Sign Here

Als u de Appalachian Trail volgt, zult u een grote verscheidenheid aan trailborden tegenkomen. Sommige zijn zeer formeel, “nationaal park-achtige” houten panelen met ingekerfde letters-andere aanzienlijk minder, sommige zo informeel als een gescheurd stuk papier in een zip-lock vastgepind aan een boom.

Ze hebben allemaal een doel, dit soort verscheidenheid is een van de dingen die ik leuk vind aan de Trail-het is niet allemaal hetzelfde van staat tot staat of zelfs club tot club. Er is een zekere mate van individualiteit die een club in staat stelt zijn eigen stijl uit te drukken. Wist je bijvoorbeeld dat in Connecticut de officiële Trailborden lichtgroen zijn met witte letters (er zijn er zelfs in cursief schrift in plaats van blokletters)? Op paden die door de DOC (Dartmouth Outing Club) worden onderhouden zijn de borden oranje met zwarte letters. In Wilderness gebieden en sommige andere jurisdicties zijn de borden onbeschilderd, alleen de letters zijn in het houten paneel gekerfd.

CT/NY Grens. Foto: sectionhiker.com

Smarts Mtn Junction. Foto: sectionhiker/com

Maine Junction. Foto: sectionhiker.com

Als je andere berichten in deze serie hebt gelezen, weet je wat er nu komt … ja, een andere variant van de Driebenige Kruk waarin landeigen overheidsinstanties, ATC en vrijwillige Trail Clubs samenwerken om de A. te bouwen, te onderhouden en te beschermen.

Er IS een Plan

In veel clubs bevat het Local Management Plan (ook wel LMP genoemd – een gedetailleerde overeenkomst tussen alle partners over hoe de lokale trail club de A.T. zal beheren) een beschrijving van de bewegwijzering van de trail. Hier volgen enkele uittreksels uit het LMP van Massachusetts:

Blazers en borden zullen tot een minimum worden beperkt, in overeenstemming met verstandig landbeheer en de veiligheid van de wandelaar, om het primitieve karakter van het pad te behouden.

Borden zullen worden aangebracht bij schuilhutten, aangewezen campings, knooppunten van paden, kiosken bij de trailhead en voor de richting naar andere gebieden die niet direct zichtbaar zijn vanaf het voetpad.

Duurzame AT-borden zullen bruin worden gebeitst met witte gerouteerde letters.

EN

Bewegwijzering zal tot een minimum worden beperkt.

Deze zinnen zijn in verwijzing naar permanente borden, bedoeld om op het pad te blijven voor de duur van de levensduur van een bord, of totdat de informatie is verouderd en moet worden gewijzigd (zoals de toevoeging of hernoeming van een schuilplaats of een verandering in de afstanden geplaatst).

Andere borden van tijdelijke aard komen en gaan wanneer dat nodig is. Deze kunnen betrekking hebben op een tijdelijke omleiding of op “beheersactiviteiten” in de buurt, zoals houtkap of een gecontroleerde verbranding.

Clubs proberen ook reclame op het pad te elimineren. Wandelaarsfeeds, informatie over herbergen of steden zijn potentiële adverteerders bij uitstek. Regelmatige lezers zullen waarschijnlijk niet verbaasd zijn dat er een ATC-beleid bestaat met betrekking tot reclame op de Trail:

Deel daarvan luidt: Om het natuurlijke karakter van de A.T. corridor te behouden, is het het beleid van de Appalachian Trail Conservancy dat reclame onverenigbaar is met de Trail en niet binnen de A.T. corridor mag plaatsvinden.

In dit verband instrueren de meeste clubs onderhoudsmedewerkers en andere trail-vrijwilligers om alle commerciële bewegwijzering die op het voetpad wordt aangetroffen te verwijderen en te melden. De beste clubs erkennen dat informatie over diensten buiten het pad nuttig is, nemen dan contact op met de adverteerder, leggen het beleid uit en werken met hen samen om een betere manier te vinden om met wandelaars te communiceren. Om dit te bereiken plaatsen veel clubs informatiekiosken op parkeerplaatsen bij de trailhead en op plaatsen waar de A.T. de bebouwde kom binnenkomt (d.w.z. trailsteden).

Lake Buel Rd Parking Area, Mass

Terwijl deze kiosken meestal de gebruikelijke verscheidenheid aan officiële berichten over beren, teken, brand, kampeerbeleid, enz. verzamelen, bieden de meeste ook een plaats voor lokale handelaren om menu’s, informatie over hostels, enz. te plaatsen. Plaatselijke scholen kunnen kiosken gebruiken om kunstwerken van leerlingen of andere projecten in verband met de Trail tentoon te stellen. Het is een geweldige manier om steden meer in contact te brengen met nabijgelegen delen van de A.T. In Massachusetts is op bijna elke parkeerplaats een volledige kaart van de AT in de staat te vinden, compleet met een “You Are Here”-cirkel. Ik weet van iemand die door Mass is getrokken met behulp van foto’s van deze kaart op zijn mobiele telefoon. In Vermont hebben sommige kiosken kleine stukjes punaise-vriendelijk materiaal waarop wandelaars briefjes aan elkaar kunnen plakken (een beetje vreemd, op een 20e-eeuwse manier). Dit alles is ten behoeve van het verstrekken van info aan wandelaars, of ze op een 2100 mijl zoektocht, of uit voor een middag.

Informatie, alstublieft

Wat heeft een wandelaar echt nodig om te weten? Nog niet zo lang geleden had een wandelaar een kaart bij zich en waarschijnlijk (als het een lange afstandswandeling betrof) een soort gids. Vandaag de dag, in wandel kringen, kaarten lijken vrij schaars – zeker degenen op papier. Zelfs dagwandelaars vertrouwen op hun telefoon voor informatie over de route. Als een officiële oude rot, hoef ik niet te zeggen dat ik dit verschrikkelijk vind. Verdwijnt het plezier van het grote geheel dat alleen een kaart kan bieden uit onze collectieve ervaring? Misschien vindt u papieren kaarten opgeborgen bij de externe frame packs en Limmers. Iets ernstiger vind ik het verlies (of het niet ontwikkelen) van de vaardigheid om te weten waar je bent in relatie tot het landschap – het lijkt me een essentieel onderdeel van het buiten zijn. En een goede kaart werkt ook in de regen, zelfs met een lege batterij. De consistente schaal van een kaart, een redelijk detail van de contouren en het bewustzijn van een wandelaar van oriëntatiepunten helpt om te weten waar je geweest bent en waar je naartoe gaat (of wegspringt). Maar ik dwaal af – ik had het over borden, toch? Wacht! Nog een afscheidsschot: Dan Feldman voerde een enquête uit onder 2014 thru’s; naast andere vragen, vroeg hij: Selecteer de hulpmiddelen die u gewoonlijk gebruikt om te navigeren terwijl u op het pad bent (vink alles aan wat van toepassing is).

Papieren kaart – 13%
Papieren gids – 87%
Papieren gegevensboek – 18%
Digitale kaart – 7%
Digitale gids – 14%
Handmatig kompas – 9%
Altimeter – 5%
Digitaal kompas – 4%

Dit lijkt erop te wijzen dat 80% van de thru-wandelaars geen kaart bij zich heeft (anders dan wat ze in een gidsboek zouden vinden). Dit lijkt mij erop te wijzen dat borden een belangrijke rol spelen in de navigatie op de route.

Borden zijn meestal Informatief (kilometerstand, richting, locatie), Regelgevend (toegestaan en niet toegestaan gebruik en activiteit, begrenzing, veiligheid), of Informeel (opmerkingen aan wandelaars, “er is een wespennest 100ft verderop”, “trekkersvoer morgen”, etc.). Regelgevende borden zijn gewoonlijk verplicht door de eigenaar van het terrein, en zijn gestandaardiseerd in het hele gebied waar zij bevoegd zijn. Vaak zijn ze van plastic, in grote hoeveelheden gedrukt en bedoeld om visueel op te vallen. Informele borden zijn meestal tijdelijk, geplaatst door wandelaars of andere bezoekers van het pad.

Informeel bord. Foto: blog.merrell.com

Tijdelijk beheerbord. Foto: gonehikin.blogspot.com

Gelijkaardig aan regelgevende borden, zijn informatieve borden bedoeld om permanent te zijn, en geven over het algemeen info over waar u zich bevindt, en afstanden en richtingen naar andere belangrijke locaties. Ze moeten zichtbaar zijn, maar niet opvallend. Hout is het materiaal bij uitstek omdat het de indruk wekt uit het landschap te komen (in tegenstelling tot metaal of plastic).

Pine Cobble Trail

Bij wegen en sommige trailheads worden de borden echter vaak op aluminium platen gedrukt zoals andere verkeerstekens. Bijvoorbeeld, de A.T. “zwangere driehoek” (waarvan de vorm wordt gebruikt voor ALLE National Scenic Trails) wordt in veel staten gebruikt om aan te geven waar de A.T. een weg kruist en is bedoeld voor “wayfinding” voor voertuigen – dat is het bereiken of vinden van het AT terwijl je in een auto zit (hoewel we het af en toe ook gebruiken als een trail bord voor wandelaars).

Road Crossing Sign. Foto: www.romanticasheville.com

NST Zwangerdriehoek. Foto: www.examiner.com

Wat er op een informatief bord komt te staan is belangrijk, net als het aantal of de dichtheid van borden op een bepaalde plaats. We proberen een evenwicht te vinden tussen nuttige informatie en rommel. Een manier om dit te doen is rekening te houden met de waarschijnlijke bezoeker. Bij routepunten en in populaire gebieden die door veel dagwandelaars bezocht worden, of een groot netwerk van paden die de A.T. kruisen, kunnen we overwegen om meer borden te plaatsen dan op plaatsen waar minder, en waarschijnlijk meer ervaren, wandelaars komen. In Massachusetts bijvoorbeeld, op Mt Greylock (een zeer toegankelijk staatspark dat door de A.T. wordt doorkruist) hebben we een behoorlijk aantal borden over de Trail, waarvan vele verwijzen naar plaatsen die waarschijnlijk niet van belang zijn voor een lange afstandswandelaar. In de Wilderness gebieden zijn er minder borden – de bedoeling is om zoveel mogelijk door mensen gemaakte artefacten te verwijderen.

Op een paar uitzonderingen na is de inhoud van alle trailborden eenvoudig. Richtingspijlen naar de schuilplaats/kampeerplaats, en Trail-afstanden naar een paar markante punten ten noorden en zuiden, zoals de volgende wegkruising of overnachtingsplaats.

TMI? Massa/AT grens. Foto: bmappalachianadventure.blogspot.com

Vandalisme of diefstal kan een probleem zijn, vooral in de buurt van wegen en parkeerplaatsen. We vermelden meestal ook niet de afstand tot de dichtstbijzijnde schuilplaats bij een weg, het kan oneigenlijk gebruik aanmoedigen. Borden bij wegen worden vaak hoger geplaatst om mensen te ontmoedigen die hen kwaad zouden willen doen. Maar als de borden te hoog staan, zien wandelaars ze niet. 8-10 ft is in de meeste gevallen vrij goed.

Bordjes plaatsen

Hoe het gemaakt wordt (meestal met de hand)

Het maken van relatief kleine informatieve bordjes is vrij eenvoudig. De letters worden op het blanco bord gelegd vóór het snijden. Dan wordt een bovenfrees (een elektrisch gereedschap met een zeer snelle frees aan de onderkant, niet het digitale dingetje dat dit artikel op uw scherm brengt) gebruikt om de letters in het bord te snijden. Sommige makers gebruiken metalen of plastieken sjablonen om de frees te leiden – hier is een leuke video van AMC over hun sign shop. Andere makers gaan uit de vrije hand-ziehier een sequentie van mijn fabricage van de borden van dit jaar.

Sign Blanks.

Blanks met papieren sjablonen.

Template klaar voor router

Routing

Routing voltooid, papier zal worden verwijderd.

Grote borden zoals dit bord bij Upper Goose Pond Cabin, kunnen worden gefreesd door een computergestuurde machine.

Bord voor boten bij Upper Goose Pond

Op sommige plaatsen, dat is het. Het gefreesde houten paneel wordt glad geschuurd, aan een boom of paal gehangen en op natuurlijke wijze verweerd. Het ziet er mooi uit, maar kan moeilijk te lezen zijn op oudere borden, vooral als ze hoog van de grond hangen. Hardhout zoals eik, ceder, of johannesbroodboom worden vaak gebruikt omwille van hun goede weerbestendigheid.

Op een groot deel van de Trail ondergaan de gerouteerde borden echter een verfproces waarbij de letters en de voorkant in contrasterende kleuren worden geschilderd, en zoals hierboven opgemerkt kan dit variëren van club tot club. Het schilderen van het bord is waar de arbeid komt. Het vergt heel wat tijd om elke letter zorgvuldig in te schilderen zodat ze scherp blijven in contrast met de voorkant van het bord. Minstens twee lagen verf zijn nodig. Terwijl het voorbereiden en snijden ongeveer 30 minuten duurt, kan het schilderen verschillende uren duren.

Borden zijn een grote investering in de tijd van een club, hoe lang gaan ze mee? Dat hangt vooral af van de plaats. Opgehangen aan een gezonde boom in het bos, uit het directe zonlicht, kunnen ze gemakkelijk 15-20 jaar meegaan-u hebt misschien borden gezien waarbij de boomstam eigenlijk rond het bord is gegroeid. Als bomen groeien, neemt de stam in diameter toe, maar wordt alleen hoger aan de top. Het bord blijft op dezelfde hoogte van de grond, maar raakt langzaam ingebed in de boom.

Waar samenwerking tussen een club en de landeigenaar(s) waarmee ze werkt altijd belangrijk is, kan bewegwijzering een punt zijn waar de hoofden een beetje tegen elkaar botsen. Clubs willen een zekere mate van individualiteit uitstralen, terwijl overheidsinstanties schijnen te gedijen op standaardisatie. Soms is er wat omhaal van woorden nodig om tot een beleid te komen dat beide toestaat. Het doel is om juiste informatie te verstrekken die goed leesbaar is, maar niet opdringerig in het landschap. Als wandelaar kom je allerlei soorten borden tegen, gemaakt door allerlei mensen. Ondanks een verscheidenheid aan beleid, heeft de A.T. een vrij diverse collectie bewegwijzering opgebouwd, geniet van de 31 smaken.

lead image via