Suffragettes

De Suffragettes wilden het recht voor vrouwen om te stemmen.

De beweging voor vrouwenstemrecht was echt begonnen in 1897 toen Millicent Fawcett de National Union of Women’s Suffrage oprichtte. “Suffrage’ betekent het recht om te stemmen en dat is wat vrouwen wilden – vandaar de opname ervan in Fawcetts titel.

Millicent Fawcett geloofde in vreedzaam protest. Ze was van mening dat geweld of onrust de mannen ervan zou overtuigen dat vrouwen geen stemrecht konden krijgen. Haar plan was geduld en logische argumenten. Fawcett betoogde dat vrouwen verantwoordelijke functies in de samenleving konden bekleden, zoals zitting hebben in schoolbesturen – maar dat men hen niet kon vertrouwen om te stemmen; ze betoogde dat als het parlement wetten maakte en als vrouwen die wetten moesten gehoorzamen, vrouwen deel moesten uitmaken van het proces van het maken van die wetten; ze betoogde dat als vrouwen net als mannen belasting moesten betalen, ze dezelfde rechten moesten hebben als mannen en een van haar krachtigste argumenten was dat rijke meesteressen van grote landhuizen en landgoederen tuinmannen, werklui en arbeiders in dienst hadden die konden stemmen……..maar de vrouwen niet, ongeacht hun rijkdom. …..

Fawcett boekte echter zeer trage vooruitgang. Ze bekeerde enkele leden van het Labour Representation Committee (de Labour Party), maar de meeste mannen in het parlement waren van mening dat vrouwen gewoon niet zouden begrijpen hoe het parlement werkte en daarom niet zouden moeten deelnemen aan het verkiezingsproces. Dit maakte veel vrouwen boos en in 1903 werd de Women’s Social and Political Union opgericht door Emmeline Pankhurst en haar dochters Christabel en Sylvia. Zij wilden dat vrouwen stemrecht kregen en zij waren niet bereid daarop te wachten. De Unie werd beter bekend als de suffragettes. De leden van de suffragettes waren bereid geweld te gebruiken om te krijgen wat ze wilden.

Emmeline Pankhurst

Christabel Pankhurst

In feite begonnen de suffragettes betrekkelijk vreedzaam. Pas in 1905 zorgde de organisatie voor opschudding toen Christabel Pankhurst en Annie Kenney een politieke bijeenkomst in Manchester onderbraken om twee liberale politici (Winston Churchill en Sir Edward Grey) te vragen of zij vonden dat vrouwen stemrecht moesten krijgen. Geen van beide mannen gaf antwoord. Daarop haalden de twee vrouwen een spandoek tevoorschijn met daarop “Stemmen voor vrouwen” en schreeuwden naar de twee politici om hun vragen te beantwoorden. Dergelijke acties waren toen vrijwel ongehoord, toen publieke sprekers gewoonlijk in stilte werden aangehoord en er beleefd naar hen werd geluisterd, zelfs als je het niet met hen eens was. Pankhurst en Kenney werden uit de vergadering gezet en gearresteerd voor het veroorzaken van obstructie en een technische aanval op een politieagent.

Beide vrouwen weigerden een boete te betalen en gingen liever naar de gevangenis om de onrechtvaardigheid van het systeem zoals het toen was te benadrukken. Emmeline Pankhurst schreef later in haar autobiografie dat:

De suffragettes weigerden te buigen voor geweld. Ze staken kerken in brand omdat de Church of England tegen hun zin was; ze vernielden Oxford Street en sloegen blijkbaar alle ramen van deze beroemde straat stuk; ze ketenden zich vast aan Buckingham Palace omdat men vond dat de koninklijke familie tegen stemrecht voor vrouwen was; ze huurden boten, voeren de Theems op en schreeuwden door luidsprekers naar het Parlement terwijl het vergaderde; anderen weigerden hun belasting te betalen. Politici werden aangevallen toen ze naar hun werk gingen. Hun huizen werden gebombardeerd. Golfterreinen werden vernield of vernield. Het eerste decennium van Groot-Brittannië in de twintigste eeuw bleek extreem gewelddadig te zijn.

Suffragettes vonden het prima om naar de gevangenis te gaan. Hier weigerden ze te eten en gingen in hongerstaking. De regering was erg bezorgd dat ze in de gevangenis zouden sterven en zo de beweging tot martelaren zouden maken. De gevangenisdirecteuren kregen de opdracht de suffragettes onder dwang te voeden, maar dit veroorzaakte een publieke verontwaardiging omdat dwangvoeding traditioneel gebruikt werd om gekken te voeden in tegenstelling tot wat meestal geschoolde vrouwen waren.

De regering van Asquith reageerde met de Cat and Mouse Act. Wanneer een suffragette naar de gevangenis werd gestuurd, werd aangenomen dat ze in hongerstaking zou gaan, omdat dit de autoriteiten maximaal ongemak bezorgde. De Cat and Mouse Act stond de Suffragettes toe in hongerstaking te gaan en liet hen steeds zwakker worden. Dwangvoeding werd niet gebruikt. Als de Suffragettes erg zwak waren, werden ze vrijgelaten uit de gevangenis. Als ze buiten de gevangenis stierven, was dat voor de regering geen schande. Ze stierven echter niet, maar zij die vrijgelaten werden, waren zo zwak dat ze niet konden deelnemen aan gewelddadige Suffragette-strijd. Toen degenen die gearresteerd en vrijgelaten waren weer op krachten waren gekomen, werden zij om de meest onbeduidende redenen weer gearresteerd en begon het hele proces opnieuw. Dit was, vanuit het standpunt van de regering, een zeer eenvoudig maar doeltreffend wapen tegen de suffragettes.

Het gevolg was dat de suffragettes extremer werden. De beroemdste daad in verband met de suffragettes was tijdens de Derby van juni 1913, toen Emily Wilding Davison zich onder het paard van de koning, Anmer, wierp toen het Tattenham Corner rondging. Ze werd gedood en de suffragettes hadden hun eerste martelaar. Maar haar acties deden de zaak waarschijnlijk meer kwaad dan goed, want ze was een hoog opgeleide vrouw. Veel mannen stelden de eenvoudige vraag – als dit is wat een opgeleide vrouw doet, wat zou een lager opgeleide vrouw dan kunnen doen? Hoe kunnen zij dan stemrecht krijgen?

Het is mogelijk dat de suffragettes gewelddadiger zouden zijn geworden. Ze hadden immers in februari 1913 een deel van het huis van David Lloyd George opgeblazen – hij was op dat moment waarschijnlijk de beroemdste politicus van Groot-Brittannië en men dacht dat hij een voorstander was van het kiesrecht voor vrouwen!

In augustus 1914 werden Groot-Brittannië en Europa echter in de Eerste Wereldoorlog gestort. In een uiting van patriottisme gaf Emmeline Pankhurst de suffragettes de opdracht hun gewelddadige campagne te staken en de regering en haar oorlogsinspanningen op alle mogelijke manieren te steunen. Het werk van vrouwen in de Eerste Wereldoorlog zou van vitaal belang zijn voor de Britse oorlogsinspanningen. In 1918 werd de wet op de volksvertegenwoordiging aangenomen door het parlement.