The Road Back Was a Slam Dunk

Het was lang geleden dat iemand die Jordan kende dacht – of durfde te vragen – of hij het kon. Maar toen hij in het reguliere seizoen van 1994-1995 terugkeerde bij de Chicago Bulls, vroegen de mensen zich af: “Zou hij het weer kunnen?” Hij speelde goed, maar inconsistent en dat gold ook voor de Bulls. De ploeg werd in de play-offs verslagen door de Orlando Magic. Na een zomer van basketbal spelen tijdens de pauzes van het filmen van de film Space Jam, keerde hij terug met de vastberadenheid om elke scepticus te bewijzen dat hij had wat nodig was om terug aan de top te komen. Het seizoen 1995-1996 was gebouwd op het soort spel waarop records worden gemaakt – het team eindigde het reguliere seizoen met 72-10, een NBA-record dat het record van 1971-1972, gevestigd door de Los Angeles Lakers, overtrof, en Jordan, met zijn schietritme terug, behaalde zijn achtste scorerstitel. Hij werd ook de tiende NBA-speler die 25.000 punten scoorde in zijn carrière, na Wilt Chamberlain in het aantal wedstrijden dat daarvoor nodig was. De Bulls, met het supercombo Jordan, Pippen en Dennis Rodman, wonnen hun vierde NBA-kampioenschap in het decennium door de Seattle Supersonics in zes games te overmeesteren. Het was een moment dat weinigen die het zagen ooit zullen vergeten, toen Jordan op zijn knieën zonk, met zijn hoofd gebogen over de winnende bal, in een emotioneel moment van bitterzoete overwinning en diepe droefheid. De wedstrijd werd gespeeld op Vaderdag, precies drie jaar na de moord op zijn vader. Het was het soort moment dat beide Jordans graag zouden hebben gedeeld.

De verdedigende kampioenen troffen een moeilijker speelveld tijdens het seizoen 1996-1997, maar gingen de play-offs in zoals verwacht. Pure vastberadenheid bracht de Bulls naar hun vijfde NBA-kampioenschap. Ziekte, blessures, en soms een wankelende mentale focus teisterden het team. In de vijfde wedstrijd zorgde Jordan bijna eigenhandig voor de winnende score, ondanks dat hij leed aan een maagvirus.

Jordan’s andere professionele leven als zakenman en celebrity endorser was nooit van de baan. Hij speelde samen met Bugs Bunny en de Loony Tunes bende in de live action/animatie film, Space Jam. Megabedrijven als Nike en Wheaties, maar ook zijn eigen golfbedrijf en merkproducten als het Michael Jordan eau de cologne, waarvan naar verluidt 1.500.000 flessen werden verkocht in de eerste twee maanden dat het op de markt was, maakten van Jordan een multimiljonair. In 1997 werd Jordan de best betaalde atleet ter wereld, met een contract van 30 miljoen dollar – het grootste jaarsalaris in de geschiedenis van de sport – en ongeveer 40 miljoen dollar per jaar aan sponsorgelden.

Als klap op de vuurpijl werd Jordan beschouwd als een aardige vent met morele moed, evenwicht, en persoonlijk charisma. Hij gaf zijn familie en geloof de schuld van zijn succes. Toen de twintigste eeuw ten einde liep, was deze Afro-Amerikaanse held een cultureel en sporticoon over de hele wereld.