Vergeet het stellen van doelen. Concentreer je in plaats daarvan hierop.

Dit artikel is een uittreksel van Atomic Habits, mijn New York Times bestseller.

De gangbare wijsheid beweert dat de beste manier om te bereiken wat we willen in het leven – een betere conditie krijgen, een succesvol bedrijf opbouwen, meer ontspannen en minder piekeren, meer tijd doorbrengen met vrienden en familie – het stellen van specifieke, werkbare doelen is.

Ook ik heb mijn gewoonten jarenlang op deze manier benaderd. Elke gewoonte was een doel dat bereikt moest worden. Ik stelde doelen voor de cijfers die ik wilde halen op school, voor de gewichten die ik wilde tillen in de sportschool, voor de winst die ik wilde verdienen in het bedrijfsleven. Ik slaagde in een paar, maar ik faalde in veel van hen. Uiteindelijk begon ik me te realiseren dat mijn resultaten heel weinig te maken hadden met de doelen die ik stelde en bijna alles met de systemen die ik volgde.

• Als je een coach bent, is je doel misschien het winnen van een kampioenschap. Uw systeem is de manier waarop u spelers werft, uw assistent-coaches aanstuurt en trainingen leidt.
• Als u ondernemer bent, is uw doel misschien om een miljoenenbedrijf op te bouwen. Uw systeem is hoe u productideeën test, werknemers aanneemt en marketingcampagnes voert.
• Als u een musicus bent, is uw doel misschien om een nieuw stuk te spelen. Uw systeem is hoe vaak u oefent, hoe u moeilijke maten afleidt en aanpakt, en uw methode om feedback van uw instructeur te ontvangen.

Nu de interessante vraag: als je je doelen volledig negeert en je alleen op je systeem concentreert, zou je dan nog slagen? Als u bijvoorbeeld als basketbalcoach uw doel om een kampioenschap te winnen zou negeren en u alleen zou richten op wat uw team elke dag tijdens de training doet, zou u dan nog resultaten boeken?

Ik denk het wel.

Het doel bij elke sport is om met de beste score te eindigen, maar het zou belachelijk zijn om de hele wedstrijd naar het scorebord te staren. De enige manier om echt te winnen is om elke dag beter te worden. In de woorden van drievoudig Super Bowl-winnaar Bill Walsh: “De score zorgt voor zichzelf.” Hetzelfde geldt voor andere gebieden in het leven. Als je betere resultaten wilt, vergeet dan het stellen van doelen. Concentreer je in plaats daarvan op je systeem.

Wat bedoel ik hiermee? Zijn doelen volkomen nutteloos? Natuurlijk niet. Doelen zijn goed om een richting te bepalen, maar systemen zijn het beste om vooruitgang te boeken. Een handvol problemen ontstaat wanneer je te veel tijd besteedt aan het nadenken over je doelen en niet genoeg tijd aan het ontwerpen van je systemen.

Probleem #1: Winnaars en verliezers hebben dezelfde doelen.

Het stellen van doelen lijdt aan een ernstig geval van overlevingsvooringenomenheid. We concentreren ons op de mensen die uiteindelijk winnen – de overlevenden – en nemen ten onrechte aan dat ambitieuze doelen tot hun succes hebben geleid, terwijl we alle mensen over het hoofd zien die hetzelfde doel hadden, maar niet slaagden.

Iedere Olympiër wil een gouden medaille winnen. Elke kandidaat wil de baan krijgen. En als succesvolle en niet-succesvolle mensen dezelfde doelen hebben, dan kan het doel niet zijn wat de winnaars van de verliezers onderscheidt. Het was niet het doel om de Ronde van Frankrijk te winnen dat de Britse wielrenners naar de top van de sport stuwde. Vermoedelijk hadden zij de race elk jaar daarvoor willen winnen – net als elk ander professioneel team. Het doel was er altijd geweest. Pas toen ze een systeem van voortdurende kleine verbeteringen invoerden, bereikten ze een ander resultaat.

Probleem #2: Het bereiken van een doel is slechts een kortstondige verandering.

Stel je voor dat je een rommelige kamer hebt en je stelt je ten doel die op te ruimen. Als u de energie opbrengt om op te ruimen, dan hebt u een schone kamer – voorlopig. Maar als je dezelfde slordige, pack-rat gewoonten die geleid tot een rommelige kamer in de eerste plaats te handhaven, binnenkort zul je kijken naar een nieuwe stapel van rommel en hopen op een nieuwe uitbarsting van motivatie. Je blijft hetzelfde resultaat najagen omdat je het systeem erachter nooit hebt veranderd. Je behandelde een symptoom zonder de oorzaak aan te pakken.

Het bereiken van een doel verandert je leven alleen voor het moment. Dat is het contra-intuïtieve ding over verbetering. We denken dat we onze resultaten moeten veranderen, maar de resultaten zijn niet het probleem. Wat we echt moeten veranderen zijn de systemen die deze resultaten veroorzaken. Als je problemen op resultaatniveau oplost, los je ze slechts tijdelijk op. Om voorgoed te verbeteren, moet je problemen op systeemniveau oplossen. Fix de inputs en de outputs zullen zichzelf fixen.

Probleem #3: Doelen beperken je geluk.

De impliciete aanname achter elk doel is deze: “Als ik mijn doel eenmaal heb bereikt, dan zal ik gelukkig zijn.” Het probleem met een doel-eerst-mentaliteit is dat je geluk voortdurend uitstelt tot de volgende mijlpaal. Ik ben zo vaak in deze val gelopen dat ik de tel kwijt ben. Jarenlang was geluk altijd iets voor mijn toekomstige ik om van te genieten. Ik beloofde mezelf dat zodra ik twintig pond spieren had of nadat mijn bedrijf in de New York Times stond, ik eindelijk kon ontspannen.

Daarnaast creëren doelen een “of-of” conflict: of je bereikt je doel en bent succesvol of je faalt en je bent een teleurstelling. Je sluit jezelf mentaal op in een beperkte versie van geluk. Dit is misplaatst. Het is onwaarschijnlijk dat je werkelijke levenspad precies zal overeenkomen met de reis die je in gedachten had toen je begon. Het heeft geen zin om je tevredenheid te beperken tot één scenario wanneer er vele wegen naar succes zijn.

Een systeem-eerst mentaliteit biedt het tegengif. Wanneer u verliefd wordt op het proces in plaats van op het product, hoeft u niet te wachten om uzelf toestemming te geven gelukkig te zijn. Je kunt altijd tevreden zijn als je systeem draait. En een systeem kan succesvol zijn in veel verschillende vormen, niet alleen degene die je eerst voor ogen hebt.

Probleem #4: Doelen staan haaks op vooruitgang op de lange termijn.

Ten slotte kan een doelgerichte mind-set een “jojo-effect” creëren. Veel hardlopers werken maandenlang hard, maar zodra ze de finishlijn passeren, stoppen ze met trainen. De wedstrijd is er niet meer om hen te motiveren. Als al je harde werk gericht is op een bepaald doel, wat blijft er dan over om je vooruit te duwen als je dat doel hebt bereikt? Daarom vallen veel mensen na het bereiken van een doel terug in hun oude gewoonten.

Het doel van het stellen van doelen is het winnen van de wedstrijd. Het doel van het bouwen van systemen is om het spel te blijven spelen. Echt langetermijndenken is doelloos denken. Het gaat niet om een enkele prestatie. Het gaat om de cyclus van eindeloze verfijning en voortdurende verbetering. Uiteindelijk is het uw toewijding aan het proces dat uw vooruitgang zal bepalen.

Verliefd worden op systemen

Niets van dit alles wil zeggen dat doelen nutteloos zijn. Ik heb echter ontdekt dat doelen goed zijn om je vooruitgang te plannen en systemen goed zijn om daadwerkelijk vooruitgang te boeken.

Doelen kunnen richting geven en je op korte termijn zelfs vooruit duwen, maar uiteindelijk zal een goed ontworpen systeem altijd winnen. Het hebben van een systeem is wat telt. Toewijding aan het proces is wat het verschil maakt.1

Dit artikel is een uittreksel van hoofdstuk 1 van mijn New York Times bestseller Atomic Habits. Lees meer hier.