De grondlegger en eerste directeur van het Child Study Center was Arnold Gesell, Ph.D., M.D. Dr. Gesell wordt beschouwd als de vader van de kinderontwikkeling in dit land. Hij had een doctoraat in de psychologie behaald voordat hij naar de Yale School of Medicine ging. In 1911 stelde de decaan van de medische school Gesell een kamer ter beschikking in de New Haven Dispensary die de oorsprong werd van de Yale Clinic of Child Development. Gedurende Gesell’s ambtstermijn van 37 jaar verhuisde de kliniek naar een groter gebouw en groeide de staf in omvang en productiviteit. Gesell was een nauwgezet waarnemer en onderzoeker. Hij was ook een ontzagwekkend schrijver in zowel de wetenschappelijke als de lekenpers. Wat Gesell het meest beroemd maakte waren zijn studies van de normale ontwikkeling van kinderen. Beginnend in de jaren 1920, gebruikte hij film-analyse om ontwikkelingsmijlpalen te documenteren voor kinderen vanaf de zuigelingen- en schoolleeftijd tot en met de adolescentie. Gesell publiceerde meer dan een dozijn boeken over zijn bevindingen, maar zijn beroemdste boek is het monumentale, An Atlas of Infant Behavior, dat 3200 actiefoto’s bevat.

Dr. Gesell ging in 1948 met pensioen, en hij werd vervangen door Milton J.E. Senn, M.D. van de Cornell University. Dr. Senn was een kinderarts met een psychoanalytische opleiding. Hij werd aangeworven om te dienen als voorzitter van Yale’s Departement van Kindergeneeskunde en als directeur van de Yale Kliniek voor Kinderontwikkeling. Dr. Senn veranderde de naam van deze kliniek in het Yale Child Study Center. Dit was een weloverwogen beslissing. Volgens de universiteitsdefinitie is een centrum vergelijkbaar met een volwaardige afdeling, maar met een meer multidisciplinaire faculteit. De term “child study” duidde op een actiever werkterrein dan kinderontwikkeling, dat nu ook kindergeneeskunde en psychiatrie omvatte, evenals psychologie. Kortom, een kinderstudiecentrum was academischer en uitgebreider dan een kliniek voor kinderontwikkeling. Senn initieerde talrijke klinische en onderzoekssamenwerkingen met de kindergeneeskunde. Hij begon ook met een grote longitudinale studie van zuigelingen. Na 10 jaar nam hij ontslag als voorzitter van de kindergeneeskunde om al zijn tijd te wijden aan het leiden van het centrum. Op 65 jarige leeftijd ging Dr. Senn met pensioen. Hij werd in 1966 opgevolgd door Dr. Albert J. Solnit, die de eerste inwoner van het Centrum was geweest in de kinderpsychiatrie.

Dr. Solnit was bovendien een kinderarts, een psychoanalyticus, en een sociaal activist. Hij was precies de juiste persoon voor de 60er en 70er jaren. Samenwerking met kindergeneeskunde en ontwikkelingsonderzoek met kinderen in weeshuizen, in pleeggezinnen, of die mishandeld waren gingen door. Nieuwe klinische programma’s werden opgezet, terwijl consultaties aan jeugdrechtbanken en aan lokale, staats- en federale beleidsmakers belangrijke nieuwe aandachtsgebieden werden. Dr. Solnit was echter niet alleen geïnteresseerd in juridische, gemeenschaps- en toegepaste psychoanalytische inzichten, hij was zich ervan bewust dat de hersenen snel het meest populaire en opwindende type van biomedisch onderzoek aan het worden was.

Om er zeker van te zijn dat het Child Study Center in de voorhoede van deze revolutie zou staan, huurde Dr. Solnit Donald J. Cohen aan, een jonge kinderpsychiater die als Fulbright Scholar filosofie en psychologie had gestudeerd in Cambridge, onderzoeker was op het gebied van neurotransmitters in de hersenen, en die een volwassen en kinderpsychoanalyticus zou worden. In 1983, toen Dr. Solnit met pensioen ging, werd Dr. Cohen directeur tot aan zijn dood in 2001. Onder Dr. Cohen bloeide de financiering van federale subsidies op, vooral op het gebied van neurochemie, moleculaire en populatiegenetica, en neuroimaging. Bovendien was Dr. Cohen zeer betrokken bij internationale activiteiten. Hij bevorderde en verbeterde actief onderzoek en klinische diensten voor kinderen en hielp nieuwe klinieken en sterke samenwerkingsverbanden over de hele wereld op te zetten. Deze invloed wordt nog steeds sterk gevoeld en gewaardeerd.

In 2001 werd John E. Schowalter, M.D., interim en waarnemend directeur van het Centrum. Dr. Schowalter heeft een centrale rol gespeeld in het Child Study Center en een nationale en internationale leidende positie in de kinderpsychiatrie. Hij heeft bijna 30 jaar lang het opleidingsprogramma voor kinderpsychiaters geleid. Zijn wetenschap, klinisch werk en mentorschap aan het Child Study Center, en zijn nationale en internationale rol in leidende professionele organisaties zijn alom bekend. In 2002 werd Alan E. Kazdin, Ph.D., directeur van het Child Study Center. Daarvoor was hij voorzitter van de afdeling Psychologie van Yale. Zijn eigen onderzoek maakt deel uit van het Child Study Center onder de auspiciën van de Child Conduct Clinic, een poliklinische dienst gewijd aan de evaluatie en behandeling van kinderen die worden doorverwezen voor agressief en antisociaal gedrag.

Doorheen de geschiedenis van het Child Study Center is er een stellaire groep van faculteit geweest wiens bijdragen in het begrijpen van de ontwikkeling van kinderen en neuropsychiatrische stoornissen internationaal erkend zijn. De uitdaging is om de diepgewortelde tradities en verplichtingen van het Centrum voort te zetten. De tradities en verplichtingen omvatten uitmuntendheid in klinische diensten, wetenschap en opleiding en inspanningen om de geestelijke gezondheid van kinderen wereldwijd te verbeteren.