“Nou, ik begin wel honger te krijgen.” deelde Marcus mee. “En ik heb geweldige dingen gehoord over de schoolkantine.”
“Geloof me, de meeste geweldige dingen die je hebt gehoord zijn waarschijnlijk waar.” zei Austin. “Dus laten we gaan!” juichte Austin terwijl hij de deur opende. “Naar de schoolkantine!” Hij gebaarde Marcus de kamer te verlaten en verliet de kamer achter de jongen aan. Ze liepen door de hal voordat Marcus dood in zijn spoor stopte.
“Shit! Ik was zo hyper dat ik vergeten ben kleren aan te trekken!” riep hij, terwijl hij naar beneden keek om te zien dat hij alleen een luier droeg. “Laten we teruggaan en ons omkleden!” Hij draaide zich om en liep terug naar de hal, maar werd tegengehouden door Austin die zijn arm vastpakte.
“Maak je er niet druk om.” Zei Austin. “We mogen zo rondlopen er is niets mis mee.”
“Nou ik wil zo niet gezien worden.” zei Marcus, terwijl hij probeerde te ontsnappen aan Austins verrassend sterke greep.
“Kom op.” moedigde Austin aan. “Je moet toch minstens één keer in een luier rondlopen.” Na enkele ogenblikken hield Marcus eindelijk op met tegenstribbelen en liep gewoon naar de kantine, zijn gezicht helemaal vuurrood.
“We zijn niet de enigen die zo rondlopen weet je.” herinnerde Austin eraan. “Ongeveer de helft van de school draagt geen broek.”
“Waarom draag jij geen broek?” vroeg Marcus.”
“Dat heb ik je al verteld.” antwoordde Austin. “Het is moeilijk om goede kleren te krijgen die over mijn luier passen, en ik wil er graag mee pronken!” zei Austin terwijl hij poseerde.
“Jij bent de raarste persoon die ik ooit heb ontmoet.” merkte Marcus giechelend op.
“Op een school als deze zal ik dat niet lang meer zijn.” antwoordde Austin. Ze liepen naar de deuren van de cafetaria en voordat ze naar binnen liepen kwamen er twee oudere jongens naar buiten. Ze droegen volle kleren en hun luiers waren nauwelijks zichtbaar.
“Hé kijk eens, een stel Kreukelbillen!” De jongens lachten.
“Waar ging dat over?” vroeg Marcus toen de twee de cafetaria binnengingen. De ruimte was erg groot met overal tafels, een bank in buffetvorm stond vooraan in de ruimte en was vol met gourmetvoedsel.
“Oh, weet je nog dat ik zei dat mijn kamergenoot me pestte?” Vroeg Austin.
“Ja.” Marcus antwoordde.
“Nou zoals je je kunt voorstellen, zelfs op een school als deze is pesten een groot probleem.” legde Austin uit. “En hoewel iedereen luiers draagt, bepaalt hoe je ze draagt in welke ‘klasse’ je past.”
“Klasse?” vroeg Marcus.
“Er zijn twee ‘klassen’.” informeerde Austin. “Ironisch genoeg vallen wij in verschillende klassen. De eerste klasse en de klasse die bestaat uit de meeste pestkoppen is de klasse waar jij deel van uitmaakt die bekend staat als ‘Padded Boys’, zij verbergen graag het feit dat ze luiers dragen door er kleding overheen te dragen. De tweede klas is mijn klas en degenen die meestal gepest worden, staan bekend als ‘Knijpkontjes’. Zoals je wel kunt raden, zijn dat mensen die hun luiers laten zien en geen broek dragen. Dus de mensen daarvoor noemden ons knijpkontjes omdat we geen kleren aan hadden. Marcus veronderstelde.”
“Dat klopt, maar je hoeft je niet al te veel zorgen te maken over de pestkoppen, zolang je maar een broek draagt en ik denk dat je dat wel zult doen.” Zei Austin. De twee liepen naar het eten en pakten een dienblad. Marcus keek naar het eten maar kon niet geloven wat hij zag, al het eten zag er zo goed uit, hij had geen idee wat hij moest eten. Hij wilde van alles wat proberen maar hij wist dat het niet allemaal op zijn bord zou passen, dus nam hij maar drie schotels en besloot te wachten tot een andere keer om de andere dingen te proberen. Austin daarentegen nam een grote kom en dat was het. “Het eten hier is geweldig.” informeerde Austin. “Ik eet zelden twee keer hetzelfde, er is zo’n groot aanbod aan eten om uit te kiezen.” De twee liepen naar een van de tafels, ze zetten hun eten neer op de tafel maar voordat ze konden gaan zitten werden ze benaderd door een oudere jongen.
“Nou als dit niet ieders favoriete Mud Butt is.” groette de jongen. “Ik zie dat kleine Austin een bekende vriend heeft, jullie twee zijn het perfecte knisperende paar. Wie is dit? vroeg Marcus ongeamuseerd. “Een van de vrienden van mijn kamergenoot, Greg.” antwoordde Austin. “Maak je geen zorgen, ik regel het wel met hem.” Terwijl Greg aan het praten was en de jongens afleidde kroop een andere oudere jongen achter hen aan en trok plotseling hun luiers uit om erin te kijken.
“Dat is jammer.” De jongen pruilde. “De baby’s zijn nog schoon.”
“Je hebt het helemaal mis Greg.” informeerde Austin. “Mijn vriend hier is eigenlijk een gewatteerde jongen. Ik heb hem gewoon gedwongen zo rond te lopen.”
“Nou, totdat hij zijn broek weer aan heeft is hij een knisperkont.” antwoordde Greg. “Is dat hoe het werkt?” Vroeg Austin, terwijl hij een riem omhoog hield. Hoe deed je dat? Greg keek naar beneden en zag dat de riem van zijn broek ontbrak. Terwijl hij toekeek viel zijn broek op zijn knieën en onthulde een erg natte luier.
“Zo te zien kan de baby wel een schoonmaakbeurt gebruiken.” spotte Austin.
“Hier zul je voor boeten!” Schreeuwde Greg. Hij probeerde een stap naar voren te doen, maar struikelde over zijn broek en viel met zijn gezicht op de grond. Austin liep naar hem toe en greep zijn broek voordat hij die uit het dichtstbijzijnde raam gooide. Hij liep naar de oudere jongen toe en trok zijn luier uit om te kijken wat er in zat.
“Kijk iedereen! Greg is nu een bevuilde Crinkle Butt!” kondigde Austin aan, wat gelach opleverde van iedereen in de kantine. Greg wist op te staan en huilend weg te rennen.
“Volgens zijn logica is hij nu een Kreukelkont.” Zei Austin. “Nu kunnen we tenminste eten.”
“Gebeurt dit vaak bij jou?” Vroeg Marcus.
“Niet echt nee.” antwoordde Austin. “En dit was een heel speciale gelegenheid, ik ben meestal niet zo goed in het omgaan met pestkoppen.”
“Hoe ga je meestal met ze om?” vroeg Marcus, terwijl hij wat van het eten proefde. Het was absoluut verrukkelijk.”
“Ik ga er niet om liegen, meestal eindigt het ermee dat de pestkoppen me om de beurt een pak slaag geven terwijl ik hulpeloos huil.” deelde Austin mee. Marcus keek bezorgd. “Maar zoals ik al zei, daar hoef je je geen zorgen over te maken omdat je je luier niet vaak blootgeeft. De idioten die wij voor pestkoppen hebben denken ‘je draagt niet echt een luier tenzij anderen hem kunnen zien.’ en dat vind ik stom.” Ze gingen verder met eten en toen ze klaar waren verlieten ze de cafetaria.
“Dat was het lekkerste eten dat ik ooit heb geproefd!” Marcus juichte. “Zeg me alsjeblieft dat het altijd zo is.”
“Reken maar dat het zo is!” juichte Austin. “Wat zullen we nu doen? We kunnen teruggaan naar de kamer, of nog één plek bezoeken voor het te donker wordt.