Onlangs werd een stel van hetzelfde geslacht in een Londense dubbeldekkerbus aangevallen door een groep van vier jonge mannen. De twee vrouwen waren met hun eigen zaken bezig toen de groep mannen hen begon te beschimpen en hen vroeg elkaar te zoenen. De vrouwen weten niet meer precies wat er is gebeurd, maar denken dat ze misschien al een kus of een andere vorm van PDA hadden gedeeld, waardoor deze groep mannen zich blijkbaar gerechtigd voelde hen te vragen te blijven zoenen. Toen de vrouwen weigerden, begon de groep hen uit te schelden voor homofobe uitlatingen, en de gebeurtenis escaleerde tot het punt waarop de twee vrouwen brutaal werden geslagen. De politie heeft sindsdien vier jonge mannen tussen de 15 en 18 jaar gearresteerd.
Hoewel velen op sociale media hun schok en verontwaardiging over de gebeurtenis hebben geuit, is dit verhaal voor mensen met relaties van hetzelfde geslacht niet schokkend, maar gewoon een bevestiging van hun ergste angsten. Uit een recent onderzoek in het Verenigd Koninkrijk bleek dat van de 100.000 ondervraagde LGBTQ-personen 68 procent aangaf dat ze hand in hand met hun partner in het openbaar vermeden uit angst voor negatieve of gewelddadige reacties. Inderdaad, nieuwsberichten over homoseksuele mannen die worden aangevallen omdat ze elkaars hand vasthouden of kussen in het openbaar komen niet zelden voor. Wat dit meest recente verhaal enigszins anders maakt, is het feit dat de vrouwen werden aangevallen omdat ze weigerden te zoenen. Terwijl genegenheid tussen twee mannen vaak als walgelijk wordt beschouwd, wordt genegenheid tussen twee vrouwen gezien als een bron van seksueel vermaak voor heteroseksuele mannen. In een recent artikel in Sex Roles, bespreekt Dr. Rhea Hoskin hoe de objectivering van femme en vrouwelijke vrouwen en de veronderstelling dat vrouwelijke seksuele activiteit van hetzelfde geslacht inherent gebeurt “voor” het plezier van mannen, deel uitmaakt van een groter sociaal fenomeen dat femmephobia wordt genoemd. Femmephobia verwijst naar de maatschappelijke devaluatie van alle mensen en dingen die als vrouwelijk worden beschouwd. In deze specifieke situatie werd de autonomie van de vrouwen en hun vermogen om een liefdevolle relatie met elkaar aan te gaan, met geen ander doel dan hun eigen bevrediging, volledig genegeerd door een groep jonge mannen die vonden dat zij het recht hadden om van dit koppel te eisen voor hun eigen seksuele bevrediging en vermaak. Met andere woorden, deze mannen oefenden uit wat Hoskin het “mannelijke recht van toegang” noemt.
Ondanks de vooruitgang die is geboekt met betrekking tot de maatschappelijke steun voor de rechten van relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht en LGBTQ-rechten in het algemeen, lijkt een van de laatste resterende hindernissen de eenvoudige mogelijkheid te zijn om uitingen van die relaties en identiteiten in openbare ruimten te tonen zonder angst voor geweld. Zoals de Ierse travestiet Panti Bliss het verwoordde in haar TED Talk, wordt wat een “achteloze, gedachteloze, kleine daad van genegenheid” zou moeten zijn, in plaats daarvan een “berekend, weloverwogen en gecontroleerd” gedrag.
Naast de gegevens van het grote Britse onderzoek, bevestigt ook ander onderzoek dat veel paren van hetzelfde geslacht aarzelen om in het openbaar genegenheid te delen. Recent onderzoek, gepresenteerd op de jaarlijkse conventie van de Canadian Psychological Association in Halifax, onderzocht hoe de ervaringen van paren van hetzelfde geslacht met het delen van affectie in het openbaar verschillen van de ervaringen die worden gerapporteerd door personen in relaties van gemengd geslacht. Hoewel er geen verschillen waren in hoe koppels affectie deelden in een privé-setting, rapporteerden personen van hetzelfde geslacht significant minder comfort bij het delen van affectie in het openbaar, en bijgevolg ook significant minder frequentie van het delen van affectie in het openbaar. Met andere woorden, het veelgehoorde refrein dat LGBTQ-mensen in het openbaar “pronken” met hun seksualiteit en dat als ze het gewoon “voor zichzelf zouden houden”, ze meer geaccepteerd zouden worden, lijkt plat op zijn gezicht te vallen, omdat koppels van hetzelfde geslacht, vooral mannelijke koppels van hetzelfde geslacht, gewoon niet zo vaak affectie in het openbaar delen als personen in relaties van gemengd geslacht.
Een van de redenen waarom paren van hetzelfde geslacht minder genegenheid in het openbaar delen, is dat zij ook een significant hoger niveau van PDA-gerelateerde waakzaamheid rapporteren. Met andere woorden, wanneer zij affectie in het openbaar uiten, of zelfs maar denken aan het delen van affectie met hun partner in het openbaar, worden zij zich acuut bewust van hun omgeving, voortdurend hun omgeving in de gaten houdend voor tekenen van gevaar of afkeurende omstanders. Deze waakzaamheid vermindert niet alleen hun comfort bij het delen van affectie in het openbaar, maar heeft ook een direct verband met hun mentale welzijn, waardoor hun ervaringen van affectie met hun partner in het openbaar een potentiële belasting vormen voor hun mentale gezondheid.
Een paar jaar geleden, voor Pride, heeft ANZ Banking in Australië en Nieuw-Zeeland deze kwestie echt onder de aandacht gebracht met hun #HoldTight-campagne, waarin de nadruk werd gelegd op het ongemak en de angst die paren van hetzelfde geslacht ervaren wanneer ze in het openbaar affectie delen. De boodschap achter de campagne (naast het tonen van de steun en sponsoring van Pride door het bedrijf) was dat koppels van hetzelfde geslacht elkaars hand moeten blijven vasthouden en niet moeten toegeven aan de negatieve reacties van de mensen om hen heen. Het was een bewonderenswaardige boodschap, maar tegelijkertijd is het de vraag in hoeverre het daadwerkelijk veilig is voor koppels van hetzelfde geslacht om #HoldTight te houden.
THE BASICS
- The Fundamentals of Sex
- Find a sex therapist near me
Dit meest recente incident in het Verenigd Koninkrijk suggereert dat we nog lang niet in een samenleving leven waar het veilig is voor koppels van hetzelfde geslacht om hun genegenheid voor elkaar vrij en openlijk in het openbaar te uiten. Wat het echtpaar uit de bus te zeggen heeft over paren van hetzelfde geslacht die in het openbaar hun affectie delen, zei Chris tegen BBC News: “Ik ben niet bang om zichtbaar homo te zijn. Als er iets is, zou je het meer moeten doen.” Haar partner, Melania Geymonat, was het ermee eens en verklaarde dat, hoewel het een enge situatie was, het “geen nieuwe situatie was.”
Hoe zijn uw ervaringen met het delen van affectie in het openbaar geweest? Hebben jij en je partner vergelijkbare of verschillende voorkeuren voor PDA? Wat uw relatietype of ervaringen ook zijn, u wordt uitgenodigd deel te nemen aan een online enquête over ervaringen met het delen van affectie met uw partner, zowel in het openbaar als privé. Ga voor meer informatie naar PDAstudy.com
Facebookafbeelding: WAYHOME studio/
Geef een antwoord