Mythen en legenden over zeemeerminnen hebben de geschiedenis van de mensheid gevolgd, van de geboorte van oude beschavingen tot de moderne tijd, waarin ze deel zijn gaan uitmaken van de volkscultuur en van fantasieverhalen. Hun moderne naam komt van de Franse woorden mer (zee) en maid (meisje of jonge vrouw), waarmee hun schoonheid en leven aan zee wordt gesymboliseerd. Verhalen uit het verleden beschrijven hen echter niet als passief en kwetsbaar zoals de moderne verhalen doen. Vaak werden ze afgeschilderd als machtige wraakzuchtige watergeesten die stormen, ongeluk en dood brachten aan hen die over de oceanen, rivieren en meren reisden.
De oorsprong van de zeemeerminnen kan gevonden worden in het geloof van vroege beschavingen, die geloofden dat het leven uit de zee voortkwam. Daarom werd in de oude Babylonreligie de half vrouwelijke half vis godin Atargatis opgenomen als symbool van vruchtbaarheid en leven. Griekse filosofen verfijnden de gedachte van de oorsprong van het leven dat uit de zee kwam verder met de creatie van twee vrouwelijke godinnen Aphrodite (wat betekent “geboren uit het zeeschuim”) en Venus. Zij vertegenwoordigden de schepping, vruchtbaarheid en liefde, maar waren ook zeer wraakzuchtig, wreed, jaloers en trots. Daarom zagen de Grieken zeemeerminnen als de wezens die op de mannen aasden. Ze noemden hen Sirenen en de verhalen over hun verleidelijke, dodelijke gezang verspreidden zich over heel Europa, waardoor vele legenden ontstonden en ze in de populaire cultuur werden aanvaard als echte wezens (talloze waarnemingen van zeemeerminnen door de eeuwen heen hielden deze mythe in stand, zelfs Christoffel Columbus meldde dat hij een soort zeekoe of doejong had gezien en ze voor “zeer lelijk uitziende zeemeerminnen” hield).
De volksvoorstellingen van zeemeerminnen en sirenen als agressors begonnen langzaam te vervagen toen de menselijke beschaving eindelijk de kunst van het reizen over zee veroverde. Met steeds minder tragedies met zeelieden en schepen, evolueerde de populaire cultuur hen langzaam om minder dodelijk te zijn. De romantische kijk op zeemeerminnen werd in de 18e eeuw geïntroduceerd met het populaire sprookje “De kleine zeemeermin” van Hans Christian Andersen. Sindsdien worden zeemeerminnen gezien als geheimzinnige en goedaardige wezens die nieuwsgierig zijn naar het leven boven de zee.
Geef een antwoord