Moeder van twee jonge kinderen, Molly Skyar interviewt haar moeder, Dr. Susan Rutherford, een klinisch psychologe, over hoe je onafhankelijke kinderen kunt opvoeden en hoe onze opvoedingsbeslissingen van vandaag invloed kunnen hebben op onze kinderen als volwassenen.
Vraag: Mijn zoontje van vijfeneenhalf lijkt overdreven hulpbehoevend en wil niets voor zichzelf doen. Wat kan ik doen om hem te helpen onafhankelijker te worden? ~ Ann, Austin, TX
Dr. Susan Rutherford (MOM): Als een kind te behoeftig lijkt voor zijn leeftijd, kan dat komen doordat het kind niet genoeg psychologische of emotionele band krijgt met de ouder. Of hij krijgt al genoeg aandacht, maar wil nog meer. Dus gebruikt hij zijn afhankelijkheid van zijn ouders om dat te krijgen.
Dit is echt geen goede zaak; het is een ongezonde manier om aan je behoeften te voldoen.
Molly: En dit gedrag is vast heel vervelend voor zijn ouders. Dr. Susan Rutherford: Een van de negatieve effecten is dat het behoeftige gedrag de ouders irriteert. Dan voelt het kind zich slecht over zichzelf, en dan wordt hij nog behoeftiger, omdat hij zich niet goed voelt over zichzelf. Het hele gezin kan in een vicieuze cirkel terechtkomen. Als ouder zou je dit soort gedrag moeten aanpakken zodra je een patroon ziet ontstaan. Hoe pak je het aan? Dr. Susan Rutherford: Er zijn een paar dingen die een ouder kan doen om het kind te helpen zijn behoeftigheid te overwinnen.
Je wilt stapsgewijs beginnen. Als het kind bijvoorbeeld zegt: “Ik wil dat je me helpt met aankleden”, terwijl hij prima in staat is om zichzelf aan te kleden, is dat een goed begin. De ouder kan dus zeggen: “Laten we het vandaag samen doen, en dan kun je morgen je eigen kleren uitzoeken en je zelf aankleden.” U maakt er in het begin een gezamenlijke inspanning van met de bedoeling het kind ertoe te brengen het zelf te doen.
Als hij zegt: “Dat wil ik niet, ik wil dat jij het doet,” wat waarschijnlijk de eerste reactie zal zijn, haalt u uw schouders op en glimlacht en zegt: “Het spijt me zo. Ik ben blij dat ik je vandaag kan helpen, maar we moeten het samen doen. Je bent nu een grote jongen en je wilt alle leuke dingen doen die grote kinderen doen, dus je moet je als een grote jongen gedragen en jezelf aankleden.”
Geef niet toe. Als hij een woedeaanval heeft en zegt: “Je moet het voor me doen,” loop dan gewoon weg: Wat als de reactie is, “Ik ben moe. Kun je het voor me doen?” Dr. Susan Rutherford: De ouder moet gewoon zeggen: “Het spijt me dat je moe bent. Als je zo moe bent, moet je misschien naar je kamer gaan en een dutje doen? Als je je wilt aankleden, wil ik je daar best bij helpen, maar we moeten het wel samen doen.”
Het doel is om hem aan te moedigen een actievere rol te gaan spelen in de verzorging van zichzelf. Deze techniek kan natuurlijk op allerlei dingen worden toegepast, zoals ’s morgens het bed opmaken. Je kunt het eerst samen doen, en dan overgaan naar waar hij het zelf doet.
Molly: Op een gegeven moment stop je met het samen doen, en doen ze het zelf? Dr. Susan Rutherford: Ja, maar sommige kinderen doen het vanaf het begin alleen, omdat ze echt genieten van het meesterschap en het gevoel van voldoening als ze een taak helemaal alleen doen. Het is een onrealistische verwachting om hem de taak meteen helemaal alleen te laten doen, en dan kan het escaleren in een echte strijd en een eigen leven gaan leiden.
Parenten willen oppassen dat ze niet een reeks eindeloze gevechten tussen ouder en kind ontketenen.
In plaats daarvan kun je overwegen hem de kunst van onderhandelen en compromissen sluiten te leren. Probeer een beetje van jouw kant te geven en hem aan te moedigen een beetje van zijn kant te geven en in het midden uit te komen. Dit is geen slecht model om hem te helpen in zijn leven met andere mensen samen te werken.
Misschien is het compromis dat moeder hem helpt kleren uit te zoeken en dat hij zich dan voor het ontbijt aankleedt. Als hij zich meer op z’n gemak voelt met dit stukje zelfstandigheid, kan hij ook z’n eigen kleren gaan kiezen.
Molly: Wat gebeurt er als je dit soort zaken niet aanpakt als kinderen jong zijn? Dr. Susan Rutherford: Het resultaat op lange termijn kan zijn dat het kind opgroeit en zijn afhankelijkheid verschuift naar andere mensen dan de ouders, zoals vrienden, leraren, vriendinnen…
Té veel behoeftigheid kan heel vervelend zijn, en mensen merken vaak dat ze niet in de buurt willen zijn van een erg behoeftig persoon. Erger nog, de behoeftige persoon heeft uiteindelijk geen gevoel van meesterschap of controle over zijn of haar leven, wat leidt tot algemene gevoelens van incompetentie en ontoereikendheid, die geen van beide bijdragen aan de opbouw van een emotioneel stabiele en competente volwassene.
Molly Skyar en Dr. Rutherford publiceren “Gesprekken met mijn moeder”, een online bron met praktische tips voor het ouderschap en psychologisch inzicht in de opvoeding van kinderen. Dr. Rutherford is al meer dan 30 jaar werkzaam als klinisch psycholoog. Ze is afgestudeerd aan de Duke University, heeft een Master van de New York University (NYU) en een Doctoraat in de Psychologie van de Universiteit van Denver. Contact – Website – Facebook – Twitter
Geef een antwoord