Als maffiabaas Angelo Bruno in Martin Scorsese’s “The Irishman,” maakt Harvey Keitel een korte verschijning, maar een blijvende indruk … net zoals hij deed als Ludwig, die een gevangenisontsnapping beraamt in “The Grand Budapest Hotel.”
Hollywood heeft Keitel niet altijd beschouwd als, zoals hij zegt, “bankable.” Maar hij is altijd gedenkwaardig:
Hij citeerde de Russische theaterregisseur en leraar Konstantin Stanislavski: “Er zijn geen kleine rollen, alleen kleine acteurs.”
Kleine rollen in grote films als “Alice Doesn’t Live Here Anymore”, “Pulp Fiction” (“Ik ben Winston Wolf. Ik los problemen op”), en “Taxi Driver”. Het hielp, zei hij, dat “ik een goede opleiding had.”
De 80-jarige acteur groeide op in de Brighton Beach-sectie van Brooklyn, waar zijn ouders een reeks luncheonettes runden.”
“Werd je daar ooit aan het werk gezet?” vroeg Mason.
“Ja, zeker. Ik heb de beste eierroom in Brooklyn gemaakt. Dat is een truc! Oké, laat iemand de chocolade halen. En de melk moet bevroren zijn. Dat is het geheim? Ja, voor de romige bovenkant.
Terwijl hij uitkeek over de East River, merkte Keitel op: “Men zegt dat de hemel neerkijkt vanaf de Brooklyn Bridge.”
“Gelooft u dat?” vroeg Mason.
“Wij in Brooklyn wel!”
Zijn eerste kennismaking met creativiteit, zei Keitel, kwam bij de mariniers.
Mason zei: “Ik vind het interessant dat u het bij de marine als creatief omschrijft?”
“Nou, je bent nog nooit op Parris Island geweest. Daar moet je echt creatief zijn!” Keitel lachte.
Hier leerde hij zijn angsten onder ogen te zien, en eerlijk te zijn over zijn gevoelens.
“Wat vond uw familie ervan dat u acteur werd?” vroeg Mason.
“Ik zal een lang verhaal kort maken: toen ik tegen hen zei: ‘Ik ga acteren studeren,’ vatte mijn vader het samen, hij zei: ‘Acteur, schmactor!'” Keitel lachte.
Hij verhuisde op 25-jarige leeftijd naar Manhattan om te gaan acteren, en aanvankelijk nam hij kleine toneelrollen op zich: “Ik speelde een hond. Geen tekst!”
Zijn grote doorbraak in de film kwam toen hij een jongen ontmoette die Marty Scorsese heette: “Hij was een student aan de NYU. En ik verkocht schoenen in Manhattan in die tijd. En hij adverteerde voor deze studentenfilm in de vakbladen. Geen geld. En ik kreeg de rol.”
De film, “Who’s That Knocking at My Door,” was het begin van een levenslange vriendschap. “Marty, het klikte meteen tussen ons,” zei hij.
Keitel speelde in zes films van Scorsese, en maakte in die beginjaren nog een blijvende connectie toen een vriendin hem in de Actors Studio voorstelde aan een jonge Robert De Niro. “Ze zei: ‘Harvey, dit is Robert. Robert, Harvey. En we keken elkaar aan, grijnsden alleen maar. En we hebben nooit een woord tegen elkaar gezegd.”
“Geen woord?”
“Geen woord. Het was alleen gemompel en gegrom en gelach, overgaand in gelach.”
Keitel zou De Niro aan Scorsese aanbevelen voor zijn volgende film, “Mean Streets”:
Ze zouden elkaar weerzien in Scorsese’s “Taxi Driver”, toen Keitel vroeg om een van de mindere rollen te spelen: “Ik zei: ‘Laat mij de pooier spelen.’ En hij zei, ‘De pooier? The pimp has three lines.'”
Keitel zou extra dialogen improviseren, nadat hij met een echte pooier was uitgegaan en een bandrecorder aan zichzelf had vastgebonden. “Ik zei tegen hem: ‘Ik moet je dit vertellen, weet je, ik heb een microfoon.’ Hij zei, ‘Wat? Ik zei, ‘Ik heb mezelf opgenomen zodat ik het kon opnemen’. Hij zei, ‘Ben je gek geworden! Je jaagt ons nog de dood in! Doe die tape af! Ik moest mijn shirt losknopen en alle tape eraf halen.”
Mason vroeg, “Wat hoopte je te krijgen?”
Keitel glimlachte: “Authenticity.”
Below: Harvey Keitel als de pooier Sport, en Robert De Niro als Travis Bickle, in een scène uit “Taxi Driver.”
In 1977 gaf Ridley Scott hem zijn eerste hoofdrol in “The Duellists.” Maar het jaar daarop verloor hij een nog grotere rol, toen hij wegliep uit “Apocalypse Now.” In Francis Ford Coppola’s Vietnam epos, was hij gecast als kapitein Willard, de rol die uiteindelijk naar Martin Sheen ging. Maar Keitel weigerde toen Coppola hem onder contract wilde hebben bij zijn nieuwe studio.
“Hij zei: ‘Teken of ik ontsla je,'” herinnerde Keitel zich.
“Dus, je bent ontslagen?”
“Ja.”
“Spijt?”
“Ja – ik zou een ster zijn geweest, en ‘bankable’!” lachte hij. “Maar er was een grote beloning. Ik heb het doorstaan. Ik wilde door niemand bezeten worden. En geen enkele acteur zou zich door iemand moeten laten bezitten.”
Maar voor een groot deel van de jaren tachtig, werkte hij grotendeels in ballingschap. “Hollywood leek niet geïnteresseerd in mij, en de Europeanen wel,” zei hij.
Hij speelde vooral in buitenlandse films (waaronder Nicolas Roeg’s “Bad Timing,” Lina Wertmuller’s “Camorra,” en Ettore Scola’s “La nuit de Varennes”) tot 1990, toen hij werd gecast in het vervolg op “Chinatown.” “Jack Nicholson huurde me in om ‘The Two Jakes’ te doen. De studio wilde dat ik vervangen werd, omdat ze een betrouwbare acteur wilden. En Jack zei: ‘Niemand ontslaat je.'”
Het volgende jaar huurde Ridley Scott hem in om de sympathieke detective te spelen die achter “Thelma & Louise” aanzit.
Mason vroeg: “Waarom wilde je die rol?”
“Ik had het nodig,” antwoordde Keitel. “En ik ben trouwens trots op die film, want het is een standaard geworden, een klassieker.”
Datzelfde jaar verdiende Keitel een Oscarnominatie als maffioso Mickey Cohen in “Bugsy.”
Maar hij heeft altijd een ongemakkelijke relatie met Hollywood gehad. Mason vroeg: “Waarom denkt u dat Hollywood op dat moment zijn interesse in u leek te verliezen?”
“Goh, als ik dat wist, zou ik het bottelen en verkopen. Ik denk dat ze nu hun interesse in mij verloren hebben.”
“Is dat zo?”
“Want alles is box office. Niet dat dingen geen kassa moeten zijn, dat moeten ze wel. Maar niet alles. En op dit moment, is het alles.”
Voor Keitel, gaat het allemaal terug naar dat woord “bankabel.”
Mason zei: “Bankabel zijn is in wezen een ster zijn, ja?”
“Ja.”
“Ziet u zichzelf niet als een ster?”
Keitel zei: “Ik zie mezelf als een voormalige marinier die geluk heeft gehad. Echt geluk.”
- PODCAST: Download of stream een uitgebreid interview met Harvey Keitel
Om een trailer voor “The Irishman” te bekijken klik je op onderstaande videospeler:
Zie ook:
- Martin Scorsese, Al Pacino en Robert De Niro over “The Irishman” (“Sunday Morning, 10/30/19”
- Review: “The Irishman” (CBS News)
- GALLERY: De films van Martin Scorsese
- “Irishman” producer Irwin Winkler over een leven in films (“Sunday Morning,” 9/15/19)
Verhaal geproduceerd door Gabriel Falcon.
Geef een antwoord