MonarchenEdit

In de 16e en 17e eeuw werden bijna alle monarchen en de daaruit voortvloeiende regeringen van Schotland, Ierland en Engeland bepaald door ofwel het katholicisme ofwel het protestantisme.

Henry VIII was de eerste monarch die een nieuwe staatsgodsdienst bij de Engelsen invoerde. In 1532 wilde hij zijn huwelijk met zijn vrouw, Catharina van Aragon, nietig laten verklaren. Toen paus Clemens VII weigerde in te stemmen met de nietigverklaring, besloot Hendrik VIII het hele land Engeland af te scheiden van de rooms-katholieke kerk. De paus had geen gezag meer over de bevolking van Engeland. Deze scheiding opende de deur voor het protestantisme om het land binnen te komen.

Henry VIII richtte de Kerk van Engeland op na zijn breuk met de Paus. Engeland bleef echter grotendeels hetzelfde, zelfs met de nieuwe staatsgodsdienst. Haar doctrines en praktijken leken aanvankelijk sterk op die van de katholieke kerk. De koning stichtte de Kerk van Engeland niet als gevolg van religieuze verschillen met het katholicisme; zijn motieven waren vooral politiek, en hij vervolgde radicale protestanten die zijn kerk bedreigden.

Henry VIII’s opvolger, Edward VI, steunde de Reformatie, maar zijn geloof in het protestantisme was niet alleen politiek. Hij was vromer in zijn geloof, en de vervolging van protestantse onderdanen hield op.

Onder de volgende vorst werden de protestanten echter opnieuw vervolgd. Koningin Mary I was katholiek opgevoed, en zij zag het als haar plicht het kwaad van het protestantisme uit haar land te zuiveren. Tijdens haar bewind werden hervormers van de kerk, zoals Thomas Hawkes, Hugh Latimer, Nicholas Ridley, Thomas Cranmer en George Wishart, terechtgesteld om hun geloof. Deze executies hebben de protestantse beweging niet vernietigd. In feite sloten velen zich bij de kerk aan toen zij zagen hoe toegewijd deze martelaren waren aan hun godsdienst.

De volgende vorstin, Elizabeth I, was een Protestantse. Onder haar bewind bloeide de Protestantse Kerk op. Protestanten bekleedden nu veel leidende posities in de regering. Met deze nieuwe macht kwam echter ook de vervolging van vele katholieken. De overeenkomsten tussen de katholieke en protestantse kerken namen in deze tijd gestaag af.

Het bewind van Koning Jacobus I betekende een definitieve overwinning voor het protestantisme in Engeland. De King James Bijbel introduceerde een nieuwe protestantse vorm van de Bijbel bij de kerkleden in het hele land. Deze vertaling was in een taal en dialect die eigen waren aan het Engelse volk en aan hun protestantse godsdienst. Jacobus I voldeed aan de inspanningen van protestantse hervormers die al tientallen jaren voorstander waren van de verspreiding van Bijbels in gewone taal.

Politieke gebeurtenissenEdit

De Engelse Burgeroorlog (1642-1651) werd grotendeels beïnvloed door de protestantse reformatie. Terwijl Engeland worstelde tussen katholicisme en protestantisme, ondervond Schotland een aanzienlijke invloed van de Reformatie en haar ideeën. Er had zich een sterke Presbyteriaanse aanhang ontwikkeld, maar de Kerk van Schotland was het niet eens met de verwachtingen die koning Karel I had van de protestantse godsdienst. Karel I dreigde de Kerk van Schotland te veranderen door zich te wenden tot Ierland, dat een sterk katholieke staat was.

Oliver Cromwell, een Engelsman die in Huntingdon was geboren, kwam aan het eind van de Burgeroorlog als overwinnaar uit de strijd. Toen hij eenmaal de controle over Engeland had, zette Cromwell een radicale religieuze regering op. Hij organiseerde de Vergadering van Heiligen, een vastberaden en strenge sekte van het protestantisme die veel gelijkenis vertoonde met het puritanisme. De Assemblee bleef sterk in Engeland tot de regering van Charles II, die een einde maakte aan veel van de strenge praktijken van het puritanisme.

Toen het Parlement de Act of Toleration van 1689 aannam, kregen andersdenkenden vrijheid van godsdienst binnen Engeland. Katholieken vielen niet onder deze wet van het Parlement, maar leden van andere godsdiensten, met name het protestantisme, werden officieel beschermd tegen vervolging op grond van hun geloof.