Rick Owens Biografie, Leeftijd, Netto Waarde, Familie, Vrouw, Mode, Interview

Q: Ja, ik denk dat ik je backstage zag met die witgeschilderde fan dansers, net toen ze hun ondergoed uittrokken om op te treden.

Rick Owens: (Lacht) Nou, oorspronkelijk wilde ik originele leder-daddy fan dansers uit San Francisco vinden, maar nu doen die jongens deze nieuwe vlag dansen die gewoon niet old-school genoeg was. En ik wilde dat ze naakt waren omdat het bedoeld was als compleet hedonisme, om de queer voorvaderen te eren die veel geleden hebben. Ik dacht: “Dit is een modefeest in Milaan, het moet er vol op zijn!” Ze waren erg goed, maar ze moesten het waaierdansen leren. Het kan heel ingewikkeld zijn! En ze hadden baarden! Jongens hebben tegenwoordig baarden. Dus hebben we ze verlengd! Vindt u dat u iets te maken heeft met Italiaans design? Het is grappig om te bedenken dat er een Ettore Sottsass show op de Triennale samenvalt met die van u.

Rick Owens: Ik hield van Luigi Colani in de tijd van Sottsass-hij is degene met wie ik me het meest identificeer in het Italiaanse design. Ik hou echt van zijn werk. Hij doet me denken aan dat ’70s Brutalist moment met Domus magazine in die tijd. Ik denk dat ik dat magazine voor het eerst zag toen ik op de kunstacademie in LA zat. En ik hield altijd van het oude werk, zoals Carlo Scarpa, en Luigi Moretti in het bijzonder.

Q: Hoe voelde het om je eigen retrospectief samen te stellen? Het is zeldzaam om zo’n tentoonstelling te zien voor een levende kunstenaar of ontwerper, en vanuit hun eigen perspectief.

Rick Owens: Natuurlijk, het maakt je bewust van je sterfelijkheid en het drukt op sommige knoppen daar over wat je hebt bereikt, en het is gemakkelijk om een beetje melancholisch te worden. Maar dat voelt een beetje dwaas, dus gaf ik er de voorkeur aan om er volledig van te genieten en me erin te wentelen. Je denkt na over de betekenis van je leven en waar je voor herinnerd zal worden en zo. Het is echt heel bevredigend. En het belangrijkste is dat ik het verhaal op mijn eigen voorwaarden kan vertellen, in plaats van dat het door iemand anders wordt geïnterpreteerd, wat nooit perfect zou zijn. In staat zijn om je eigen verhaal te vertellen is een verbazingwekkend iets. Het gebeurt niet altijd, om je sterke punten te kunnen benadrukken en je fouten discreet weg te vegen.

Het was een raar jaar, want ik kreeg ook de CFDA lifetime achievement award. Beide dingen hebben niets met elkaar te maken, maar het zijn zulke sterke momenten van lifetime achievement dat het zo’n raar toeval was. Ik ben 56, wat niet echt zo oud is en het was echt bevestigend en bevredigend. Ik ga niet spotten met het feit dat ik erkend word door de gevestigde orde. Als je ouder wordt, word je de gevestigde orde. Het is interessant om erkend te worden als deel van de esthetische elite van deze generatie.

Q: Wat de tentoongestelde kledingstukken betreft, vroeg ik me af waarom de oudste stukken van de show maar uit 2005-06 dateren? Was er een pragmatische beperking, met betrekking tot uw archieven?

Rick Owens: Ja. Letterlijk omdat ik geen archieven had! Oorspronkelijk was mijn label een licentie, dus de samples waren technisch gezien niet eens van mij, dus werden ze verkocht of verdwenen ze. De archieven zaten niet in mijn hoofd. Ik dacht niet dat ik zo’n soort ontwerper was. Ik zou me in het begin geschaamd hebben om dingen te bewaren voor archieven. Dus dingen verdwenen letterlijk, zelfs wat Michele had. Michele geeft dingen weg als ze er genoeg van heeft. Ze geeft iets aan haar dochter en dan gaat het naar iemand anders. Ik denk dat als ik ooit nog eens een show zou doen, ik er misschien een zou doen die wat discreter en meer ingetogen was en meer over handwerk en techniek en knippen en de details ging. Deze show was theatraler en grootser, en als ik ooit een show zou doen die meer ingetogen was, dan zou het een goed moment zijn om op jacht te gaan naar dingen die er echt geliefd en echt gebruikt uitzagen.

Q: Het decorontwerp van de show is een groot deel van die theatraliteit. Je hebt gezegd dat het een reactie is op je eigen woorden: “Ik zou een zwarte glinsterende drol op het witte landschap van conformiteit leggen.”

Rick Owens: Guy Trebay schreef een paar jaar geleden iets in de Times, ruim voordat de Triennale mij benaderde voor het retrospectief. Hij schreef over mijn werk, en hij bracht dat ding ter sprake dat ik meer dan 20 jaar geleden had gezegd, dus ik denk dat het in mijn hoofd zat. En de ruimte zelf was architectonisch precies in mijn straatje. Het leek erop dat het plaatsen van een groot, oer, vegend gebaar daar het juiste was om te doen. Michele vond het echt stom, ze trok haar neus op en zei dat het “eerstegraads” was. Ik deed het omdat veel van de dingen die ik gedaan heb eenvoudige gebaren zijn en daar hou ik van. Het was een bloemstuk dat aansloot bij mijn liefde voor Land Art en voor iets primitiefs in deze sierlijke curve. Ik noemde het een “Primal Howl.” De werktitel was de “Turdnado.” Het wordt goedkoop en het wordt komisch.

Q: Kun je de compositie van het “Primal Howl” stuk uitleggen? Ik geloof dat het gemaakt is van je eigen haar, zand uit de Adriatische Zee, et cetera.

Rick Owens: Het kon niet zomaar schuim zijn. Het moest iets betekenen dat betrekking had op mijn leven en dat persoonlijk aanvoelde. Het grappige is dat ik door de jaren heen propjes van mijn haar had gespaard. Ik had echt propjes haar van haarborstels. Natuurlijk zit er niet in elke vierkante centimeter een haar, maar het zit in de mix. Het gaat erom dat je de ruimte verneukt met je DNA! Het zand is van het gebied rond Venice. Het is het strand waar ik vaak ben, en de kust. Ik zou het hele jaar door aan zee zijn als ik kon. Er is iets met die kruising van oceaan en zee en aarde en hemel dat je het gevoel geeft dat je in het centrum van het universum bent.

Q: Wat wilde je met deze show zeggen, als het niet een didactische A-Z gids voor Rick Owens was?

Rick Owens: Er was geen echte verhaallijn. Het is ongeveer zo sierlijk een samenstelling als ik kan vinden. Het is gebaseerd op instinct. Het was gewoon over schrapen alles wat ik voelde goed over, en het creëren van deze sierlijke composities. Ik denk dat ik ongeveer 30 procent meer had dat ik eruit heb gehaald. Het is net als poëzie – je probeert een aantal zinnen en woorden te combineren die op een mooie manier op elkaar reflecteren.

SOURCE: news.artnet

We streven ernaar onze inhoud waarheidsgetrouw, accuraat, correct, origineel en up-to-date te houden.

Als u van mening bent dat informatie in dit artikel onjuist, onvolledig of geplagieerd is, uw auteursrecht schendt of als u een update wilt voorstellen, stuurt u ons dan een e-mail naar [email protected] met vermelding van de voorgestelde wijzigingen en de URL van de inhoud. Geef zoveel mogelijk informatie als u kunt en wij beloven dat wij zo goed mogelijk corrigerende maatregelen zullen treffen.