Morse Code

1922 Schema van de Morse Code Letters en Cijfers

Morse code is een methode voor het overbrengen van telegrafische informatie, waarbij gebruik wordt gemaakt van gestandaardiseerde reeksen van korte en lange elementen om de letters, cijfers, interpunctie en speciale tekens van een bericht weer te geven. De korte en lange elementen kunnen worden gevormd door klanken, merktekens of pulsen, in on-off keying en zijn algemeen bekend als “dots” en “dashes” of “dits” en “dahs”. Morsecode kan op verschillende manieren worden verzonden: oorspronkelijk als elektrische pulsen langs een telegraafdraad, maar ook als geluidstoon, een radiosignaal met korte en lange tonen, of als een mechanisch of visueel signaal (bijvoorbeeld een knipperlicht) met behulp van apparaten als een Aldis-lamp of een heliograaf. Morse code wordt verzonden met behulp van slechts twee toestanden (aan en uit), zodat het een vroege vorm van een digitale code was. Het is echter technisch niet binair, omdat de pauzes nodig zijn om de informatie te decoderen.

Oorspronkelijk gemaakt voor Samuel F. B. Morse’s elektrische telegraaf in de vroege jaren 1840, werd Morse code ook uitgebreid gebruikt voor de vroege radiocommunicatie beginnend in de jaren 1890. In de eerste helft van de twintigste eeuw werd het grootste deel van de internationale hogesnelheidscommunicatie gevoerd in Morse-code, met gebruikmaking van telegraaflijnen, onderzeese kabels en radiocircuits. De variabele lengte van de morse karakters maakte het echter moeilijk om het aan te passen aan geautomatiseerde circuits, dus voor de meeste elektronische communicatie is het vervangen door meer bewerkbare formaten, zoals Baudot code en ASCII. Het gebruik van morsecode bracht een revolutie teweeg in de internationale communicatie. De mogelijkheid om een visueel signaal te gebruiken betekende ook dat morsecode kon worden gebruikt om nood en de behoefte aan hulp aan te geven, hetzij van een reddingsboot op zee of vanaf een geïsoleerde plaats op het land (het seinen van een zoekend reddingsvliegtuig).

Door de jaren heen is morse gebruikt in de intergouvernementele communicatie, in de handel, in tijden van nood, het heeft geholpen om oorlog te voeren, maar ook om vrede te sluiten. Het gebruik ervan is steeds meer een zaak van historisch belang, maar weinigen zullen betwisten dat het een bijdrage heeft geleverd aan de menselijke communicatie van onschatbare waarde en betekenis.

Ontwikkeling en geschiedenis

Een typische “rechte sleutel”. Dit Amerikaanse model, bekend als de J-38, werd tijdens de Tweede Wereldoorlog in enorme hoeveelheden vervaardigd en wordt ook nu nog op grote schaal gebruikt. Bij een rechte toets is het signaal “aan” wanneer de knop wordt ingedrukt, en “uit” wanneer hij wordt losgelaten. De lengte en de timing van de dits en dahs worden volledig gecontroleerd door de operator

Begin 1836 ontwikkelden Samuel F.B. Morse en Alfred Vail een elektrische telegraaf, die gebruik maakte van elektrische stromen om een elektromagneet te besturen die zich aan het ontvangende uiteinde van de telegraafdraad bevond. De toen beschikbare technologie maakte het onmogelijk om karakters in een leesbare vorm af te drukken, zodat de uitvinders een alternatief communicatiemiddel moesten bedenken. Vanaf 1837 werkten William Cooke en Charles Wheatstone in Engeland met elektrische telegrafen, die ook elektromagneten in de ontvangers aanstuurden; hun systemen gebruikten echter naaldwijzers die draaiden om de verzonden alfabetische tekens aan te geven.

De eerste telegraaf van Morse en Vail, die in 1844 voor het eerst in gebruik werd genomen, maakte daarentegen inkepingen op een papieren band wanneer een elektrische stroom werd overgebracht. Morse’s oorspronkelijke telegraafontvanger gebruikte een mechanisch uurwerk om een papieren bandje te bewegen. Wanneer een elektrische stroom werd ontvangen, zette een elektromagneet een anker in werking dat een stylus op de bewegende papieren band duwde, waardoor een inkeping op de band werd gemaakt. Wanneer de stroom werd onderbroken, trok de elektromagneet de naald terug, en dat gedeelte van de bewegende band bleef ongemarkeerd.

De morsecode werd ontwikkeld zodat operatoren de inkepingen die op de papieren band waren gemarkeerd, konden vertalen in tekstberichten. In zijn vroegste code had Morse gepland om alleen cijfers te zenden, en een woordenboek te gebruiken om elk woord op te zoeken aan de hand van het nummer dat was verzonden. De code werd echter al snel uitgebreid met letters en speciale tekens, zodat hij meer algemeen kon worden gebruikt. De kortere tekens werden “punten” genoemd en de langere “streepjes”, en de letters die het meest in de Engelse taal werden gebruikt, kregen de kortste reeksen.

In de oorspronkelijke morse telegraaf maakte het armatuur van de ontvanger een klikkend geluid als het in en uit de positie bewoog om de band te markeren. De bedieners leerden spoedig de klikken direct in punten en streepjes te vertalen, waardoor het gebruik van de papieren band overbodig werd. Toen morsecode werd aangepast aan de radio, werden de punten en streepjes verzonden als korte en lange pulsen. Later werd ontdekt dat mensen beter morsecode kunnen ontvangen als het wordt onderwezen als een taal die men hoort, in plaats van als een taal die van een bladzijde wordt gelezen. Om het geluid van morse weer te geven, begonnen beoefenaars een streepje als “dah” en een punt als “dit” uit te spreken.

Morse code was een integraal onderdeel van de internationale luchtvaart. Commerciële en militaire piloten moesten er vertrouwd mee zijn, zowel voor gebruik met vroege communicatiesystemen als voor identificatie van navigatiebakens die continue drie-letter ID’s uitzonden in Morse code. Tot in de jaren 1990 vermeldden luchtvaartkaarten de drieletter-ID’s van elke luchthaven in morse en sectionals tonen nog steeds de morse-signalen voor Vortac en NDB’s gebruikt voor navigatie tijdens de vlucht.

Morse code werd ook gebruikt als een internationale standaard voor maritieme communicatie tot 1999, toen het werd vervangen door het Global Maritime Distress Safety System. Toen de Franse marine in 1997 stopte met het gebruik van morsecode, was het laatste bericht dat werd uitgezonden “Oproep aan allen. Dit is onze laatste kreet voor onze eeuwige stilte.”

Het populairste huidige gebruik van morsecode is door radioamateurs, hoewel het in sommige landen niet langer een vereiste is voor een amateurlicentie. Het wordt ook nog steeds gebruikt voor gespecialiseerde doeleinden, met inbegrip van de identificatie van navigatie radiobaken en land mobiele zenders, plus een aantal militaire communicatie, met inbegrip van knipperend-licht semafoor communicatie tussen schepen in sommige marinediensten. Morse code is de enige digitale modulatiemodus die is ontworpen om gemakkelijk door mensen zonder computer te kunnen worden gelezen, waardoor het geschikt is voor het verzenden van geautomatiseerde digitale gegevens in spraakkanalen, en waardoor het ideaal is voor noodsignalering, zoals door middel van geïmproviseerde energiebronnen die gemakkelijk kunnen worden “gesleuteld”, zoals door het leveren en verwijderen van elektrische stroom (bijvoorbeeld door een schakelaar om te zetten of een zaklamp aan en uit te zetten).

Hoofdelementen

Internationale morsecode is samengesteld uit zes elementen:

1. kort teken, punt of ‘dit’ (-)
2. langere teken, streepje of ‘dah’ (-)
3. intra-tekenafstand (tussen de punten en streepjes binnen een teken)
4. korte afstand (tussen letters)
5. middellange afstand (tussen woorden)
6. lange afstand (tussen zinnen – ongeveer zeven tijdseenheden)

Deze zes elementen dienen als basis voor de internationale morsecode en kunnen derhalve worden toegepast op het gebruik van morsecode in de gehele wereld.

Modern International Morse Code

Morse code is al meer dan 160 jaar in gebruik – langer dan enig ander elektronisch coderingssysteem. Wat vandaag Morse code wordt genoemd is eigenlijk iets anders dan wat oorspronkelijk door Vail en Morse werd ontwikkeld. De Moderne Internationale Morse code, of continentale code, werd ontworpen door Friedrich Clemens Gerke in 1848 en aanvankelijk gebruikt voor telegrafie tussen Hamburg en Cuxhaven in Duitsland. Na enkele kleine wijzigingen werd hij in 1865 gestandaardiseerd op het Internationale Telegrafie Congres in Parijs (1865), en later door de Internationale Telecommunicatie Unie (ITU) tot norm verheven als Internationale Morsecode. Morse’s oorspronkelijke code specificatie, grotendeels beperkt tot gebruik in de Verenigde Staten, werd bekend als Amerikaanse Morse code of “spoorweg code”. Amerikaans Morse wordt nu zeer zelden gebruikt, behalve in historische re-enactments.

Amateur radio

Vibroplex halfautomatische toets. Wanneer de peddel met de duim naar rechts wordt gedrukt, genereert hij een reeks dits, waarvan de lengte en de timing worden geregeld door een verschuifbaar gewicht aan de achterkant van het toestel. Wanneer het peddel met de knokkel van de wijsvinger naar links wordt gedrukt, genereert het een dah, waarvan de lengte wordt bepaald door de operator. Meerdere dahs vereisen meerdere drukken. Linkshandigen gebruiken een toets die in spiegelbeeld hiervan is gebouwd

Internationale morsecode is tegenwoordig het populairst bij radioamateurs, waar het wordt gebruikt als het patroon om een zender aan en uit te zetten in de radiocommunicatiemodus die “continue golf” of “CW” wordt genoemd. De oorspronkelijke radioamateurs gebruikten uitsluitend morsecode, omdat voor spraak geschikte radiozenders pas rond 1920 algemeen beschikbaar kwamen. Tot 2003 verplichtte de Internationale Telecommunicatie Unie (ITU) de vaardigheid in morsecode als onderdeel van de wereldwijde licentieprocedure voor radioamateurs. De Wereldradiocommunicatieconferentie van 2003 (WRC-03) maakte de morsecode-eis voor amateurradiovergunningen echter facultatief. Veel landen schrapten vervolgens de morse-eis uit hun licentie-eisen.

Tot 1991 was een demonstratie van de vaardigheid om morsecode met vijf woorden per minuut (WPM) te kunnen zenden en ontvangen vereist om een amateurradio-licentie voor gebruik in de Verenigde Staten te ontvangen van de Federal Communications Commission. Het bewijs van deze vaardigheid was nog steeds vereist voor het privilege om de HF-banden te gebruiken. Tot 2000 was 20 WPM vereist om het hoogste niveau van amateurvergunning (Extra Class) te ontvangen; op 15 april 2000 verlaagde de FCC de eis voor Extra Class tot 5 WPM. Op 23 februari 2007 schafte de FCC de vereisten voor de vaardigheid in morsecode af voor alle amateurvergunningen.

Terwijl telefoon- (spraak) en datatransmissies beperkt zijn tot specifieke amateurradiobanden, is CW de enige vorm van communicatie die is toegestaan op alle amateurbanden-LF, MF, HF, UHF, en VHF. In sommige landen zijn bepaalde delen van de amateurradiobanden uitsluitend gereserveerd voor de transmissie van morsecoderingssignalen. Omdat morse-zendingen gebruik maken van een aan/uit-gesleuteld radiosignaal, vereist het minder complexe apparatuur dan andere vormen van radiocommunicatie. Morse code vereist ook minder bandbreedte dan spraakcommunicatie, meestal 100-150 Hz, vergeleken met de ruwweg 2400 Hz die gebruikt wordt door enkelzijband spraak. Morsecode wordt ontvangen als een hoge audiotoon, zodat uitzendingen gemakkelijker te kopiëren zijn dan spraak door de ruis op overbelaste frequenties, en het kan worden gebruikt in omgevingen met zeer veel ruis / weinig signaal. Het feit dat de uitgezonden energie wordt geconcentreerd in een zeer beperkte bandbreedte maakt het mogelijk smalle ontvangstfilters te gebruiken, die interferentie op nabijgelegen frequenties onderdrukken of elimineren. De smalle bandbreedte van het signaal maakt ook gebruik van de natuurlijke auditieve selectiviteit van het menselijk brein, waardoor de leesbaarheid van zwakke signalen nog wordt verbeterd. Deze efficiëntie maakt CW uiterst nuttig voor DX (afstands)uitzendingen, maar ook voor uitzendingen met laag vermogen (gewoonlijk “QRP-operators” genoemd, naar de Q-code voor “reduce power”). Er zijn verschillende amateurclubs die een degelijke kopieersnelheid vereisen, de hoogste daarvan heeft een norm van 60 WPM. Voor een langzamer niveau biedt de American Radio Relay League een code proficiency certification program dat begint bij 10 WPM.

De relatief beperkte snelheid waarmee morsecode kan worden verzonden heeft geleid tot de ontwikkeling van een uitgebreid aantal afkortingen om de communicatie te versnellen. Deze omvatten prosigns en Q-codes, plus een beperkt gestandaardiseerd formaat voor typische berichten. Dit gebruik van afkortingen vergemakkelijkt ook de communicatie tussen operatoren die geen gemeenschappelijke taal hebben en dus grote moeilijkheden zouden ondervinden bij de communicatie via spraak.

Hoewel de traditionele telegraafsleutel (rechte sleutel) nog steeds door vele amateurs wordt gebruikt, is het gebruik van half- en volautomatische elektronische keyers (bekend als “bugs”) tegenwoordig wijdverbreid. Computersoftware wordt ook vaak gebruikt om morsecode radiosignalen te produceren en te decoderen.

Andere toepassingen

Een in de handel verkrijgbare iambische peddel die wordt gebruikt in combinatie met een elektronische keyer om hoge-snelheid morsecode te genereren, waarvan de timing wordt gecontroleerd door de elektronische keyer. De bediening van de twee hendels is gelijk aan die van de Vibroplex, maar het indrukken van de rechter peddel genereert een reeks dahs, en het knijpen in de peddels produceert een dit-dah-dit-dah reeks. Voor linkshandigen zijn de handelingen omgekeerd

Kunstenaars in morsecode kunnen vaak code in hun hoofd begrijpen (“kopiëren”) met snelheden van meer dan 40 WPM. Internationale wedstrijden in het kopiëren van code worden nog steeds af en toe gehouden. In juli 1939 vestigde Ted R. McElroy tijdens een wedstrijd in Asheville in de Verenigde Staten een nog steeds bestaand record voor het kopiëren van morse, 75,2 WPM. In zijn online boek over zenden met hoge snelheid, merkt William Pierpont Nohff op dat sommige operators de 100 WPM hebben gepasseerd. Tegen die tijd “horen” ze zinnen en zinnen in plaats van woorden. De hoogste snelheid ooit verzonden door een rechte sleutel werd in 1942 bereikt door Harry Turner W9YZE (overleden in 1992) die 35 WPM haalde in een demonstratie op een Amerikaanse legerbasis.

Vanaf 2007 worden er in de Verenigde Staten nog steeds commerciële radiotelegraafvergunningen uitgegeven door de Federal Communications Commission. Ze zijn bedoeld voor operatoren aan boord van schepen en kuststations en worden uitgereikt aan aanvragers die slagen voor schriftelijke examens over geavanceerde radiotheorie en een codevaardigheid van 20 WPM kunnen aantonen. Sinds 1999 heeft het gebruik van satellieten en maritieme communicatiesystemen met zeer hoge frequentie (GMDSS) ze echter in wezen overbodig gemaakt.

Radionavigatiehulpmiddelen zoals VOR’s en NDB’s voor gebruik in de luchtvaart zenden identificatie-informatie uit in de vorm van morsecode. Alvorens dergelijke hulpmiddelen te gebruiken, luistert een piloot naar de identificatie in Morse-code om er zeker van te zijn dat hij of zij op het juiste hulpmiddel is afgestemd.

Toepassingen voor het grote publiek

In snelheidswedstrijden tussen deskundige Morse-code-operators en deskundige gebruikers van SMS-berichten met mobiele telefoons, heeft Morse-code consequent gewonnen, wat tot speculaties heeft geleid dat fabrikanten van mobiele telefoons op een dag interfaces voor de invoer van Morse-code zouden kunnen bouwen. Deze interface zou de ingevoerde Morse-code in tekst omzetten, zodat deze naar elke voor SMS geschikte mobiele telefoon kan worden gezonden, zodat de ontvanger de Morse-code niet hoeft te kennen om deze te kunnen lezen. (Er zijn reeds toepassingen van derden beschikbaar voor sommige mobiele telefoons waarmee morsecode kan worden ingevoerd voor het verzenden van SMS (zie externe links)). Andere gespeculeerde toepassingen zijn onder meer een bestaande assistent-toepassing van morsecode en het gebruik van de trilalarmfunctie op de mobiele telefoon om SMS-berichten te vertalen naar morsecode voor stil, handenvrij “lezen” van de inkomende berichten. Veel Nokia mobiele telefoons hebben een optie om ofwel “SMS” of “CONNECTING PEOPLE” piepen in Morse-code als een hoorbare waarschuwing voor de ontvangst van een tekstbericht.

Morse code als een ondersteunende technologie

Morse code is gebruikt als een ondersteunende technologie, het helpen van mensen met een verscheidenheid van handicaps om te communiceren. Morse kan worden verzonden door personen met ernstige bewegingsstoornissen, zolang zij enige minimale motorische controle hebben. In sommige gevallen betekent dit afwisselend blazen in en zuigen aan een plastic buisje (“puff and sip” interface). Mensen met ernstige bewegingsstoornissen naast zintuiglijke handicaps (b.v. mensen die ook doof of blind zijn) kunnen morse ontvangen via een zoemer op de huid. Er zijn producten beschikbaar waarmee een computerbesturingssysteem kan worden bestuurd door middel van morsecode, waardoor de gebruiker toegang krijgt tot Internet en elektronische post.

In een geval dat werd gemeld in het radioamateurtijdschrift QST was een oude scheepsradio-operator die een beroerte had gehad en het vermogen verloor om te spreken of te schrijven, in staat om met zijn arts (een radioamateur) te communiceren door met zijn ogen te knipperen in morse. Een beter bevestigd geval deed zich voor in 1966 toen de Amerikaanse krijgsgevangene Jeremiah Denton, op televisie gebracht door zijn Noord-Vietnamese gijzelnemers, met morse knipperde met het woord TORTURE.

Representatie en timing

Morse-berichten worden over het algemeen verzonden door een met de hand bediend apparaat zoals een telegraafsleutel, zodat er variaties worden geïntroduceerd door de vaardigheid van de verzender en de ontvanger – meer ervaren operators kunnen met hogere snelheden verzenden en ontvangen. Er zijn twee “symbolen” die worden gebruikt om letters weer te geven, punten en streepjes genoemd of (meer gebruikelijk bij CW-gebruikers) dits en dahs. De lengte van de dit bepaalt de snelheid waarmee het bericht wordt verzonden, en wordt gebruikt als de tijdsreferentie.

De snelheid van morsecode wordt gewoonlijk gespecificeerd in “woorden per minuut” (WPM). In text-book, full-speed morse, een dah is conventioneel 3 keer zo lang als een dit. De afstand tussen dits en dahs binnen een teken is de lengte van één dit; tussen letters in een woord is deze de lengte van een dah (3 dits); en tussen woorden is deze 7 dits. De Parijse norm definieert de snelheid van morseoverdracht als de timing van punten en streepjes die nodig is om het woord “Paris” een bepaald aantal keren per minuut te verzenden. Het woord Paris wordt gebruikt omdat het precies 50 “dits” is gebaseerd op de tekstboek timing.

Volgens deze norm, kan de tijd voor één “dit” worden berekend met de formule:

T = 1200 / W

Waar: W is de gewenste snelheid in woorden-per-minuut, en T is één dit-tijd in milliseconden.

Hieronder volgt een illustratie van timing-conventies. De zin “MORSE CODE,” in Morse code formaat, zou normaal worden geschreven iets als dit, waar – staat voor dahs en – staat voor dits:

–– --- ·-· ··· · / -·-· --- -·· · M O R S E (space) C O D E

Volgende is de exacte conventionele timing voor deze zin, met = staat voor “signaal aan,” en . staat voor “signaal uit,” elk voor de tijdsduur van precies een dit:

 1 2 3 4 5 6 7 8 12345678901234567890123456789012345678901234567890123456789012345678901234567890123456789 M------ O---------- R------ S---- E C---------- O---------- D------ E===.===...===.===.===...=.===.=...=.=.=...=.......===.=.===.=...===.===.===...===.=.=...= ^ ^ ^ ^ ^ ^ | | dah dit | | symbol space letter space word space 

Mensen leren morse code met behulp van de Farnsworth methode, vernoemd naar Donald R. “Russ” Farnsworth, ook bekend onder zijn roepnaam, W6TTB, wordt geleerd om letters en andere symbolen te zenden en te ontvangen op hun volledige doelsnelheid, dat wil zeggen met normale relatieve timing van de punten, streepjes en spaties binnen elk symbool voor die snelheid. Aanvankelijk worden echter overdreven spaties tussen symbolen en woorden gebruikt, om “bedenktijd” te geven om de klankvorm van de letters en symbolen gemakkelijker aan te leren. De tussenruimten kunnen dan worden verkleind door oefening en gewenning. Een andere populaire onderwijsmethode is de Koch-methode, genoemd naar de Duitse psycholoog Ludwig Koch, die vanaf het begin de volledige doelsnelheid gebruikt, maar met slechts twee tekens begint. Zodra reeksen die deze twee tekens bevatten met 90 procent nauwkeurigheid kunnen worden gekopieerd, wordt een extra teken toegevoegd, enzovoort, totdat de volledige reeks tekens onder de knie is.

Morse code wordt vaak gesproken of geschreven met “dah” voor streepjes, “dit” voor punten aan het einde van een teken, en “di” voor punten aan het begin of intern in het teken. Aldus is de volgende Morse-code-sequentie:

M O R S E C O D E–– --- ·-· ··· · / -·-· --- -·· ·

mondeling:

Dah-dah-dah-dah di-dah-dit di-di-dit dit, Dah-di-dah-dit dah-dah-dah dah-di-dit dit

Merk op dat het weinig zin heeft om geschreven Morse te leren lezen zoals hierboven; veeleer moeten de klanken van alle letters en symbolen worden geleerd, zowel voor zenden als ontvangen.

Letters, cijfers, interpunctie

Er is geen standaard voorstelling voor het uitroepteken (! ), hoewel de KW digraph (- – – – -) in de jaren 1980 werd voorgesteld door de Heathkit Company (een leverancier van montage kits voor amateur radio-apparatuur). Hoewel de vertaalsoftware voor morse code de voorkeur geeft aan deze versie, is het gebruik in de ether nog niet universeel omdat sommige radioamateurs in Canada en de Verenigde Staten nog steeds de voorkeur geven aan het oudere MN-teken (- – – -), overgenomen van de Amerikaanse landlijntelegrafiecode.

De &, $ en het _ teken zijn niet gedefinieerd in de ITU aanbeveling voor morse code. Maar de $-tekencode is gedefinieerd in de Phillips Code (enorme verzameling afkortingen die bij landlijntelegrafie worden gebruikt) als een SX-weergave. De hierboven gegeven voorstelling voor het &-teken is het morse pro-teken dat gebruikt wordt voor wachten.

Op 24 mei 2004 – de 160e verjaardag van de eerste openbare morse telegraaf transmissie – heeft het Radiocommunicatie Bureau van de Internationale Telecommunicatie Unie (ITU-R) formeel het “@” (“commercial at” of “commat”) teken toegevoegd aan de officiële morse karakterset, gebruik makend van de reeks aangeduid door het AC cijferblok (- – – – -). Deze volgorde werd naar verluidt gekozen om “A C” of de letter “a” in de draaikolk die een “C” lijkt te zijn, voor te stellen. Het nieuwe teken vergemakkelijkt het verzenden van elektronische postadressen via morsecode en is opmerkelijk omdat het de eerste officiële toevoeging is aan de morsekarakterset sinds de Eerste Wereldoorlog.

Prossteken

Gedefinieerd in de ITU-aanbeveling.

Niet-Engelse uitbreidingen van de morsecode

Niet-Latijnse uitbreidingen van morsecode

Zie Andere alfabetten in morsecode. Voor het Chinees wordt de Chinese telegraafcode gebruikt om Chinese karakters in viercijferige codes om te zetten en deze cijfers uit te zenden met behulp van standaard morsecode.

Alternatieve weergave van meer gebruikelijke karakters voor de internationale code

Sommige methoden voor het onderwijzen of leren van morsecode maken gebruik van de onderstaande dichotomische zoektabel.

Een grafische voorstelling van de dichotomische zoektabel: de gebruiker vertakt zich bij elke dit naar links en bij elke dah naar rechts de weg tot het teken is voltooid.

Morse code in populaire cultuur

Morse code is vele malen gebruikt in muziek, gedrukte reclame, kunstwerken, en als een plot apparaat in films, televisie, en romans.

De themamuziek van de televisieserie Some Mothers Do ‘Ave ‘Em, gecomponeerd door Ronnie Hazlehurst, spelt de titel van het programma in morsecode.

Noten

• Alter, Judy. Samuel F.B. Morse: Uitvinder en codeontwerper. Chanhassen, MN: Child’s World, 2003. ISBN 9781567664461
• American Radio Relay League. Your Introduction to Morse Code Practice. Newington, CT: American Radio Relay League, 2001. ISBN 9780872598317
• Carron, L. Peter. Morse Code: The Essential Language. Newington, CT: American Radio Relay League, 1991. ISBN 9780872590359
• Schwartz, Martin. De morsecode onder de knie krijgen. Mineola, NY: Ameco Pub. Corp., 1987. ISBN 9780912146027

Alle links opgehaald 23 oktober 2018.

• Morse Code Translator
• Learn Morse Code
• Morse Trainer
• Morse Code