Naast het maken van een interessante en vreugdevolle aanwezigheid in de presidentiële kwartalen, zijn de witte huisdieren ook bekend om hun politieke betekenis.
- Geschreven door Adrija Roychowdhury | New Delhi |
- Updated: 21 januari 2021 8:34:13 am
Van links naar rechts, Franklin Roosevelt met Fala, Ronald Reagan met El Alamein en de familie Kennedy met hun honden. (Wikimedia Commons/ bewerkt door Gargi Singh)
Een eeuwenoude traditie zou binnenkort worden hersteld in het Witte Huis met huisdieren die na een onderbreking van vier jaar zullen terugkeren naar de presidentiële residentie.
De gekozen president, Joseph R. Biden, zal naar verwachting zijn twee Duitse herders, Champ en Major, naar de uitvoerende residentie brengen wanneer hij er volgend jaar januari intrekt. Donald Trump is de eerste president in meer dan honderd jaar die geen huisdier in het Witte Huis heeft. Voor hem waren de enige andere presidenten zonder huisdier James K Polk (1845-49) en Andrew Johnson (1865-69), hoewel van de laatste bekend is dat hij tijdens zijn impeachment een familie witte muizen te eten gaf.
Presidentshuisdieren staan al sinds de begindagen van de republiek in het middelpunt van de publieke belangstelling. “Gevarieerde assortimenten van dieren die op de executive mansion leefden, weerspiegelden die welke in veel Amerikaanse huizen te vinden waren,” schrijft White House social expert Jennifer B. Pickens in haar boek, ‘Pets at the White House’. “Daarom waren paarden, koeien, geiten, kippen en zelfs schapen te vinden in het Witte Huis, samen met de meer huiselijke dieren zoals honden, katten, vogels en andere kleine huisdieren.”
President Theodore Roosevelt en zijn gezin met hun hond, Skip. (Wikimedia Commons)
Ook meer exotische dieren hebben hun opwachting gemaakt in het gezelschap van de eerste familie. Zo had president Theodore Roosevelt, een bekend natuurkenner, een grote collectie dieren, waaronder een beer, das en hyena.
Maar behalve een interessante en vrolijke aanwezigheid in de presidentiële vertrekken, staan de huisdieren van het witte huis ook bekend om hun politieke betekenis. Ze worden vaak genoemd in belangrijke presidentiële toespraken en haalden zelfs historische krantenkoppen.
“Bewijs in overvloed dat presidentiële huisdieren een integraal onderdeel zijn van de politieke strategie van het Witte Huis,” schrijven de politicologen Forrest Maltzman, James H. Lebovic, Elizabeth N. Saunders en Emma Furth in een onderzoekspaper uit 2012, getiteld, ‘Unleashing presidential power: The politics of pets in the White House’. Zij werken uit hoe presidenten een strategisch gebruik maken van huisdieren in het openbaar: “In tijden van oorlog of schandaal zijn huisdieren welkome publieke metgezellen, maar niet zo in perioden van economische tegenspoed.”
De tamme en exotische huisdieren van het Witte Huis in de Amerikaanse geschiedenis
Amerika’s eerste president George Washington was een fervent dierenliefhebber, zoals blijkt uit het grote aantal paarden, honden en vee dat op zijn woonlandgoed in Mount Vernon in Virginia leefde. Hij gaf zijn honden unieke en kleurrijke namen, zoals Sweet Lips, Madame Moose Cornwallis en Truelove. Van Washington is ook bekend dat hij een paar ezels cadeau kreeg van de koning van Spanje, waarvan er een tijdens de reis overleed. De andere kreeg de naam Royal Gift. De eerste president zou veel tijd en moeite hebben gestoken in het fokken van de ezel met zijn Amerikaanse merries.
De derde president van Amerika, Thomas Jefferson, maakte een aantal van de meest interessante dierlijke toevoegingen aan het Witte Huis. In 1803 gaf hij opdracht tot een expeditie naar de nieuw verworven gebieden in het westelijke deel van het land. Zijn twee vertrouwde soldaten en ontdekkingsreizigers die de expeditie leidden, Meriwether Lewis en William Clark, stuurden een grote verscheidenheid aan dieren, zowel levend als dood, mee om door de president te laten bestuderen.
“Het meest gedenkwaardig waren twee grizzly berenwelpen die hij in een kooi in het Witte Huis hield,” schrijft Pickens. Ook geliefd bij het publiek was Jeffersons spotlijster Dick, die vaak vrij rondvloog in het kantoor van de president en op de schouders van zijn baasje ging zitten. Jefferson zou ook de beroemde paardenstallen hebben gebouwd, die nu deel uitmaken van de West Colonnade.
President Ronald Reagan op zijn Arabische hengst El Alamein. (Wikimedia Commons)
De zesde president van de VS, John Quincy Adams, had een reputatie voor een alligator die hij in een badkuip in de onafgewerkte oostelijke kamer van het Witte Huis bewaarde. Het is bekend dat hij de alligator cadeau kreeg van de Franse aristocraat en militair Marquis de Lafayette, die vocht in de Amerikaanse revolutionaire oorlog. Het verhaal gaat dat Lafayette tijdens zijn rondreis door de 24 staten in 1824 en 1825 een aantal geschenken kreeg, waarvan de alligator die hij later aan president Adams schonk, het meest ongewone was.
Adams was niet de enige met een ongewone smaak voor huisdieren. Martin Van Buren, die in 1837 aantrad, was verheugd toen hij al vroeg in zijn presidentschap een stel tijgerwelpjes ontving van de sultan van Oman. Toen hij regelingen trof voor hun onderkomen in het Witte Huis, sprak het Congres zijn afkeuring uit over de situatie. Van Buren vocht heftig met het Congres om zijn tijgerwelpen te mogen houden. Uiteindelijk moest hij toegeven en werden de welpen in beslag genomen door het Congres, dat ze naar de plaatselijke dierentuin stuurde.
Maar het zijn natuurlijk altijd de honden van het Witte Huis geweest die de meeste publieke genegenheid ontvingen. Sinds de regering van William McKinley in 1897, heeft elke president van Amerika een hond gehad. De eerste presidentiële hond die regelmatig aandacht kreeg in de krant was een Airedale die Warren G. Harding (1921-23) cadeau kreeg van een van zijn supporters in Toledo in Ohio. De hond, Laddie Boy genaamd, werd behandeld als een lid van de Harding familie. Hij mocht rondlopen in het Witte Huis, vergaderingen bijwonen met de president en kreeg zelfs zijn eigen op maat gemaakte kabinetstoel. “President Harding zelf nam de tijd om namens Laddie brieven aan kinderen te schrijven,” aldus een verslag over de hond dat in 2012 in The Toledo Gazette verscheen. Het voegt eraan toe dat “kinderen in het hele land dol waren op Laddie en op 26 juli van elk jaar kreeg hij verjaardagsfeestjes in het Witte Huis waarbij ook andere honden uit de buurt werden uitgenodigd.”
Laddie Boy begon uit het publieke oog te verdwijnen met de plotselinge ziekte van Harding in 1923. Naar verluidt, huilde de hond drie dagen lang voordat Harding overleed. Kort daarna echter, in een poging om een gedenkteken voor Harding en zijn hondachtige metgezel te bouwen, doneerden duizenden krantenjongens in het hele land elk een penny, die werden omgesmolten en gegoten in een levensgroot beeld van Laddie Boy.
De eerste presidentiële hond die regelmatig in de krant stond was een Airedale die Warren G. Harding (1921-23) cadeau kreeg van een van zijn supporters in Toledo in Ohio, Laddie Boy genaamd. (Wikimedia Commons)
Franklin Roosevelt’s pooch, Fala, Lyndon Johnson’s Him and Her, John F. Kennedy’s hondachtige geschenk uit de Sovjet-Unie, Pushinka, Richart Nixon’s cocker spaniel, Checkers, evenals meer recent Barack Obama’s Portugese waterhonden, Bo en Sunny, zijn enkele van de bekende namen in de lijst van honden van het Witte Huis.
Barack Obama’s Portugese Waterhonden, Bo en Sunny. (Wikimedia Commons)
Terwijl werd Bill Clintons kat Socks al snel na het begin van zijn presidentiële ambtstermijn een beroemdheid, die fanmails ontving en de krantenkoppen haalde. Toen de president een Labrador Retriever, Buddy, adopteerde in 1997, stonden de twee dieren in de schijnwerpers omdat ze niet met elkaar overweg konden. Clinton is bekend om zijn beroemde opmerking: “Ik heb het beter gedaan met de Arabieren – de Palestijnen en de Israëli’s – dan met Socks en Buddy.”
Politiek van presidentiële huisdieren
Naast het benadrukken van de dierlievende kant van hun karakters, zijn huisdieren op verschillende momenten ook strategisch ingezet door Amerikaanse presidenten. Roosevelts Fala, bijvoorbeeld, speelde een belangrijke rol bij de herverkiezing van zijn baasje.
De Schotse Terriër reisde aan de zijde van de president, woonde belangrijke vergaderingen bij en werd ook tot ereleger soldaat benoemd als onderdeel van de fondsenwerving tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de verkiezingscampagne van 1944 beschuldigden Republikeinen Roosevelt ervan dat hij per ongeluk zijn hond had achtergelaten op de Aleoeteneilanden, en vervolgens een marine torpedobootjager had gestuurd om hem op kosten van de Amerikaanse belastingbetaler op te halen.
Roosevelt verdedigde zichzelf met een zorgvuldig opgebouwde, emotionele toespraak. “Deze Republikeinse leiders zijn niet tevreden geweest met aanvallen op mij, of mijn vrouw, of op mijn zoon… ze hebben nu ook mijn kleine hond, Fala, erbij betrokken. Natuurlijk heb ik geen hekel aan aanvallen, en mijn familie heeft geen hekel aan aanvallen, maar Fala heeft er wel een hekel aan,” zei hij tegen het publiek. “Ik ben gewend om kwaadaardige onwaarheden over mezelf te horen… Maar ik vind dat ik het recht heb om me te verzetten tegen lasterlijke uitspraken over mijn hond. De Fala-toespraak zou Roosevelts campagne nieuw leven hebben ingeblazen toen hij een ongekende vierde termijn als president van de VS won.
Acht jaar later inspireerde de Fala-toespraak Richard Nixon die, in de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 1952, wat bekend kwam te staan als de ‘Checkers speech’ gaf, genoemd naar zijn cocker spaniël. Nixon was op dat moment de Republikeinse kandidaat voor vice-president en werd beschuldigd van onfatsoenlijkheden in verband met een fonds dat was opgericht om zijn politieke uitgaven te dekken. Tijdens een televisietoespraak van een half uur verdedigde Nixon zichzelf toen hij vertelde dat hij van plan was één geschenk te houden, een zwart-witte hond die zijn kinderen Checkers hadden genoemd. “De kinderen, zoals alle kinderen, houden van de hond, en ik wil alleen maar dit zeggen, op dit moment, dat ongeacht wat ze erover zeggen, we gaan het houden,” had Nixon gezegd. Het is bekend dat de Checkers toespraak een immense publieke sympathie opwekte en Nixon’s carrière redde. Hij bleef op het partijkaartje en werd gekozen tot vicepresident.
Schrijvers van de krant uit 2012 schrijven over het strategisch gebruik van presidentiële huisdieren in het openbaar: “In tijden van oorlog vertellen ze het land dat zij en de rest van de natie in goede handen zijn… In tijden van persoonlijke schandalen overtuigen ze ons ervan dat de president ook maar een mens is.”
Tegelijkertijd merken de geleerden op dat huisdieren minder vaak te zien zijn in tijden van economische nood, wanneer de aanblik van een vertroetelde puppy het minst aantrekkelijk is voor het publiek.
Dientengevolge is de afwezigheid van een hond of enig huisdier in het Witte Huis in de loop van de Trump-administratie nauwlettend in de gaten gehouden als een teken van zijn persoonlijkheid. In 2019, tijdens een rally in El Paso in Texas, legde Trump uit dat hij geen hond bezat omdat het idee hem ‘nep’ leek. “Ik zou het niet erg vinden om er een te hebben, eerlijk gezegd, maar ik heb geen tijd. Hoe zou ik eruit zien als ik een hond uitliet op het gazon van het Witte Huis?” had hij gevraagd.
Nadat een artikel van de Washington Post het gebrek aan affectie van Trump voor honden analyseerde. “Er zijn aanwijzingen dat Trump niet erg van honden houdt, mogelijk vanwege zijn kiemfobische neigingen,” aldus het artikel geschreven door Antonia Noori Farzan. Ze baseert haar analyse op de memoires geschreven door Trump’s eerste vrouw Ivana Trump, waarin ze spreekt over waarom Trump geen hondenfan is. Het Washington Post artikel merkt verder op: “Trump heeft een langdurige gewoonte om mensen die hij als vijanden beschouwt te vergelijken met honden, vaak terwijl hij hen beschuldigt van gedrag dat normaal niet met hoektanden wordt geassocieerd.”
Het vooruitzicht dat Biden honden terugbrengt naar het Witte Huis heeft verwachtingsvol een grote hoeveelheid positieve aandacht van de Amerikaanse pers gekregen. Van Biden wordt verwacht dat hij Amerika ‘geneest’ na vier jaar Trump-regering, en zijn harige vrienden in het Witte Huis zijn misschien precies de juiste metgezellen op die reis.
Verder lezen:
Pets at the White House: 50 years of presidents and their pets door Jennifer B. Pickens
White House pets door Margaret Truman
U heeft updates
Unleashing presidential power: The politics of pets in the White House door Forrest Maltzman, James H. Lebovic, Elizabeth N. Saunders, and Emma Furth
📣 The Indian Express is nu op Telegram. Klik hier om lid te worden van ons kanaal (@indianexpress) en blijf op de hoogte van de laatste headlines
Voor al het laatste Onderzoeksnieuws, download Indian Express App.
-
- De website van Indian Express is als GROEN beoordeeld voor zijn geloofwaardigheid en betrouwbaarheid door Newsguard, een wereldwijde dienst die nieuwsbronnen beoordeelt op hun journalistieke normen.
- Tags:Amerikaanse verkiezingen 2020Joe BidenPresident Donald TrumpHet Witte Huis
Geef een antwoord