuild op weg van mijn werk naar huis. Ik wilde elke dag stoppen. Het enige wat me op de been hield, was mijn beurs voor de opleiding en de schaamte die ik dacht te voelen als ik zou stoppen. Ik was niet de enige, iedereen die de opleiding volgde voelde zich net zo. Als ik nu met die gebroken Gaby kon praten, zou ik haar zeggen dat ze niet eens aan het geld moest denken en weg moest gaan. In plaats daarvan koos ik ervoor om naar mijn hoofd van de opleiding te gaan en haar te laten weten dat ik worstelde met depressies en angsten. Ik werd weggestuurd en kreeg te horen dat ze mijn rooster niet konden inkorten of dat ik anders het jaar niet zou halen en dat ik, als ik echt een probleem had, maar met iemand van de universiteit moest praten waar ik bij aangesloten was. Ik had geen relatie met mijn universiteitsmentoren omdat ik er maar een paar dagen per jaar was. Ik had niet het gevoel dat ik met hen kon praten, dus probeerde ik me er doorheen te slaan. Ik werd een lege huls van mezelf, de Gabs die iedereen ooit kende was er niet meer, ik verloor mijn liefde voor het leven, kwam veel aan en zag mijn vrienden niet meer.

Nacht was het weer Pasen en ik kreeg wat rust van mijn alternatieve 6-weekse stageschool. Het personeel was aardig, ondersteunend en aanmoedigend. Ze gaven mijn zelfvertrouwen een boost, zo veel zelfs dat ik een baan aangeboden kreeg om er het jaar daarop les te geven en ik accepteerde. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik niet verslagen zou worden.

Ik keerde terug naar mijn oorspronkelijke school voor het einde van het zomer semester en de angst volgde. Ik realiseerde me snel dat het deze omgeving was die mijn lerarenopleiding zo negatief had gemaakt. Ik was blij dat ik klaar was en verliet het VK om in mijn zomervakantie wat te reizen.

Toen ik in september terugkeerde naar de meer ondersteunende school, had ik al mijn eigen klassen en was ik klaar om aan de slag te gaan. Mijn groep die ik had toegewezen gekregen waren zesdeklassers en ondanks het kleine leeftijdsverschil van 4 jaar slaagde ik erin een speciale band met hen op te bouwen en genoot ik ervan hen te helpen bij hun aanmelding voor de universiteit en hen voor te bereiden op het volwassen leven. Op deze school waren de leerkrachten vriendelijk, zorgzaam en gemakkelijker om mee samen te werken. Het gedrag was moeilijker om mee om te gaan, maar de kinderen waren echt. Ze deelden hun problemen en vertelden je over hun leven. Sommigen hadden een moeilijke achtergrond, maar ik genoot er het meest van hen les te geven en hen te zien groeien.

Nog niet lang daarna nam het markeren de overhand. De toetsweek leek elke keer sneller te gaan en uiteindelijk besteedde ik het grootste deel van mijn weekenden aan nakijken en voorbereiden voor school. Als ik het weekend niet doorbracht met werken, was het schuldgevoel een nog vreselijker gevoel. Ik begon te beseffen dat de kwaliteit van mijn leven op mijn 23e slecht was. Ik zag er tegenop om elke dag op te staan om te gaan werken en de repetitiviteit van dit alles was moeilijk om de vaart erin te houden. Net als veel andere leraren die ik kende, bracht ik mijn dagen door met bidden voor de volgende vakantie, wanneer ik tijd zou hebben om al het nakijkwerk dat ik moest doen in te halen.

Toen mij die zomer werd gevraagd mijn contract te verlengen, weigerde ik beleefd. Ik had geen idee wat ik in plaats daarvan zou gaan doen, maar ik wist dat lesgeven niets voor mij was.

Als je zo ver bent gekomen, denk je waarschijnlijk dat mijn ervaring uniek is, dat ik het gewoon niet aankon en dat mijn hart er niet bij lag. Maar het trieste van mijn verhaal is dat ik weet dat ik niet de enige ben.

Ik werk nu in de evenementenbranche, nog steeds een zeer stressvol beroep, maar mijn geestelijke gezondheid is weer normaal en wat denk je, ik geniet zelfs van mijn weekenden!

Wat ik wilde bereiken met het schrijven van deze post is een oproep voor meer geestelijke gezondheid ondersteuning voor nieuw opgeleide leraren (en degenen die lang geleden opgeleid voor die kwestie!). Als ik de steun had gekregen die ik vroeg in mijn opleiding nodig had gehad, zou ik nu misschien nog lesgeven. Maar helaas, net als vele anderen, heb ik dat niet gedaan en dus vertegenwoordig ik nu een grote statistiek van pas opgeleide leraren die het beroep in minder dan 5 jaar hebben verlaten.

Laat een reactie achter om uw eigen gedachten en ervaringen met het lesgeven te delen.

Wat doe ik nu?

In de 2,5 jaar sinds het schrijven van dit bericht is het meer dan 35.000 keer gelezen door mensen van over de hele wereld. Honderden mensen hebben contact met mij opgenomen om hun eigen ervaringen te delen.

Ik ben echt blij te kunnen zeggen dat ik op een veel gelukkiger plek ben. Nog belangrijker is dat ik mijn lerarenopleiding heb gebruikt om een bedrijf en een platform op te zetten met de naam Talk Twenties. We ondersteunen twintigers door een brug te slaan tussen voltijds onderwijs en de grote wijde wereld van het volwassen worden via een bekroonde podcast en maandelijkse workshops.

Meer over Talk Twenties vind je op onze website.