De juiste identificatie van sprinkhanen, katachtigen en krekels begint vaak met wat sprinkhaanfoto’s, enz. al. Hier volgt een opsomming van basisinformatie, vorm, kleuren en maten voor alle geïnteresseerden.
Beginnend met de basis, de Orde Orthoptera bestaat uit Sprinkhanen, Krekels en Katydiden.
Normaal gezien zijn de Sprinkhanen onderverdeeld in families van de Suborde Caelifera en de Krekels en Katydiden onderverdeeld in families van de Suborde Ensifera. Veel van de letterlijk honderden verschillende Orthoptera-soorten worden beschouwd als plaagdieren in de landbouw, waardoor het Orthoptera-onderzoek een populair gebied in de entomologie is.
De foto bovenaan de pagina toont een van de vele plaagdiersoorten die zowel in als buiten de tuin worden aangetroffen. Het is een tweestreepsprinkhaan (Melanoplus bivittatus). Ze leven in graslanden en op plaatsen met kruidachtige vegetatie in het grootste deel van de Verenigde Staten, en ze kunnen worden herkend aan de strepen die beginnen op de kop en eindigen in een “V”-punt onderaan het achterlijf.
Tuiniers vrezen ook de komst van het sprinkhaan-seizoen vanwege de neiging van de sprinkhaan om zich te goed te doen aan bijna alles wat de tuinier plant. Bekijk de video om te zien hoe een sprinkhaan een bloem kan verslinden.
Als middel om de sprinkhaan te bestrijden, raden deskundigen aan om de tuingrond in de herfst diep genoeg om te ploegen om de eitjes aan de elementen bloot te stellen. Ze kunnen niet tegen de koude van de winter.
Grasshopper identificatie is geen gemakkelijke taak. Er zijn ongeveer 660 sprinkhaan soorten in de Verenigde Staten en ongeveer 11.000 soorten over de hele wereld.
Deze inleidende gids geeft informatie over enkele van de soorten sprinkhanen, krekels en katydiden die gemakkelijk de camera’s opvallen.
Lubbers
Als het op de identificatie van een sprinkhaan aankomt, denken de meeste mensen aan een korte antenne en een bruin of groen lichaam. Hoewel gedeeltelijk juist, hebben veel sprinkhaansoorten, zoals de Lubbers (Familie Romaleidae), grote, kleurrijke lichamen.
De Oostelijke Lubber (Romalea microptera), een problematische soort in het Zuidoosten, veroorzaakt vaak aanzienlijke landbouwschade.
Ze worden tamelijk groot, waarbij de volwassen dieren meestal een kleurrijk lichaam hebben, zoals op de foto te zien is.
De paardebobersprinkhaan (Taeniopoda eques), een kleurrijke bewoner van het woestijnzuidwesten, trekt soms in grote aantallen rond op zoek naar woestijngraslanden om zich te voeden.
Zwermsprinkhanen (Schistocerca)
Zwermsprinkhanen van het geslacht Schistocerca, gewoonlijk vogelsprinkhanen genoemd, zijn over de hele wereld ook bekend als de zwermsprinkhanen.
Een Schistocerca-soort, de woestijnsprinkhaan (Schistocerca gregaria), is verantwoordelijk voor vele historische en hedendaagse landbouwrampen in Afrika, het Midden-Oosten en Azië, die ontstaan wanneer zij zwermen van miljarden leden vormen. Recent onderzoek suggereert dat de in de Verenigde Staten aangetroffen Schistocerca-soorten afstammen van woestijnsprinkhanen die zo’n drie tot vijf miljoen jaar geleden de Atlantische Oceaan overstaken.
Noord-Amerika herbergt tien van wat bekend is komen te staan als de zwermende sprinkhanen. Met uitzondering van de wijdverspreide Gevlekte Vogelsprinkhaan bewonen ze alle een beperkter geografisch verspreidingsgebied.
Generaliseerd, maar niet altijd, kunnen vogelsprinkhanen worden herkend aan de aanwezigheid van een rugstreep. De obscure vogelsprinkhaan (Schistocerca obscura) op de foto, wordt tot drie centimeter lang. Bruine vleugels tegen een groen lichaam helpen hem op te vallen als hij schrikt en vliegt.
De lichtgele rugstreep op de volgende sprinkhaan suggereert een witgestreepte vogelsprinkhaan (Schistocerca albolineata), een inheemse woestijnachtige soort uit het zuidwesten.
Krekels
Een verscheidenheid van Orthoptera-soorten draagt de naam krekel, maar de leden van de familie Gryllidae, ook bekend als veldkrekels, boskrekels, grondkrekels en boomkrekels, zijn misschien wel de bekendste.
De meeste krekelsoorten zijn het best bekend om hun zangvermogen. In feite hebben alleen de mannetjes de speciale voorvleugels die nodig zijn om de typische krekelsjirp te produceren.
Over vleugels gesproken, hoewel krekels ze hebben, zijn ze meer een springend dan vliegend insect. Veel entomologen schatten dat gewone huis- en veldkrekels tot twintig keer hun lengte kunnen springen. Een mens van 1,80 m zou een sprong van 1,80 m moeten maken om dat record te evenaren.
Aziatische culturen, zoals China en Japan, delen een lange geschiedenis van verrukking voor krekels. Mensen hielden ze traditioneel als huisdier in kooien of dozen om te genieten van hun zang- of vechtkunsten.
Katydid Pictures
Het identificeren van Katydiden en ze onderscheiden van sprinkhanen kan een relatief eenvoudige taak zijn. Het groene lichaam en de lange antennes zijn de dominante kenmerken van katydiden (familie Tettigoniidae), hoewel sommige katydiden van lichaamskleur veranderen om op te gaan in hun achtergrond. Hun lange antennes verklaren hun bijnaam, langhoornige sprinkhanen.
De eerste twee foto’s tonen variaties van een van de meest voorkomende katydiden die van kust tot kust voorkomen. De vorkstaartkatydide, Scudderia furcata. De eerste foto toont een volwassen exemplaar, nog met zwarte poten. De tweede foto toont een volledig ontwikkeld volwassen exemplaar. Om het beeld van de katydide nog wat pittiger te maken, zijn er zelfs enkele roze vormen van de soort.
Natuurlijk, telkens wanneer een vuistregel voor insectidentificatie wordt opgeschreven, volgt de uitzondering op de regel. De volgende foto toont een bruingevlekte boskrekel, een ander insect dat behoort tot de familie van de katachtigen. Het is een inheemse Europese soort die per ongeluk in de Verenigde Staten werd ingevoerd en nu gedijt in weiden en graslanden langs de kust van de Stille Oceaan.
Kortvleugelige Katydiden zijn een regionale soort uit het zuidwesten (Dichopetala). Hun bovengemiddelde grootte en sedentaire aard maakt het spotten van hen op het gebladerte rond de tuin vrij gemakkelijk.
Zoals cicaden en krekels, zingen de meeste katydidensoorten. In tegenstelling tot de mannelijke cicade- en krekelzangers, zingen beide katydidgeslachten. Hun gezang lijkt op dat van cicaden, hoewel ze ’s nachts zingen in plaats van het zangpatroon van de cicade overdag te kopiëren. Sommige liederen van katydiden hebben het potentieel om hun buren ’s nachts wakker te houden. Volgens de afdeling Entomologie van de Universiteit van Florida,
De luidste insectenzang in Noord-Amerika wordt geproduceerd door een katydide met een kegelkopje. Onder gunstige omstandigheden kan zijn lied tot 500 meter ver worden gehoord.
De meeste katydidensoorten ter wereld leven in tropische en subtropische gebieden. Een overzicht van Katydiden levert ongeveer 250 soorten op, verdeeld over vijftig genera. Vergeleken met de historische gegevens over de schade die is aangericht door de sprinkhanenpopulaties in de wereld, lijkt de schade die katydiden toebrengen aan de landbouw misschien gering. Niettemin kan de schade door katydiden aan veldgewassen, citrusbomen en bomen in woonwijken aanzienlijk zijn bij uitbraken van populaties.
Geef een antwoord