PMC

De decennialange teruggang van het aantal leden bij de American Medical Association (AMA) vertoont geen tekenen van vertraging, waardoor sommige artsen zich zorgen maken dat de nationale stem van hun beroepsgroep op een dag zal zwijgen.

Als dat zou gebeuren, zou de medische beroepsgroep in de Verenigde Staten zijn grootste pleitbezorger in Washington DC verliezen, zegt AMA-president Dr. Cecil Wilson.

“Wat de AMA doet, en het beste doet, is in de pleitbezorgingsarena,” zegt Wilson. “En daar profiteren alle artsen van.”

In het begin van de jaren vijftig was ongeveer 75% van de artsen in de VS lid van de AMA. Dat percentage is in de loop der jaren gestaag gedaald. In juni, tijdens de jaarlijkse vergadering van haar beleidsbepalende orgaan, het Huis van Afgevaardigden, maakte de AMA bekend dat zij vorig jaar nog eens 12.000 leden heeft verloren.

Dat brengt het totale ledenaantal onder de 216.000. Tot een derde van deze leden betaalt niet de volledige $420 jaarlijkse contributie, inclusief medische studenten en residenten. Als we deze leden niet meetellen, is ongeveer 15% van de praktiserende artsen in de VS nu lid van de AMA.

De atrofie van de AMA wordt aan verschillende factoren toegeschreven. Recentelijk heeft de steun van de vereniging aan de gezondheidszorgwetgeving van president Barack Obama, de “Patient Protection and Affordable Care Act”, de vereniging wellicht wat leden gekost. Vooral het besluit om een verplichte ziektekostenverzekering te steunen, valt bij veel artsen niet in goede aarde. Maar zulke dingen zijn te verwachten in de advocacy arena, suggereert Wilson.

“Wanneer je een standpunt inneemt, is er een doelwit op je rug van sommigen, hoewel anderen het geweldig zullen vinden,” zegt hij.

Een meer algemene factor in het ledenprobleem van de AMA is dat de samenleving als geheel is verschoven van het behoren tot grote groepen. Dit wordt weerspiegeld door het kelderen van het aantal leden van ooit sterke organisaties als de Boy Scouts of America. In de moderne samenleving ligt de nadruk meer op het individu dan op de gemeenschap, stelt Wilson.

“Het is het zogenaamde ‘bowling alone’-ding,” zegt Wilson. “Mensen sluiten zich niet meer zo vaak aan bij organisaties als vroeger.”

Het veranderende concept van wat het betekent om arts te zijn, heeft ook bijgedragen aan de afname. Jongere artsen zien hun beroep minder vaak als een bepalend element in hun leven dan hun voorgangers, zegt Dr. Robert Tenery, een oogarts in Dallas, Texas, die ooit aan het hoofd stond van de ethische raad van de AMA.

“Ze komen nu van de medische school en denken aan geneeskunde als een roeping in plaats van een roeping,” zegt Tenery. “Toen wij nog dachten dat geneeskunde een roeping was, vonden we dat we deel moesten uitmaken van een groter geheel van artsen.”

De toenemende concurrentie van medische staats- en specialisatieorganisaties om bijdragen heeft de AMA ook pijn gedaan. Het ledenaantal van het American College of Physicians is tussen 1995 en 2009 bijna verdubbeld en staat nu op 130.000. Het American College of Surgeons, met 77 000 leden, heeft de afgelopen drie decennia ook een enorme groei doorgemaakt. In juni kondigde de American Academy of Family Physicians aan dat haar ledenaantal een recordhoogte van 100.300 had bereikt.

Specialisatieverenigingen hebben een sterke groei doorgemaakt vanwege hun banden met permanente medische educatie en bestuurscertificering. En hoewel de AMA tout dat het meer politieke slagkracht heeft dan staatsverenigingen, kan grotere macht en invloed eigenlijk op het niveau van de staat liggen, suggereert Tenery, ook een voormalig voorzitter van de Texas Medical Association.

“De Texas Medical Association is in een veel sterkere positie om aan mijn behoeften in Texas te voldoen,” zegt Tenery. “Zoals ze zeggen, alle politiek is lokaal.”

Toch is het belangrijk dat artsen een sterk nationaal orgaan hebben om hen als geheel te vertegenwoordigen, zegt Tenery. De vele stemmen van specialisatieverenigingen zijn gemakkelijker te negeren in de nationale politiek dan de verenigde stem van de AMA.

“Dit land heeft een nationale overkoepelende organisatie nodig om de beroepsgroep in alle sectoren te vertegenwoordigen,” zegt Tenery.

De AMA heeft in de loop der jaren veel initiatieven geprobeerd of overwogen om de daling van het aantal leden te vertragen en relevant te blijven op nationaal niveau. Deze omvatten het vormen van taakgroepen gewijd aan het verhogen van het lidmaatschap, het aanbieden van gestaffelde lidmaatschappen met verschillende voordelen en vergoedingsstructuren, het op maat maken van voordelen om te voldoen aan de behoeften van artsen in verschillende stadia van hun carrière en het creëren van elektronische hulpmiddelen die artsen kunnen gebruiken in hun praktijken.

“We willen de curve omkeren,” zegt Wilson. “Leden zijn belangrijk voor ons. Er is kracht in aantallen.”

Volgens Tenery zal het indammen van de stroom artsen uit de gelederen van de AMA een meer drastische verandering vereisen: een complete structurele revisie. Momenteel wordt de AMA bestuurd als een “organisatie van organisaties.” Tijdens vergaderingen van het House of Delegates wordt het beleid bepaald door vertegenwoordigers van staats- en specialisatieverenigingen. Toch werft de AMA nog steeds als een onafhankelijke ledenvereniging, ook al hebben onafhankelijke leden weinig te zeggen over de gang van zaken.

De AMA moet zich afkeren van het jagen op individuele leden, zegt Tenery. Een alternatief, stelt hij voor, is om het AMA-lidmaatschap verplicht te stellen voor artsen die lid willen worden van medische staatsverenigingen. De staatsverenigingen zouden profiteren door een stem te hebben in een sterker nationaal orgaan, en de AMA zou economisch levensvatbaar kunnen blijven door een deel van de op staatsniveau geïnde contributies te ontvangen.

“De staatsleden zouden rekruteerders en contributie-inzamelaars zijn,” zegt Tenery. “Het zou het competitieve karakter van werving wegnemen.”

Verandering is nodig voor de AMA om relevant te blijven, zegt Tenery, hoewel hij niet verwacht dat grote veranderingen snel zullen komen. “De AMA is een beetje als een tanker die de Atlantische Oceaan oversteekt,” zegt hij. “Het duurt een lange tijd voordat het van koers verandert.”