Abonneer je op updates

Het was een donkere periode in mijn leven. De waarschuwingssignalen waren er. Ik had de mythe van de romantische liefde geïnternaliseerd. Het idee van De Ene infiltreerde in het werk dat ik had gedaan aan zelfempowerment.

Ik had het gevoel dat ik was aangekomen; dat deze relatie de bestemming was. Ik realiseerde me niet dat ik mijn waarde en emotionele behoeften in de handen van iemand anders legde.

Toen brokkelde de relatie af – en ik brokkelde ook af

Het was een donkere periode, maar wel een noodzakelijke. Deze specifieke breuk leidde me op een vernederende reis van zelfontdekking, gevoed door de vraag: waarom voel ik me zo slecht?

Het was niet mijn eerste breuk, en het zou niet mijn laatste zijn. Maar ik was verloren.

Het verlies van de relatie voelde als het verlies van een deel van mij

Toen deze relatie eindigde, enkele jaren geleden, had ik al een gevestigde meditatiepraktijk. Ik was me bewust van en werkte aan het nemen van volledige verantwoordelijkheid voor mijn emoties, om de egoïstische val te vermijden van het zoeken naar vervulling in het externe. Maar we hebben allemaal blinde vlekken, en de mijne was romantiek.

Ik kwam oog in oog te staan met mijn verloren identiteit

Dit was een krachtig moment in mijn begrip van mijn ego en zelfbeeld. Ik moest dit punt bereiken om oog in oog te komen met het gevoel van verloren identiteit. Door meditatie en zelfonderzoek, leunde ik in het verdriet, het gevoel van verlies. Mijn “gezonde” verdriet ging gepaard met een gevoel van waardeloosheid.

Toen ik nadacht, werd het duidelijk dat ik altijd naar romantiek had gekeken voor bevestiging. In basistermen vertaalde dit zich als volgt:

Ik ben waardig en beminnelijk omdat mijn partner van me houdt.

Ik compenseerde een gebrek aan eigenliefde door mijn gevoel van waarde in de handen van de liefde van iemand anders te leggen. Bovendien ontdekte ik dat er gevoelens van codependency waren ontstaan. Met mijn hart in de hand gaf ik de verantwoordelijkheid voor mijn geluk aan iemand anders.

De Dalai Lama is niet nodig om je te vertellen dat dit een recept voor rampspoed is

Bewustwording en acceptatie is de eerste stap in verandering. Toen ik deze eigenschappen eenmaal duidelijk had gezien en begon te begrijpen waarom ik me zo slecht voelde, was ik klaar om te transformeren. De reis naar het herontdekken van de identiteit is lang, moeilijk, en eindigt uiteindelijk nooit. Alle reizen beginnen met een enkele stap.

Hier zijn 4 stappen voor het herontdekken van de identiteit na een relatiebreuk:

De eerlijke beoordeling van je innerlijke wereld

De allereerste stap is een eerlijke beoordeling. Ik moest mijn innerlijke wereld met mededogen en zonder oordeel onderzoeken; dit was niet het moment om de zelfkritiek aan te wakkeren, maar tijd om nieuwsgierig te onderzoeken. Vragen die ik mezelf stelde waren onder meer:

  • Waar geef ik mijn macht weg?
  • Welke verwachtingen koesterde ik over emotionele vervulling in deze relatie?
  • Waar zoek ik vervulling in het externe?

Deze vragen onthulden dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn geluk overdroeg aan mijn partner, dat mijn eigenwaarde werd gefilterd door het prisma van romantische relaties. Uiteindelijk kwam een pijnlijke waarheid aan het licht: ik had te weinig vertrouwen in mijn vermogen om van mezelf te houden.

De eerlijke beoordeling van de buitenwereld

Emotionele afhankelijkheid kan onzichtbaar zijn. Het manifesteert zich in emotionele en mentale sferen, zoals verwachtingen, aanspraak, of gevoelens van wrok, bitterheid of angst.

Toen ik eenmaal duidelijkheid had over mijn innerlijke wereld, richtte ik me op de uiterlijke wereld. Welke gedragskenmerken en activiteiten werden gevoed door mijn verlies van identiteit? Hoe had ik mijn identiteit weggegeven in de fysieke wereld?

Ik ontdekte twee gebieden: levensbalans en doelen stellen

De manier waarop ik mijn tijd investeerde, was onevenwichtig. Ik gaf voorrang aan mijn relatie boven mijn interesses, activiteiten en vriendschappen. Ik ging standaard naar mijn ex toe – vrije tijd in mijn agenda werd automatisch besteed aan mijn geliefde.

Mijn doelen werden ook opgeofferd. Ik realiseerde me dat ik me had losgekoppeld van wat ik wilde van het leven, en van mijn inherente waarden. Wat ik zag als een daad van liefde was een manier om mijn eigen dromen en verlangens te verwaarlozen. Ik zette mijn partner op de eerste plaats. Ik vergat mezelf.

Wie ben ik?

Toen ik eenmaal duidelijkheid had over het emotionele, mentale en materiële, keek ik naar het spirituele aspect. Ik onderzocht de gebieden in het leven waar ik geen verantwoordelijkheid nam voor zelfontplooiing, zelfliefde en zelfzorg. Toen vroeg ik: wie ben ik?

Dit leidde me door het konijnenhol van het afleren van overtuigingen die ik had ontwikkeld over mijn identiteit. Ik verkende mijn spirituele aard voorbij het ego. Ik deed een gelofte aan mezelf om me bewust te blijven van de manier waarop mijn ego-identiteit zich vormt. Ik maakte opnieuw contact met het deel van mij dat voorbij alle concepten ligt. Ik begon mijn eigen kracht te voelen.

Heropbouw van de relatie met je zelf

Inzicht dat mijn identiteit niet aan het uiterlijke vastzat, stelde me in staat mijn beeld op authentieke wijze opnieuw op te bouwen. Ik verbond me met mijn waarden en cultiveerde zelfcompassie.

Ik nam een nieuwsgierige houding aan ten opzichte van mezelf. Ik leerde over mijn behoeften en authentieke verlangens. Ik wilde mezelf kennen los van alle definities, alle relaties, alle labels. Ik nam deze tijd om mijn relatie met mezelf prioriteit te geven.

Praktisch betekende dit tijd alleen. Om te floreren in toekomstige relaties, werd ik me ervan bewust dat ik me heel moest voelen. Als het plaatsen van mijn behoeften op iemand anders een oorzaak van lijden was, moest ik werken aan de zorg voor mezelf.

Dit betekende niet dat ik mezelf moest isoleren – ik wendde me nog steeds tot vrienden en familie voor steun – maar het betekende wel dat ik me een leven lang moest inzetten om mezelf ook te steunen.

Van de duisternis naar het licht

Omdat ik van relatie naar relatie was gegaan, was het belangrijk voor me om af te leren van het zijn van een stel door deze periode van leren en groei. Ik ontwikkelde een gevoel van zelfcompassie en eigenliefde.

Wat begon als een periode van duisternis heeft me echte onafhankelijkheid gegeven.

Beter nog, het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn emotionele behoeften heeft me bevrijd om op een meer authentieke manier lief te hebben. Het heeft een gevoel van behoeftigheid weggenomen. Dat wil niet zeggen dat oude gewoonten soms niet terugkeren. Glijd ik af in codependent trekjes? Af en toe.

Maar wat belangrijk is, is het bewustzijn en de bereidheid om mijn identiteit niet te verwarren met iets dat verloren kan gaan.

Meer bewijs dat je door je breuk heen kunt komen:

  • Hier zie je hoe je een vakantiebreak kunt overleven- en in plaats daarvan kunt opbloeien
  • Dit zijn de twee soorten vergeving die je nodig hebt om verder te gaan
  • 7 strategieën om giftige relaties te overleven – en daarna op te bloeien
  • 4 Redenen waarom het niet winnen van de breuk goed voor je kan zijn