Feb. 8, 2012 — Andrea Wongsam, in 2004 13 weken zwanger van haar eerste kind en schijnbaar gezond, had geen idee dat ze een hartaanval had.

De 35-jarige uit Kensington, Md., negeerde de eerste symptomen. Haar kaak verstrakte en ze raakte zo oververhit toen ze in haar auto zat dat ze haar ramen naar beneden draaide en haar kleren uitdeed, zelfs bij temperaturen rond het vriespunt in Washington, D.C.

Maar toen haar linkerarm levenloos werd en de pijn zo groot werd, reed ze met één hand naar een centrum voor spoedeisende hulp. Tegen de tijd dat ze per vliegtuig naar een ziekenhuis werd gebracht, had haar hart grote schade opgelopen en was haar baby stervende.

Nu dringt Wongsam, die 42 is en werkt in budget en financiën bij de National Institutes of Health, er bij vrouwen op aan om zichzelf voor te lichten over hartaandoeningen, zodat ze niet met een soortgelijk lot te maken krijgen.

Ze zal nooit kinderen krijgen. Haar eileiders werden afgebonden omdat artsen niet geloofden dat ze nog een zwangerschap zou kunnen overleven vanwege de hartschade.

“Ik was in zo’n donkere plaats,” zei ze over het verlies van de zwangerschap. “Ik voelde me beschaamd en schaamde me en ik nam slechte beslissingen die mijn kind doodden. Het is verschrikkelijk, en ik voelde dat ik moest helpen om te zien dat andere vrouwen niet deden zoals ik deed.”

Wongsam leerde over de campagne Go Red for Women en vond een “zusterschap” van anderen wier levens waren verwoest door hartaandoeningen.

Nu, tijdens Hartmaand, vertellen zij en anderen hun verhalen om vrouwen voor te lichten over de symptomen die vaak onopgemerkt blijven.

Er sterven naar schatting 400.000 vrouwen per jaar aan hartaandoeningen – 10 keer meer vrouwen dan er jaarlijks sterven aan borstkanker – en de overgrote meerderheid van de gevallen is te voorkomen, volgens Dr. Susan Bennett, een woordvoerder van de American Heart Association in Washington, D.C.

“We kunnen de risicofactoren beheersen en beroertes en de noodzaak van bypassoperaties met 80 procent verminderen,” zei ze.

“Vrouwen met een familiegeschiedenis kunnen het risico verdubbelen of verdrievoudigen, afhankelijk van het feit of een of beide ouders de ziekte hebben gehad,” zei Bennett.

Vrouwen die tijdens de zwangerschap een hoge bloeddruk of zwangerschapsdiabetes hebben gehad, lopen ook een hoger risico. Andere ziekten, zoals lupus, kunnen het risico verhogen, evenals kankerbehandelingen zoals chemotherapie en bestraling.

Vrouwen jonger dan 45 jaar kunnen nog slechtere resultaten hebben dan oudere vrouwen. “Over vijf jaar zal bijna de helft van hen er niet meer zijn,” zei Bennett.

Vrouwen, jongere vrouwen in het bijzonder, negeren vaak de tekenen van een dreigende hartaanval, die vaak anders zijn dan de klassieke mannelijke symptomen.

“Veel van de tijd kan het druk zijn,” zei Bennett. “Er is een beklemming of zwaar gevoel, maar niet noodzakelijkerwijs pijn. Sommige vrouwen blijven thuis omdat het niet pijnlijk genoeg is om me te bellen.”

Vrouwen zijn ook meer geneigd om kortademigheid of een onbehaaglijk gevoel in de bovenrug of overmatige vermoeidheid te melden.

Wongsam had geen familiegeschiedenis van hartaandoeningen. Maar ze had een beenmergaandoening waardoor haar lichaam te veel bloedplaatjes aanmaakte. Een bloedklonter had zich gevormd en veroorzaakte haar hartaanval, en ze wachtte een gevaarlijke zes uur om hulp te krijgen.

“Ik dacht dat ik brandend maagzuur had dat met mijn zwangerschap te maken had,” zei ze. “Ik negeerde de pijn een tijdje, maar toen werd het erger,” zei ze.

De symptomen van een hartaanval kunnen vaag zijn

“Een hartaanval krijgen was het laatste waar ik ooit aan gedacht zou hebben,” zei Wongsam.

Dat was ook het geval met Tami Kemit uit Erie, Pa., die 36 was toen ze haar eerste hartaanval kreeg. Ze had een familiegeschiedenis – maar het waren mannen, haar vader en grootvader.

Ze was niet de enige die getroffen was. Kemits dochter Brooke kreeg een hartstilstand toen ze 27 dagen oud was — ze had een aangeboren hartaandoening die supraventriculaire tachycardie, of SVT, werd genoemd.

De toestand van Brooke werd onder controle gebracht, maar op de dag van haar doop begon Kemit zich moe te voelen, alsof ze de griep kreeg. Tegen de tijd dat ze naar de dokter ging en aan een monitor werd gelegd, hoorde ze dat ze al drie dagen een hartaanval had.

“Ik voelde me echt moe en ziek in mijn buik,” zei Kemit. “Ik kon niets doen en sliep het grootste deel van de dag … Ik had geen pijn op de borst.”

Kemit had congestief hartfalen, angina en blokkades in twee slagaders en haar hart was ernstig beschadigd. Sindsdien heeft ze nog vier hartaanvallen gehad en moest ze haar baan als kapster opgeven.

“Ik kon niet ademen en lopen tegelijk,” zei ze.

Tijdens haar tweede hartaanval voelde ze druk die zich langs haar arm verspreidde. Bij haar derde aanval was het pijn in de kaak, en haar vierde werd geïdentificeerd door pijn in haar schouder.

Sinds 16 juni 2000 heeft Kemit meerdere angioplastische procedures ondergaan, een drievoudige bypassoperatie ondergaan en een pacemaker en defibrillator geïmplanteerd.

Nu zijn zowel moeder als dochter actief in de American Heart Association’s You’re the Cure-beweging en pleiten ze voor medisch onderzoek, onderwijs en screening.

“Mensen begrijpen niet dat het de nummer één moordenaar van mannen en vrouwen en kinderen is, niet kanker,” zei Kemit.

“Als iemand in de familie – man jonger dan 60 of vrouw jonger dan 30 – een hartaanval heeft gehad, moet je bij je artsen benadrukken om het te controleren en – cholesterol en bloeddruk – en lichamelijk actief te blijven.”

Als een arts klachten over hartklachten afdoet als “gewoon in je hoofd,” zei Kemit, “moet je verder gaan. … Ga op je instinct af, zelfs als ze zeggen dat je gek bent.”

Risico’s kunnen worden aangepast door te stoppen met roken, een gezond dieet te houden en op het cholesterol te letten, evenals medische aandacht te krijgen voor hoge bloeddruk en diabetes, volgens de American Heart Association.

“Gewicht is uiteindelijk de hoeksteen van andere risicofactoren,” aldus cardioloog Bennett.

Risico op hartaandoeningen neemt toe met de leeftijd en hoewel het mannen in grotere getale treft in hun jaren ’60 en ’70, zijn meer vrouwen in hun jaren ’80 slachtoffers van een hartaanval, zei ze.

Onder de nieuwe gezondheidszorgwet is er hoop voor vrouwen met hartaandoeningen, van wie velen eerder een verzekering zijn geweigerd vanwege een reeds bestaande aandoening.

“Dit is erg belangrijk,” zei Bennett. “Vrouwen zijn in het verleden geweigerd. Nu hebben ze ook de eigen bijdragen voor belangrijke screenings van cholesterol en bloeddruk geëlimineerd.”

Ze is ook hoopvol dat de Heart for Women Act, die nu in het Congres is, zal worden aangenomen.

“Het is een zeer belangrijke wet en zal de FDA verplichten om nieuwe medicijnen per geslacht te analyseren,” zei ze. “Wat werkt voor een 56-jarige blanke man, werkt misschien niet voor een 56-jarige vrouw die door de menopauze gaat.”

Wongsam heeft haar leven drastisch veranderd sinds ze in 2004 een hartaanval kreeg. Ze oefent, kiest gezonder voedsel en heeft deelgenomen aan fitness-bootcamps. Ze heeft zelfs haar eigen team georganiseerd voor een Heart Walk van de American Heart Association.

Na het verlies van haar baby kwam haar leven tot stilstand. Ze werd overmand door angst en bezorgdheid, maar nu zet ze zich in om anderen te helpen.

“Ik ga rood voor alle vrouwen die met hartaandoeningen leven, inclusief ikzelf.”

Om uw risico op hartaandoeningen te evalueren, gaat u naar het hulpmiddel My Life Check van de American Heart Association dat een “hartscore” geeft om consumenten te laten weten waar ze staan op de weg naar een goede gezondheid. Het biedt ook een actieplan voor verbetering.