door IAN GRAHAM

(opmerking: als u in het Verenigd Koninkrijk bent, klik dan hier voor details over wanneer u dit concert kunt zien of horen)

De legendarische Neil Diamond keerde vanavond terug naar het Britse podium met een prachtig concert in een intieme setting in het BBC Radio Theatre in Londen.
Ik behoorde tot een gelukkige groep van iets minder dan 200 fans die een ticket bemachtigden voor dit gratis optreden. De kaartjes waren meteen collector’s items omdat de datum erop 14 mei 2007 stond!
Na ongeveer 45 minuten geduldig in de rij te hebben gestaan buiten het BBC gebouw werden we naar binnen geloodst en door de luchthaven-achtige fouilleringfaciliteit geleid voordat we nog eens ongeveer 35 minuten in een wachtruimte met bar en verfrissingsfaciliteiten werden gehouden. Terwijl we wachtten op de fouillering kregen we de kans te spreken met Hadley, King, Bernie Becker en Greg Lopez, die er allemaal erg naar uitzagen dat de rondleiding zou beginnen. Daarna werden we naar het kleine intieme radiostudiotheater gebracht. De zitplaatsen waren niet gereserveerd en we bevonden ons op de tweede rij net links van het middenpodium, minder dan 2 meter van waar Neil zou optreden. (Er waren slechts 13 rijen beneden, en een klein balkon)
De BBC Radio DJ Johnny Walker, een bekende Neil Diamond fan warmde het publiek op, hoewel dat in werkelijkheid niet nodig was met een aantal bekende lange tijd fans in het publiek, en toen kwam Neil’s volledige band het podium op voor de entree van de grote man zelf.
Toen Neil naar buiten kwam verwelkomde het publiek hem met een staande ovatie en het geluid was oorverdovend, en hij was zo dichtbij dat het was alsof je een concert had in je eigen huiskamer thuis! Neil was gekleed in een antracietgrijs jasje met een kastanjebruin/grijs soort gestreept overhemd, en een gewone straatbroek en schoenen.
Nadat hij naar het publiek had geglimlacht en gezwaaid, zei hij tegen ons “jullie kunnen blijven staan” en toen begon hij met Beautiful Noise. Deze perreniale favoriet werd met wild enthousiasme begroet voordat Neil een Jazz Singer 1-2 deed met Hello Again gevolgd door Love on the Rocks. Daarna kregen we een echt rockende versie van Thank the Lord for the nighttime in het middenstuk waarvan Neil sprak over elke avond thuiskomen bij iemand van wie hij hield en hen vertellen hoeveel hij van hen hield.
We werden toen getrakteerd op 2 nummers van het nieuwe album, Pretty Amazing Grace dat echt goed overkwam in deze unieke setting en zeer goed werd ontvangen. Home Before Dark had het publiek in zijn ban en kreeg opnieuw een enthousiast applaus.
Neil kreeg daarna het hele kleine theater op de been toen hij een energieke en allesomvattende (letterlijk!) meezing versie gaf van Forever in Blue Jeans. Terwijl hij zong kwam Neil van het podium af en danste langs de ene zijbeuk naar boven, langs de achterkant en langs de andere zijbeuk naar beneden, schudde handen, omhelsde en zong rechtstreeks naar willekeurig gekozen fans terwijl hij ging. Er was een enorme feelgood factor en Neil was zoals altijd de katalysator voor ieders gelukzalige glimlach. Aan het eind ging Neil door zijn shall I do it again routine en met aanzienlijke aanmoediging ging hij verder met het herhalen van Blue Jeans en dit bracht letterlijk het huis naar beneden.
Toen ging Neil in een vrij lange uitleg over hoe hij nooit Brooklyn verliet tot hij 16 was, naar Manhattan ging om een show te zien, en daarvoor studententarieven betaalde. Daarna vertelde hij ons hoe hij ironisch genoeg de volgende 7 of 8 jaar dagelijks naar Manhattan ging om zijn liedjes te verkopen. Hij vertelde over zijn ontmoeting met Ellie Greenwich en haar man Jeff Barry, het tekenen voor BANG en uiteindelijk het hebben van een hitplaat. Hij zei toen “dit is een lange inleiding” (eigenlijk vond Neil dat niet erg, ik hou eigenlijk wel van die kleine verhaaltjes die we af en toe horen tussen de nummers door) voordat hij een werkelijk schitterende versie van Man of God bracht.
Daarna was het stampvoetend tijd tot het einde, eerst met de grote favoriet Cracklin’ Rosie snel gevolgd door Cherry Cherry, en de meezingfavoriet Sweet Caroline compleet met de Wo Wo Wos en So Good So Good So Goods.
Toen Neil geen tekenen van vertraging vertoonde, begon hij met I’m a Believer. Don’t Go There stond op de playlist, maar na I’m a Believer ging Neil meteen door in I Am.. I Said.. wat weer een staande ovatie van het publiek opleverde. Toen hij zijn buiging had gemaakt, vertrok Neil. Er was geen toegift, maar een wonderbaarlijk unieke set van 13 nummers (14 als je het tweemaal gedraaide Blue Jeans meetelt) had ons allemaal in vervoering gebracht.
In gedachten houdend dat Neil en de band pas een paar dagen in het Verenigd Koninkrijk waren en waarschijnlijk nog aan het wennen waren, was het energieniveau hoog. Linda Press en de dames van Waters zagen er zoals altijd uit alsof ze veel plezier hadden, net als de blazerssectie. De hele band was geweldig, zoals we al jaren van hen gewend zijn. Maar de opmerkelijke Neil Diamond betoverde en betrok ons op de manier zoals alleen hij dat kan.
Ik heb vele Neil Diamond concerten gezien sinds 1971, maar dit was uniek, het grote oude BBC gebouw, het prachtige kleine theater maakte het een bijna samenzweerderige bijeenkomst, met de samenzweerders aan het hoofd, Neil en zijn band, die ons allen een avond bezorgden die we waarschijnlijk nooit zullen vergeten!
We hebben kaartjes om Neil aanstaande zaterdagavond live te zien optreden in “An Audience With (Neil Diamond bij deze gelegenheid!)” in de studio’s van de commerciële TV-zender.
Dan vrijdag vertrekken we naar Rotterdam voor de eerste van 18 shows door Nederland, Duitsland, België, Ierland, Schotland, Wales & meerdere Engelse zalen, met als klap op de vuurpijl het Glastonbury Festival. Zolang er geen Gremlins in ons systeem zitten hoop ik van elke show een recensie te kunnen plaatsen.
Eén ding is zeker, met de levende legende die beter en beter wordt, als een wijnoogst, staat ons een fantastische zomer van Beautiful Noises te wachten.