In 2004 had ik genoeg Spaanse lessen gevolgd in mijn leven dat ik werd aangemoedigd om studentmentor/docent-assistent te worden, en een minor Spaans te behalen.

Dit gaf me heerlijke extraatjes zoals het maken van kopieën van werkbladen van studenten op het mooie kopieerapparaat van de taalafdeling op donderdag om 14.00 uur.

Een keer, tijdens mijn wekelijkse kopieerwerk, stak mijn Spaanse professor haar hoofd uit haar kantoordeur aan de andere kant van de gang. Ze komt uit Chili, en ze is een van de beste docenten die ik ooit heb mogen kennen. Ik veranderde mijn schema zodat ik haar specifieke assistent kon zijn. “Alex, kom even binnen, ik moet ergens met je over praten.” Dit was niet alarmerend. We spraken de hele tijd over dingen. Ik dacht dat ze wat aantekeningen had voor het taalles van deze week, dus ik zette het kopieerapparaat op pauze en wandelde naar binnen. Niet wetende wat me te wachten stond.

Ze deed onverwacht de deur dicht, en ging heel serieus achter haar bureau zitten.

Uh oh. Is er iets aan de hand? Ontslaan ze me? Zijn ze er eindelijk achter gekomen dat ik nooit alle verplichte literatuurlessen heb gedaan, en is het spel nu eindelijk uit? Ik wist dat dit zou gebeuren. Ik wist dat ze me op een dag een kamer in zouden trekken en –

“Ik moet je iets heel belangrijks vertellen,” zei ze. Ik ging zitten, zette me schrap. Ze keek me recht in de ogen, zo serieus als ze ooit geweest was. “Vertrouw nooit iemand.”

Ik knipperde met mijn ogen. Ik slaagde erin een “W…wat?” te smoren. Ze verdubbelde haar serieuze blik. “Als je iets belangrijks gedaan wilt krijgen, vertrouw dan nooit iemand anders dan jezelf. Je kunt alleen op jezelf vertrouwen.”

Ze pauzeerde.

“Begrijp je? Ik moet je dit vertellen. Het zal je helpen in je leven. Het is belangrijk. Ik zag er waarschijnlijk uit alsof ik een geest had gezien. “Ja, ik begrijp het.”

Ze glimlachte. “Goed.” Ze knikte. “Oké, dat is het, je kunt gaan.”

Ik stond op en liep het kantoor uit en zette het kopieerapparaat weer aan, in een totale roes. Ik wist niet wat ik hiervan moest denken, en ik heb er nooit een context voor gekregen, en het zit sindsdien in mijn hoofd te rollen.

Het was als een scène uit een film waarin een wijze koningin me een zwaard gaf en me op een missie stuurde om de draak te verslaan en de schat te vinden of zoiets, met alleen een oude vage kaart om mezelf mee te leiden.

Ik heb nooit echt geweten hoe ik dit advies volledig moest interpreteren, of dat het het directe resultaat was van iets dat haar zojuist was overkomen, maar het is me bijgebleven. En ik heb er de afgelopen 14 jaar mijn uiterste best mee gedaan.

Er zit een kern van prachtige waarheid in, en ik hoop dat door het op zo’n impactvolle manier over te brengen, dat mijn eindeloze fascinatie voor het eenvoudige advies en de betekenis ervan precies is wat ze bedoelde over te brengen.

Als iets echt belangrijk voor je is, moet je dat hele ding zelf in handen hebben en het voor elkaar zien te krijgen.

Niemand anders gaat je belangrijke dingen voor je doen, en niemand anders gaat volledig inzien hoe belangrijk ze voor je zijn. Mensen zullen je in de steek laten en je zult niet begrijpen waarom. Mensen gaan je in de steek laten. Mensen gaan je uitdagen.

Je moet de motivatie voor jezelf zijn.

Het is clichématig, maar het is waar. Ik heb de filmscène-versie ervan beleefd en het heeft me sindsdien geholpen. Het is een moment dat ik altijd bij me zal dragen, en het heeft me geholpen als de tegenvallers komen.

En ook dit: als je wilt dat iemand zich iets voor de rest van zijn leven herinnert, vertel het dan op een vreemde mysterieuze en onverwachte manier terwijl ze midden in het kopiëren van werkbladen zitten.