Tijdens een recent bezoek aan het Johns Hopkins Children’s Center in Baltimore verwachtte ik een eerbetoon aan Ben Carson te vinden. Voordat hij een GOP-kandidaat voor het presidentschap werd, heerste hij immers 29 jaar lang als koning van de kinderneurochirurgie in het eerbiedwaardige instituut.
Misschien zou ik in de lobby een muurschildering ontdekken met Carson’s handen, reikend vanuit de wolken, die kinderen over de hele wereld genezen. “Gifted Hands,” zoals in de titel van zijn autobiografie. Of “God-geleide handen,” zoals hij ze noemt op de campagne trail.
Niet daar.
Misschien zou er een “Gentle Ben” dokterspop in de cadeauwinkel zijn.
Niet daar, hetzij.
Ik begon medewerkers en zelfs bezoekers te vragen of Hopkins het gepaste respect toonde aan de bejubelde hersenchirurg. Een receptioniste keek me aan alsof ik gek was geworden.
De meeste mensen met wie ik sprak waren Afro-Amerikaans, net als Carson. En bijna allemaal waren ze even sociaal-economisch conservatief als Carson. Ook zij uitten een vurig geloof in hard werken, persoonlijke verantwoordelijkheid, trouw aan familie en, bovenal, geloof in God.
Zo’n groep was misschien een gemakkelijke prooi geweest voor een Republikeinse Partij die op zoek was naar meer rassendiversiteit. Maar niet voor een GOP die zich steeds verder naar uiterst rechts beweegt en beleid steunt dat de zwarte burgers van Amerika meer kwaad dan goed lijkt te doen.
Voor een andere kijk op Carson belde ik Reginald Davis en Donlin Long, neurochirurgen die deel uitmaakten van het team dat in 1987 de eerste succesvolle scheiding van een aan het hoofd samengevoegde tweeling pionierde. Dat was de zaak die Carson beroemd maakte.
“Ben is als een broer voor mij, en Donlin is onze neurochirurgische vader,” legde Davis uit, die directeur van onderzoek is bij het Laser Spine Institute in Tampa. Hij ging verder met te zeggen: “Sommige dingen die uit Ben’s mond komen, zou ik misschien niet zo gezegd hebben. Maar de gevoelens erachter zijn oprecht, en er zit meestal een kern van waarheid in.”
Carsons persoonlijke reis – van zwarte jongen die opgroeide in een getto in Detroit tot wereldberoemd hersenchirurg – was zo meeslepend dat weinigen ooit te weten zijn gekomen dat Davis, hoofdassistent neurochirurgie in die tijd, ook zwart is.
Ondanks Carson’s poging om de schijnwerpers te delen, kreeg hij uiteindelijk vrijwel alle eer, terwijl het 70-koppige team dat hij leidde bijna werd vergeten. Eén man, door miljoenen gezien als iemand die met één paar “begaafde handen” heeft bereikt wat alleen een veelheid van medische deskundigen had kunnen doen.
Heeft dat ego-opwekkende verhaal waanideeën doen ontstaan om leider van de vrije wereld te zijn?
“Ben is niet de typische neurochirurg met een heel groot ego,” zei Long, een gepensioneerd hoofd van de neurochirurgie in Hopkins die nu een privépraktijk heeft in Lutherville, Md.
“Als zijn verhaal werd gepromoot, kwam dat niet van hemzelf. Niet alleen waren Afrikaanse Amerikanen erop gebrand om een held als Ben te hebben, ik denk dat veel Amerikanen erop gebrand waren om zijn succes te zien als een teken dat jarenlang onrecht werd aangepakt en dat we echt iets deden om Afrikaanse Amerikanen in staat te stellen om te bereiken wat zij konden bereiken.”
Misschien wilde Carson niet langer gezien worden als iemand die “in staat was gesteld” om iets te bereiken. Te liberaal, misschien, te veel krediet te danken aan positieve actie. “Een mens kan alles op eigen kracht” is de mantra geworden van de meest fervente leden van de GOP. Alles wat nodig is, zijn lef, wapens en God.
Op de tweede verdieping van het ziekenhuis strekt zich langs een gangmuur een “mijlpalen in de geneeskunde” tijdlijn uit. Ik kwam eindelijk een eerbetoon aan Carson tegen. Het was een kleine foto onderaan de tijdlijn, in een rij die was gereserveerd voor mensen die een onderscheiding hadden gekregen.
De meeste andere chirurgen hadden grotere foto’s bij de citaten van hun pionierswerk. Zo is er een foto van Levi Watkins, een Afro-Amerikaanse hartchirurg die in 1980 “een chirurgische procedure introduceert die het leven van honderdduizenden mensen zal redden.”
Ik vroeg een Afro-Amerikaans echtpaar dat de tijdlijn doornam of zij vonden dat de foto van Carson vergroot moest worden. De vrouw hield een hand omhoog, duim en wijsvingers ongeveer een halve centimeter uit elkaar.
“Kleiner,” zei ze.
Geef een antwoord