Julius “Groucho” Marx, circa 1935. Hulton Archive/Getty Images hide caption
toggle caption
Hulton Archive/Getty Images
Julius “Groucho” Marx, circa 1935.
Hulton Archive/Getty Images
Groucho Marx
The Comedy of Existence
door Lee Siegel
Hardcover, 162 pagina’s
kopen
Buy Featured Book
Title Groucho Marx Subtitle The Comedy of Existence Author Lee Siegel
Met uw aankoop steunt u de programmering van NPR. Hoe?
- Amazon
- Independent Booksellers
Hoewel niet iedereen de films van Groucho Marx heeft gezien, zouden veel mensen de komiek toch herkennen. Zijn borstelige zwarte wenkbrauwen, dikke snor en altijd aanwezige sigaar zijn al lang iconisch.
Marx stond erom bekend dat hij in zijn komedies vaak de rijken en machtigen op de korrel nam – maar een nieuwe biografie suggereert een meer sinistere kant van Julius “Groucho” Marx.
“Het conventionele beeld van Groucho was dat hij aan de kant van de kleine man stond, en hij sprak uitdagend en onbeschaamd tegen machtige mensen en rijke mensen,” Lee Siegel, de auteur van Groucho Marx: The Comedy of Existence, vertelt aan NPR’s Michel Martin. “Maar mijn gevoel is dat Groucho erop uit was om iedereen te laten leeglopen – dat hij een doorgaande misantroop was.”
Siegel zegt dat zijn werk erop gericht was om achter het algemeen geaccepteerde beeld van de komiek te komen – en de man achter het icoon te vinden.
“Ik wilde naar de wortels van zijn humor gaan, en ik wilde naar wat hem tot een icoon maakte,” zegt Siegel. “Weet je, ik hou gewoon niet van het woord ‘icoon’, omdat het alle energie opdroogt die de icoon in de eerste plaats maakte.”
Interview Highlights
Over de beroemde regel van Marx, “Ik zou nooit deel willen uitmaken van een club die mij als lid zou hebben”
Woody Allen presenteert de regel als een soort van toppunt van Joodse zelfhaat. Maar dat is helemaal niet wat de regel betekent.
Groucho schreef die regel in een beroemde ontslagbrief aan een club waar hij zich superieur aan voelde. Hij was opgenomen in een club in Beverly Hills, en hij kwam bij die club aan met de gedachte dat hij met andere illustere figuren zou gaan praten over alle groten uit de literatuur. Hij wilde zijn hele leven een schrijver en een serieuze literaire man zijn, Groucho. Dus hij dacht dat hij over Chaucer en Milton en Shakespeare kon praten.
In plaats daarvan komt hij daar aan en zitten ze allemaal te drinken en te kaarten, en zoals hij het zegt, zitten ze met elkaars vrouwen te bellen.
Over Marx’ houding ten opzichte van vrouwen
Zijn vrouwenhaat is meedogenloos en grondig, en het is heel moeilijk te verdragen. Zijn aanvallen op Margaret Dumont nemen bijna altijd de vorm aan van een aanval op haar status als vrouw.
En het is heel vreemd dat hij haar blijft aanvallen, want natuurlijk mag ze dan rijk zijn en een beetje onwetend en ze mag dan opgeblazen zijn met haar eigen deugdzaamheid – maar ze is eigenlijk best aardig, en een onschuldig persoon die alleen maar de bedriegers wil helpen die Groucho bewoont.
Maar hij blijft haar beledigen omdat ze een vrouw is. En je vindt niet hetzelfde bij Chaplin of Laurel en Hardy of W.C. Fields, maar bij de Marx Brothers, ja, die tilden vrouwenhaat naar een heel nieuw niveau. Het is moeilijk om naar te kijken.
Over waarom Marx vandaag de dag relevant is
Wel, in termen van komedie kun je een rechte lijn trekken van Groucho naar komieken als Amy Schumer en Tig Notaro, voor alle Groucho’s vrouwenhaat. Dit zijn mensen die erg grappig zijn, maar ze zijn niet altijd grappig. En soms zeggen ze iets dat gewoonweg schokkend is, en de enige biologische reactie die beschikbaar is voor u is lachen.
Het is hetzelfde met Groucho. Wat hij is, is schokkend. Hij presenteert het schouwspel, hij en zijn broers, van mensen die zich in het openbaar gedragen alsof ze in privé zijn. Ze zeggen dingen tegen het publiek die mensen normaal alleen tegen hun beste vrienden of hun therapeuten zeggen. En de Marx Brothers waren de eersten die dat deden.
Als hij nog steeds van Marx houdt, na zijn werk aan de biografie
Ik denk dat de manier waarop ik erover denk is, ik heb twee kinderen en ik hou van ze, ongeacht wat ze doen. Maar ik hou niet altijd van andermans kinderen. Dus soms zijn de Marx Brothers mijn kinderen en soms zijn het andermans kinderen. Ik denk dat dat de manier is waarop ik over hen denk.
Klik op de audio link hierboven om het volledige interview te horen.
Geef een antwoord