Geschiedenis

Québec heeft een tumultueuze geschiedenis achter de rug en, voor Canadese begrippen, een zeer lange en gecompliceerde geschiedenis.

Ten tijde van de Europese ontdekkingsreizen was de hele regio volledig bewoond en bestuurd door verschillende Aboriginal groepen, die er vandaag de dag allemaal wonen, waaronder de Mohawks langs de St Lawrence rivier, de Cree daarboven, de Innu nog verder naar het noorden en oosten, en de Inuit in het afgelegen verre noorden.

De Franse ontdekkingsreiziger Jacques Cartier landde in 1535 in wat nu Québec City en Montréal is. Samuel de Champlain, ook uit Frankrijk, hoorde en noteerde het woord ‘kebec’ (een Alonquin-woord dat ‘waar de rivier versmalt’ betekent) voor het eerst toen hij zo’n 70 jaar later, in 1608, een nederzetting stichtte in Québec City.

Tijdens de rest van de 17e eeuw voerden de Fransen en de Engelsen strijd om de controle over Canada, maar in 1759 stelden de Engelsen zich met een laatste overwinning op de vlakte van Abraham bij Québec City op als de winnaars van de Canadese koloniestrijd. Vanaf dat moment nam de Franse politieke invloed in de Nieuwe Wereld af.

Toen duizenden Britse Loyalisten in de jaren 1770 de Amerikaanse Revolutie ontvluchtten, verdeelde de nieuwe kolonie zich in Boven-Canada (het huidige Ontario) en Beneden-Canada (het huidige Québec); bijna alle Fransen vestigden zich in de laatstgenoemde regio. De machtsstrijd tussen de twee taalgroepen duurde voort tot in de jaren 1800, waarbij Laag-Canada zich in 1867 als Québec bij de Canadese confederatie aansloot.

In de 20e eeuw veranderde Québec van een agrarische plattelandsgemeenschap in een stedelijke, geïndustrialiseerde samenleving, die echter in educatief en cultureel opzicht gebaseerd bleef op de katholieke kerk, die een immense macht uitoefende en dat nog steeds doet (ongeveer 90% van de bevolking is vandaag de dag rooms-katholiek).

De tumultueuze jaren 1960 brachten de zogenaamde “stille revolutie”, waarin alle aspecten van de Franstalige samenleving onder de loep werden genomen en grondig werden herzien. Zowel intellectuelen als extremisten bespraken het vooruitzicht van onafhankelijkheid van Canada, terwijl Québécois hun gevoel van natie begonnen te bevestigen.