‘The Sopranos’: 10 Best Episodes

Sinds Matt en ik al een geschiedenis hebben van het doen van gerangschikte lijsten, dachten we dat we concurrerende keuzes zouden bieden voor de 10 beste Sopranos-afleveringen ooit. Matt’s keuzes staan hier; de mijne staan hieronder.

(Opmerking: Hoewel de show officieel slechts zes seizoenen heeft, was die laatste reeks van 21 afleveringen eigenlijk twee afzonderlijk geproduceerde seizoenen met het label één om te voorkomen dat te veel van de cast en crew hun gilde-verplichte verhogingen zouden krijgen. Chase beschouwt de negen afleveringen die in het voorjaar van 2007 werden uitgezonden als het zevende seizoen van de Sopranos, en wij ook.)

10. “The Second Coming’ (Seizoen 7, Aflevering 7)
De controverse over de slotscène van de serie heeft de neiging om de herinnering te vertroebelen aan hoe geweldig die laatste reeks afleveringen was. Chase en zijn gezelschap doen een meesterlijk werk door het leven van Tony (Gandolfini) in delen te strippen, veel van zijn naaste relaties te verbreken en zijn destructieve narcisme te tonen als nooit tevoren. Zoals het gedicht dat deze aflevering zijn titel geeft zegt, dingen vallen uit elkaar; het centrum kan niet houden. En terwijl het werk van de baas een catastrofe lijkt te worden door de oorlog met Phil Leotardo (Frank Vincent), voorkomt hij ternauwernood een tragedie in zijn persoonlijke leven, door in het familiezwembad te duiken om een depressieve A.J. (Robert Iler) te redden van een zelfmoordpoging. Alle ellende en angst die Tony de wereld heeft aangedaan, komt nu met onverbiddelijke kracht op hem terug.

9. “Join the Club” (Seizoen 6, Aflevering 2)
De serie had al eerder uitgebreide – en polariserende – droomsequenties gedaan. Wat er gebeurt in de nasleep van Tony die wordt neergeschoten door oom Junior (Dominic Chianese) in de vorige aflevering voelt anders, en beklemmend. “Join the Club” wisselt tussen tragische aardse zorgen als Carmela (Falco, die hier bijzonder hartverscheurend is) zich voorbereidt op het idee dat haar man zou kunnen sterven, en een meer kosmische alternatieve realiteit waar Tony een verkoper is die zowel zijn fysieke als mentale identiteit begint te verliezen naarmate hij daar langer gevangen zit. Het zijn de twee stilistische uitersten van de show in één ongelooflijk pakket.

8. “Whoever Did This (Seizoen 4, Aflevering 9)
Vanaf het moment dat de show Joe Pantoliano’s onaangename Ralphie Ciffaretto introduceerde in Seizoen 3, leken de fans de dagen af te tellen tot Tony hem liet afranselen, vooral nadat de caporegime een stripper had vermoord op de parkeerplaats van Bing in “University” van dat seizoen. In plaats daarvan stelde de serie onze bloeddorstige bevrediging meer dan een jaar uit met deze schokkende, scheve aflevering, waarin het de brandstichting-gerelateerde dood van Tony’s geliefde paard Pie-O-My is die er uiteindelijk voor zorgt dat Ralphie’s schedel wordt ingeslagen en vervolgens afgehakt. De grafische, uitgebreide sequentie over het verwijderen van het lijk is een van de meest invloedrijke dingen die de serie ooit heeft gedaan, zelfs als de timing en de manier van de moord op Ralphie uniek is voor de Sopranos.

7. “Amour Fou” (Seizoen 3, Episode 12)
Nancy Marchand stierf voor de productie van dit seizoen begon, waardoor de serie beroofd werd van Tony’s grootste nemesis. Maar de geest van zijn moeder bleef dit jaar hangen met de introductie van de elektrische Annabella Sciorra als Gloria Trillo, een sexy verkoopster die veel duisterder en zelfvernietigender zou blijken dan Tony zich had voorgesteld toen ze elkaar ontmoetten in de wachtkamer van Dr. Melfi. Dit uur brengt hun giftige relatie tot een einde (terwijl ook Jackie Aprile Jr’s leven in gevaar komt nadat hij voornamelijk de komische noot was), als een suïcidale Gloria Tony een kans biedt om het werk af te maken dat hij niet kon met Livia aan het einde van Seizoen Een.

6. “The Knight in White Satin Armor” (Seizoen 2, Aflevering 12)
Even opzienbarender dan Ralphie’s ondergang was de manier waarop de serie zich ontdeed van zijn voorganger als de professionele doorn in Tony’s zijde. Een groot deel van seizoen twee suggereert dat Tony en David Proval’s Richie Aprile oorlog zullen gaan voeren. In plaats daarvan schiet Tony’s impulsieve zus Janice (Aida Turturro) Richie neer nadat hij haar in het gezicht heeft geslagen, waardoor ze onbedoeld haar broer redt en de serie een van zijn meest iconische momenten bezorgt. Bijna net zo memorabel: de laatste echte interactie tussen Tony en Livia, die eindigt met haar opnieuw lachend om zijn lijden.

5. “Pine Barrens” (Seizoen 3, Aflevering 11)
Dit zwartkomische meesterwerk, waarin Christopher (Michael Imperioli) en Paulie (Tony Sirico) stranden in de gelijknamige bezienswaardigheid van Jersey nadat een poging om een schuld te innen bij een Russische gangster vreselijk misloopt, is zoiets als een toegangsdrug voor de hele serie. De gangster-uit-het-water-elementen waren destijds zo verrassend en zijn in de daaropvolgende jaren zo geïmiteerd dat de andere plotlijn van de aflevering – over dingen die beginnen te verzuren tussen Tony en Gloria – aantoonbaar beter verouderd is. Maar de toenemende wanhoop en domheid van deze twee schurken in de wildernis is nooit niet grappig, en de sneeuwstorm die de Garden State trof vlak voordat het filmen begon, geeft regisseur (en toekomstig castlid) Steve Buscemi de operatie om enkele van de meest opvallende beelden van de serie te maken.

4. “Whitecaps” (Seizoen 4, Aflevering 13)
De langste aflevering van de show is ook de beste acteer showcase voor Gandolfini en Falco. Nadat een frustrerende (voor haar en de kijker) seizoen-lange flirt met Furio op niets uitloopt, is Carmela klaar om te ontploffen wanneer ze hoort van Tony’s laatste ontrouw, en ze werkt eindelijk de moed bij elkaar om hem uit het huis te bevelen. Het probleem is dat ze maar zoveel macht heeft over het monster waarmee ze trouwde, en de twee blijven elkaar emotioneel verscheuren nadat hij zijn intrek heeft genomen in het zwembadhuisje. Theatraal, rauw, briljant.

3. “I Dream of Jeannie Cusamano” (Seizoen 1, Aflevering 13)
In termen van de familie-tegen-familie-conflicten die alle vroege marketing aanjoegen, bereikte de serie zijn hoogtepunt met zijn eerste seizoen. Geen enkele toekomstige tegenstander zou de twee helften van Tony’s leven beter of pijnlijker bij elkaar kunnen brengen dan zijn moeder en zijn oom. Het eindspel van die serie is spectaculair: Tony ontploft wanneer Dr. Melfi (Lorraine Bracco) hem het gevaar probeert te doen inzien dat zijn moeder voor hem vormt. Hij marcheert dan het bejaardentehuis binnen met een kussen in zijn hand, en Livia wordt alleen gered door een handig getimede beroerte waarvan Tony (terecht) denkt dat ze heeft gefaked.

2. “Long-Term Parking” (Season 5, Episode 12)
The Sopranos won zijn eerste Emmy voor Outstanding Drama Series pas aan het eind van het vijfde seizoen. Deze hartverscheurende aflevering – de climax van een reeks over Christopher’s vriendin Adriana (Drea de Matteo) die tegen haar wil in een FBI-medewerkster wordt veranderd – is bijna in haar eentje verantwoordelijk voor die overwinning. De serie was nooit zo geïnteresseerd in het zijn van een rechttoe rechtaan maffia drama als sommige van haar fans wanhopig wilden dat het was, maar afleveringen als deze lieten zien hoe perfect het kon verschuiven naar dat gemaakt wanneer het verhaal erom vroeg.

1. “College” (seizoen 1, aflevering 4)
Dit was de aflevering die van The Sopranos het fenomeen maakte dat het werd, en de zuiverste distillatie van de familie/familie-thema’s van de show en de manieren waarop Tony’s werk in het eerste het tweede volkomen bezoedelt. Tijdens een rondreis langs universiteiten in New England met Meadow (Jamie-Lynn Sigler) krijgt Tony de kans om wraak te nemen op een maffia-informant die zich verbergt in niemandsland. Thuis beleven Carmela en haar vertrouwde priester Father Phil (Paul Schulze) een nacht van wederzijdse verleiding, geïnspireerd door haar wantrouwen jegens een flirtende criminele echtgenoot. Tony handelt naar zijn impulsen; Carmela doet dat niet. Maar ze zijn beiden verdoemd door zijn daden en haar beslissing om bij hem te blijven. HBO was terughoudend om te laten zien hoe Tony een man in koelen bloede vermoordde, maar Chase argumenteerde dat de show hol zou klinken als hij dat niet deed. Hij had gelijk, en de aflevering – en de serie – bleek een meesterwerk te zijn.