Door Darren Wilk, MA, RCC Gecertificeerd Gottman-therapeut & Trainer, Mede-eigenaar van Beste Huwelijken

Veel van de telefoontjes die we in ons kantoor krijgen voor hulp bij relaties, komen van mensen die er genoeg van hebben om al het werk in hun huwelijk te doen, en tien jaar geleden hadden we kunnen generaliseren dat de persoon die dat telefoontje pleegt, meestal de vrouw in de relatie was. Maar ongeacht welk geslacht de oproep doet, ze hebben hun partners keer op keer gevraagd om in actie te komen en meer verantwoordelijkheid voor de relatie te nemen. Het antwoord dat sommigen van hen krijgen is: “Waarom? Er is echt niet veel mis hier, en trouwens, we kunnen het zelf wel oplossen zonder hulp”. Trouwens, veel mensen die in therapie komen nadat hun partner hen verlaten heeft zeggen “Ik weet niet wat er gebeurd is. Ik dacht dat alles goed was”. Klinkt dit bekend?

Dus wat doen we vandaag met de genderverschillen? Sommige zijn nog steeds van toepassing. Veel mannen zoeken doorgaans geen hulp van buitenaf voor hun relaties om dezelfde reden dat veel mannen de weg niet vragen. We haten het als we iets niet zelf kunnen uitvogelen. Mannen zijn van nature getraind en gesocialiseerd om onafhankelijk en zelfvoorzienend te zijn. We leren liever door te doen dan door te discussiëren. Dit maakt het niet goed, en de nieuwe millennials veranderen deze trend zeker naarmate de sociale cultuur evolueert.

Vele studies over gendersegregatie bij kinderen hebben significante verschillen ontdekt in hoe meisjes en jongens spelen. Denk hier eens over na de volgende keer dat je naar kinderen kijkt op een speelplaats. De jongens zitten zelden te praten. Ze doen iets actiefs.

Aan de andere kant zijn meisjes meer bereid om een spel te stoppen en om te gaan met gekwetste gevoelens. Hun focus ligt minder op het in het spel houden van de bal en meer op het navigeren door hun sociale klimaat. Ken je veel mannen die graag met hun beste vriend over de telefoon praten? Voor veel mannen zit het gewoon niet in hun aard. Ik weet dat dit misschien stereotiep klinkt, maar stereotypen zijn er niet voor niets. Natuurlijk, in onze huidige cultuur zijn er meer uitzonderingen op de moderne man gezet om te leren meer comfortabel te zijn met kwetsbaar en emotioneel te zijn.

Op de top van dit, veel af te stemmen op de kreten van hun partner voor meer betrokkenheid totdat de verzoeken worden echt serieus. Dit kan leiden tot tijdelijke veranderingen om de gemoederen te sussen en vervolgens geleidelijk terug te glijden in oude gewoonten. De reden waarom de verandering niet blijft duren, is dat de partner de reden voor de verandering in de eerste plaats niet echt heeft begrepen. Hij reageert op de druk door over te schakelen op de “oplos” modus. John Gottman noemt dit de mannelijke manier om met stress om te gaan.

maar nog steeds van hem/haar houden en willen dat de relatie werkt?

Eerst: Herformuleer het probleem

Huwelijkspsychologen Andrew Christianson en Neil Jacobson zeggen dat een van de belangrijkste relatiepatronen is dat een van de echtgenoten vaak toenadering zoekt en probeert te krijgen tot de ander, terwijl de ander heel tevreden kan zijn met de diepte van de verbinding. Dit resulteert meestal in een polarisatie-effect waarbij degene die wordt achtervolgd zich juist verder van de ander verwijdert.

Dit wordt een Pursuer/Distancer patroon genoemd. Het doet zich meestal voor wanneer de ene partner meer intimiteit en nabijheid verlangt en de andere een optimale afstand wenst te bewaren. Dit is in wezen een verschil in de definitie van een ideale relatie. Maar in plaats van dit als een verschil in definitie te zien, wil de ene partner deze afstand uitroeien en ziet het als een groot probleem. Het verschil wordt gezien als een tekortkoming in de andere persoon. De nastrevende partner ziet de ander als bang voor intimiteit en de distantieerder ziet de ander als te afhankelijk en behoeftig.