Story by Jessica,

Dus ongeveer een maand geleden begon ik me anders te voelen en had ik wat heel lichte donkere vlekken en wist ik dat mijn menstruatie overtijd was. Ik deed 3 zwangerschapstesten en ze waren allemaal positief. Mijn vriend en ik zijn al 6 jaar samen en proberen het al ongeveer een jaar.

Toen hij en ik voor het eerst bij elkaar kwamen heb ik een abortus laten plegen omdat hij worstelde met een verslaving en geen van ons beiden in de positie was om een kind op te voeden.

Deze keer was als het noodlot…hij was nuchter en de dingen zagen er goed uit voor ons.

Ik was erg opgewonden om zwanger te zijn

De opwinding die ik voelde was onbeschrijfelijk vooral omdat mijn beste vriendin ook zwanger was. Ik maakte meteen een afspraak bij de dokter en kreeg weer een positieve test. En ze controleerden mijn HCG-niveaus.

Op dit punt kon niets me meer naar beneden halen, zelfs niet de spotting die ik had gekregen. Ze zeiden me dat ik ongeveer 6 weken was en dat ik het bloeden in de gaten moest houden.

Maar een paar dagen later werd het heviger en dus raadde mijn dokter me aan naar de Eerste Hulp te gaan.

Ik ging naar de Eerste Hulp

Ze deden een bekken en een inwendige en uitwendige echografie. Toen stuurden ze me naar huis en zeiden dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Mijn baarmoederhals was gesloten en het bloeden zou waarschijnlijk verdwijnen. Ik moest het gewoon rustig aan doen. Mijn HCG was gestegen tot 1690 en ze zeiden dat ik terug moest komen als er iets erger werd.

Ik ging 2 dagen later terug naar mijn dokter om mijn waarden opnieuw te laten controleren, en terwijl ik op de resultaten wachtte, ging ik de volgende dag liggen voor een dutje. Ik begon te huilen en belde mijn dokter die zei dat ik weer naar de spoedafdeling moest gaan.

Ze vertelden me dat het onvermijdelijk was dat ik een miskraam zou krijgen

Ik ging op mijn knieën en bad hard voor mijn baby dat alles goed zou komen. Ze testten mijn HCG en het bleek dat mijn niveau niet steeg. Met het hevige bloeden, de krampen en de HCG-waarden die niet stegen, vertelden ze me dat het zo goed als onvermijdelijk was dat ik een miskraam zou krijgen.

Ik was er kapot van, maar ik wilde wachten om de volgende maandag mijn arts te zien. Dit was op een vrijdag.

Ik deed alles om mezelf te kalmeren maar toen ik die avond in bed stapte begon de miskraam. De krampen waren ongelooflijk en ik bloedde zo erg. Ik kon het voelen toen ik door het zakje ging. Het was verschrikkelijk. Ik zat het volgende uur gebroken op het toilet en huilde elke traan die ik had. Het ergste was de leegte en schaamte die ik voelde.

Ik ben nog steeds bezig met het emotionele deel – en een deel van het fysieke gezien het feit dat dit alles ongeveer 2 weken geleden gebeurde.

Ik probeer nog steeds de stukken op te rapen

Ik probeer de stukken op te rapen en verder te gaan, maar elke baby die ik zie, elke zwangere vrouw die ik zie, gewoon alles wat met baby of zwangerschap te maken heeft, doet pijn als niets anders.

We hadden ervoor gekozen het aan niemand te vertellen, behalve aan een paar goede vrienden, dus ik ging meteen weer aan het werk en moest doen alsof er niets gebeurd was.

Ik raad iedereen aan dit NIET te doen. Weer aan het werk gaan na een miskraam is zo’n pijnlijke ervaring. Ik sloot me meerdere keren per dag op in de badkamer, probeerde te vechten tegen de huilbuien, probeerde de krampen te verbergen. Het was zo moeilijk om niet in te storten.

Aanhang is alles in een tijd als deze. Mijn vriend heeft het geweldig doorstaan, maar ik had het op zijn minst aan mijn moeder moeten vertellen.

Was mijn miskraam een straf?

Ik had het gevoel dat God me strafte voor mijn beslissing van al die jaren geleden, maar ik heb geleerd dat het gebeurt. Het is niets waar ik iemand de schuld van moet geven, zeker God niet en mezelf niet. Voor iedereen die dit meemaakt, mijn hele hart is bij jullie. Praat erover, voel het, want wegduwen is er niet mee omgaan, maar onthoud dat het NIET JOUW FOUT is. Blijf sterk, dames en moge het geloof en de liefde met jullie zijn.