Black conversion or “reversion” to Islam is niet nieuw; het vindt al sinds mensenheugenis plaats in de Afrikaanse diaspora. Ik ben echter dieper ingegaan op het verschijnsel om erachter te komen waarom een groeiend aantal zwarte Britten, vooral jongeren, de islam omarmen. Hoewel ik geen moslim ben, ben ik altijd geïnteresseerd geweest in de islam – drie van mijn helden aller tijden, Muhammad Ali, Malcolm X en de Jamaicaanse zanger Prince Buster waren moslimbekeerlingen, en ik was geïntrigeerd door de manier waarop de islam alle drie inspireerde om hun respectieve roepingen te overstijgen om iconen te worden.
Wat mij bij het begin van mijn studie verbaasde was dat er nog maar weinig inhoudelijks was geschreven over een religieus fenomeen dat voor het eerst in de openbaarheid kwam in de dubieuze vorm van Michael de Freitas, een op Trinidad geboren, in het Verenigd Koninkrijk woonachtige verlopen katholiek. Als Michael X en vervolgens Michael Abdul Malik stond hij in de jaren zestig in de voorhoede van de strijd voor rassengelijkheid in Groot-Brittannië. Het was dit schrijnende gebrek aan informatie dat mij ertoe aanzette een boek te schrijven, iets wat nauwgezet onderzoek en ontelbare interviews in steden en gemeenten met een groeiende aanwezigheid van zwarte moslims inhield.
Een van de eerste problemen die ik ontdekte, was het feit dat veel bekeerlingen zich ongemakkelijk voelen bij de term “zwarte moslim”, omdat zij zichzelf beschouwen als deel uitmakend van een wereldwijde gemeenschap van gelovigen die “ras” niet erkennen. Anderen zijn echter minder terughoudend om hun zwart-zijn te associëren met het moslim-zijn, en geloven dat de islam de “natuurlijke godsdienst van zwarte mensen” is en de middelen biedt voor een volledige “geestelijke, mentale en fysieke bevrijding” van een onderdrukkend systeem dat was ontworpen om hen te onderwerpen.
Mijn onderzoek onthult dat er niet één, eenduidige reden is voor bekeringen, maar een veelheid aan theologische, emotionele en culturele motivaties. Vrijwel alle geïnterviewden stelden dat de islam hun leven zin had gegeven en hen uit een spirituele malaise had gewekt. Anderen zeiden dat hun geloof hun inspiratie en kracht had gegeven om zich te engageren in een maatschappij die zij als gecorrumpeerd door materialisme en moreel relativisme beschouwden. En voor degenen wier leven voorheen een dwaalspoor was geweest, had de vastberadenheid van de islam in een reeks religieuze en sociaal-culturele aangelegenheden hun een focus en een anker gegeven. Evenzo suggereerden veel van de geïnterviewde vrouwen dat de islamitische focus op bescheidenheid hen had bevrijd van het ongebreidelde modegerelateerde consumentisme dat alle vrouwen objectiveert en pre-pubermeisjes seksualiseert.
Wat ik ook erg interessant vond, was het feit dat de overgrote meerderheid van de geïnterviewden al eerder een band met het christendom had gehad, hetzij als voormalig kerklid, hetzij doordat zij familieleden hadden met sterke kerkelijke banden. Dit verschilt van blanke bekeerlingen die meestal geen eerdere religieuze ervaring hebben.
Ik ontdekte ook dat de eerder genoemde Malcolm X veel zwarte mensen, vooral mannen, had beïnvloed om de Islam te overwegen. In veel opzichten leest het leven van broeder Malcolm als een blauwdruk voor de meerderheid van degenen met wie ik sprak. Hij was een pienter kind dat als christen was opgevoed, maar door een institutioneel racistische maatschappij in de steek werd gelaten. Als gevolg daarvan werd hij een delinquent die vervolgens in aanraking kwam met de wet. Tijdens zijn opsluiting omarmde hij de Islam (in de vorm van de Nation of Islam) en dit veranderde zijn leven, met als resultaat dat hij een van de meest welsprekende, moedige en compromisloze woordvoerders voor zwarte burger- en mensenrechten werd.
Zwarte Moslims in dit land hebben, net als in de VS, ook de reputatie gekregen van het “opruimen” van het leven van degenen die betrokken waren bij misdaad, drugs en bendegeweld, en velen van degenen met wie ik sprak, waren de ontvangers van dit herstelwerk. Als gevolg daarvan waren deze begunstigden nooit verlegen om hun geloof te delen met mensen van een ander geloof of geen geloof, en het is juist te zeggen dat zwarte bekeerlingen vaak in de voorhoede staan van pogingen tot bekering. Dit gezegd zijnde, bevat mijn boek bijdragen van zwarte moslim artsen, academici, studenten, kunstenaars, sporters en musici. Deze laatsten zijn belangrijk omdat moslims in toenemende mate het muziekgenre hip-hop gebruiken om de islamitische leer te promoten, en het is vermeldenswaard dat veel van de leidende hip-hop artiesten moslims zijn.
Zwarte moslims zijn zich ervan bewust dat zowel 9/11 als 7/7 hun geloof onder een microscoop hebben geplaatst, waarbij bekeerlingen extra in de gaten werden gehouden. Alle geïnterviewden toonden zich echter toegewijd aan het bewandelen van “het rechte pad” en waren van mening dat delen van de media te veel gebruik maakten van de zogenaamde beïnvloedbaarheid en/of vatbaarheid van bekeerlingen voor de listen van “haatpredikers”.
Ten slotte zou ik willen zeggen dat de islam een spiritueel alternatief biedt aan diegenen die doorgaans naar het christendom zouden hebben gekeken voor antwoorden op de grote vragen des levens. Mijn boek is een poging om meer te weten te komen over een fenomeen dat het religieuze landschap van Groot-Brittannië verrijkt, en zou hopelijk een katalysator moeten zijn voor meer discussie en studie.
Zwarte Moslims in Groot-Brittannië: Why are a growing Number of Young Black people are Converting to Islam? is gepubliceerd door Lion Hudson
{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger
Geef een antwoord