Ik ging met veel mannen uit, van wie ik er nauwelijks interesse in had. Maar ik ging met ze uit omdat ik ongelukkig was, en ik dacht dat zij alles konden vullen wat ik in mezelf miste. Ik had te veel vriendjes nodig voor ik besefte dat mijn geluk niet de verantwoordelijkheid van iemand anders was. En dat is waarschijnlijk waarom mijn relaties steeds slechter en slechter werden.

Ik nam een jaar geen afspraakjes en concentreerde me op mezelf. Dat was beangstigend. Ik wist niet hoe ik alleen moest zijn. Maar ik ploeterde voort en bouwde een leven op dat me gelukkig maakte. Ik deed activiteiten die mijn nieuwsgierigheid prikkelden, nam mezelf mee op afspraakjes, en deed alle dingen die ik altijd al wilde doen maar niet deed vanwege met wie ik uitging (denk: mijn haar roze verven).

En wat dat me heeft geleerd voor de relatie waar ik nu in zit, is dit: Ik moet egoïstischer zijn.

Mijn geluk is niet iets waarvoor ik naar mijn vriendje ga. Ik heb die fout te vaak gemaakt. Ik weet nu beter.

Ik had een gesprek met de nieuwe beau dat zelfbehoud is van het grootste belang voor mij in onze relatie. Ja, ik zal soms egoïstisch zijn. Maar het zal me ook een betere partner maken.

In vorige relaties kwam ik over als een onzeker wrak met mijn trauma’s uit het verleden die uit elk gat in mijn lichaam bloedden (graag gedaan, voor dat visuele). Ik kwam naar deze mannen met een mooie façade, maar zodra dat naar beneden kwam, dingen waren nogal het tegenovergestelde.

Toen ik nam een pauze van relaties, werkte ik met een therapeut aan veel van mijn beperkende overtuigingen en trauma’s. Hij hielp me te begrijpen waarom ik met het soort mannen uitging dat ik deed. Ik praatte over mijn verleden om te ontdekken hoe het me vandaag beïnvloedt. En hij hielp me om meer in contact te komen met mijn authentieke zelf. Ik realiseerde me dat ik ongelukkig was met mijn leven, mezelf, en de mensen die ik binnenliet. En weet je hoe ik dat allemaal heb opgelost? Door me alleen op mezelf te richten.

Ik begon te werken aan een carrière waar ik van hield en waar ik trots op was.

Ik begon op Medium te schrijven over voorbije relaties en wat ik ervan had geleerd. Wat opbloeide was dat ik mezelf kon onderhouden met iets waar ik van hield.

Ik pakte oude hobby’s op die ik in de loop der jaren had laten vallen.

Op de middelbare school hield ik van tekenen. Het is alles wat ik ooit deed. In de kantlijn van m’n aantekeningen, op proefwerken, letterlijk alles waar papier voor was.

Ik koesterde vriendschappen die ik echt waardeerde.

In plaats van elk wakker moment bij een vriendje thuis door te brengen, gaf ik voorrang aan m’n vrienden. En terwijl ik dat deed, realiseerde ik me wie het waard was om mijn tijd in te investeren en wie eigenlijk giftig was.

Ik creëerde grenzen die ik nooit had gehad.

En dat was magisch. Ik nam geen genoegen meer met “spelletjes” van jongens. Ik weigerde te worden behandeld als iemands tweede gedachte. Ik zei niet langer overal ja op omwille van andermans geluk.

Ik begon egoïstisch te zijn.

Omdat in dit leven alleen nummer één voor nummer één zal zorgen.