Als er ooit een feministisch meesterwerk is gemaakt, dan is het wel ‘Legally Blonde’. Legally Blonde daagt de perceptie van vrouwen in de academische wereld, in de maatschappij en in de media in het algemeen uit. De film, en in het bijzonder het personage van Elle Woods, bewijst tegelijkertijd dat vrouwen zoveel meer zijn dan hun uiterlijk, maar dat geïnteresseerd zijn in je uiterlijk geen vapid of nutteloos tijdverdrijf is.

Het stereotype van het blonde Barbie-meisje dat niets anders kan dan er goed uitzien, wordt niet alleen besproken maar ook uitgeroeid in Elle Woods’ tijd op school en daaropvolgende juridische carrière in Legally Blonde 2: Red, White, And Blonde. Elle slaat niet alleen stereotypen aan diggelen, maar ze gebruikt ze ook in haar voordeel. Zoals in de beruchte permissie-afstotingsscène in de rechtszaal, waar haar kennis van mode en schoonheid niet alleen waardevol is, maar zelfs de sleutel vormt tot de vernietiging van het argument van de verdediging.

Maar terwijl het hoofdpersonage van Legally Blonde op zichzelf een feministisch icoon is, vind ik dat Paulette – in beide films gespeeld door acteur Jennifer Coolidge – een veel noodzakelijker en meer nodig personage is. Ze is niet per se een vrouw die gezocht wordt om haar schoonheid en hersenen, maar een personage dat beter benaderbaar is door het grote publiek.

We ontmoeten Paulette eerst en vooral als nagelstyliste: Een vrouw die Elle advies geeft over haar relaties, terwijl ze vertelt dat haar eigen relaties niet zo geweldig zijn. Ze valt op de postbode en haar ex-man is, op zijn zachtst gezegd, een lul. Niettemin, Paulette is luidruchtig. Ze is brutaal en vrolijk en ze heeft een geheel eigen stijl.

Als we Paulette beter leren kennen, leren we dat ze een karakter is dat totaal vervreemd is van de wereld die Elle Woods kent en liefheeft. Ze is een arbeidersklasse. Ze heeft de middelbare school niet afgemaakt – laat staan dat ze naar de universiteit is geweest, laat staan dat ze naar Harvard is gegaan.

Paulette is ook volslank en werkt hard om andere mensen er mooi uit te laten zien, terwijl ze luistert naar hun problemen. Zoals ze in de film zegt: “Ik ben een schoolverlater van middelbare leeftijd met striae en een dikke kont.”

Wanneer Elle bevriend raakt met haar, is het gevoel voelbaar dat ze er is om Paulette te helpen op een manier die nog niemand eerder heeft gedaan. Ze hoopt vertrouwen en seksualiteit te wekken bij een vrouw die haar hele leven al is onderschat, zowel in haar relaties als door haar eigenwaarde (of gebrek daaraan).

Deze vriendschap is er een die ogenschijnlijk bedoeld is om de vriendelijkheid in Elle Woods’ karakter te laten zien. Haar vermogen om over klasse heen te kijken, vriendschap te sluiten en anderen te inspireren, en de krachtige aard van vrouwelijke vriendschap te vertegenwoordigen, is een lust voor het oog.

Maar waar Elle Woods zich “nooit door iets heeft laten tegenhouden”, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze nooit echt veel obstakels op haar weg heeft gehad. Haar rijkdom, haar uiterlijk en haar intelligentie maken integraal deel uit van haar hele verhaal, want zonder hen zou er niet per se een verhaal zijn.

Hoewel Elle’s privilege nooit aan bod komt in Legally Blonde – de film heeft het te druk met het bestrijden van stereotypen over bimbo’s om zich er druk over te maken – is Paulette’s gebrek aan privilege dat evenmin. Paulette mag dan wel uit een totaal andere sociale en economische situatie komen dan alle andere personages in Legally Blonde en Legally Blonde 2, ze wordt er nooit anders om behandeld. En evenzo wordt ze nooit anders behandeld om haar “dikke kont.”

Deze film is niet alleen een les in hoe blonde studentenmeisjes geen domme idioten zijn, maar ook een les in hoe vrouwen elkaar moeten behandelen en respecteren. Hoewel dit in het verhaal aan bod komt door de rivaliteit en uiteindelijke vriendschap tussen Elle en de nieuwe vriendin van ex-vriend Warner, Vivian Kensington, vind ik dat de BFF-status van Elle en Paulette voor zoveel meer staat (en op een veel subtielere manier).

Vivian en Elle verschillen van mening over de man die beide vrouwen onrecht heeft aangedaan, maar ook over hun individuele kledingsmaak. Paulette en Elle verschillen echter in leeftijd, levensstijl, klasse, lichaam, stijl, en nog veel meer. Toch worden de vrouwen beste vriendinnen en gebruiken die status om elkaar te steunen en te inspireren.

Paulette’s personage valt uiteindelijk op tussen de rest door haar esthetische en innerlijke verschillen met de rest van de cast. In een maatschappij die inherent tegen vollere figuren en luidruchtige vrouwelijke persoonlijkheden is, voelt haar karakter des te belangrijker. Zeker als we bedenken dat Paulette de gemiddelde vrouw zoveel meer vertegenwoordigt dan sorority girls en Harvard graduates ooit zouden kunnen.

De film is zwaar beladen met belangrijke verwijzingen naar girl power en feminisme, maar in Paulette zijn deze punten lang ondergewaardeerd.

Toch staat Paulette’s personage tegenover een zee van patriarchale en seksistische opvattingen. Hoewel ze van middelbare leeftijd is, past ze goed bij haar nieuwe, jongere vrienden en wordt ze niet in de rol van “moederfiguur” geduwd. Ze heeft zelfs de krachtigere kant van haar persoonlijkheid omarmd door het tegen haar ex op te nemen en de (post)man van haar dromen aan zich te binden.

Nauwelijks zo rijk, boekenslim of bevoorrecht als haar nieuwe bestie Elle Woods, wordt Paulette op geen enkele manier gezien als “minder dan” voor haar sociale status.

Paulette mag dan een dikke kont en striae hebben (net als zo velen van ons hebben). Maar door Elle’s hulp laat ze zich hierdoor niet tegenhouden om alles te doen wat ze wil doen.

In wezen is Paulette een vrouw van het volk – iets wat deze film absoluut nodig had. Ze biedt tegenwicht aan een verhaal dat zich afspeelt tussen de rijke en intelligente elite en ze doet dat in curve-vriendelijke outfits die net zo fabelachtig, leuk en glamoureus zijn als de vele looks waar Elle Woods vandaag de dag nog steeds bekend om staat.

Images: Metro-Goldwyn-Mayer Productions (6)