Wat en waar zijn Garbage Patches?

Garbage Patches zijn grote gebieden in de oceaan waar zwerfvuil, vistuig en ander afval – bekend onder de naam marine debris – zich verzamelt. Ze worden gevormd door ronddraaiende oceaanstromen, “gyres” genaamd. Je kunt ze zien als grote draaikolken die objecten naar binnen trekken. De gyres trekken afval naar één plek, vaak het centrum van de gyre, en vormen zo “patches.”

Er zijn vijf gyres in de oceaan. Een in de Indische Oceaan, twee in de Atlantische Oceaan, en twee in de Stille Oceaan. In elke gyre bevinden zich vuilnisvlekken van verschillende omvang.

De bekendste van deze vlekken wordt vaak de “Great Pacific Garbage Patch” genoemd. Het bevindt zich in de Noordelijke Stille Oceaan Gyre (tussen Hawaii en Californië). “Patch” is een misleidende bijnaam, waardoor velen denken dat het eilanden van afval zijn. In plaats daarvan ligt het afval verspreid over het wateroppervlak en van het oppervlak helemaal tot op de oceaanbodem. Het afval varieert in grootte, van grote verlaten visnetten tot piepkleine microplastics, dat zijn stukjes plastic die kleiner zijn dan 5 mm. Hierdoor is het mogelijk om door sommige gebieden van de Great Pacific Garbage Patch te varen en weinig tot geen afval te zien.

The Great Pacific Garbage Patch.

The Great Pacific Garbage Patch ligt in de Stille Oceaan tussen Hawaii en Californië. Het is de meest bekende patch. Hoewel sommige gebieden van de patch meer afval bevatten dan andere, bestaat een groot deel van het afval uit microplastics (in aantal). Omdat microplastics kleiner zijn dan een potloodgummetje, vallen ze met het blote oog niet direct op. Het lijkt meer op paprikavlokken die in een soep ronddwarrelen dan op iets dat je van het oppervlak kunt afschuimen. Je kunt grotere objecten tegenkomen, zoals plastic flessen en netten, maar het is mogelijk om door sommige gebieden van een vuilnisbelt te varen en helemaal geen afval te zien. Vuilnisbelten zijn enorm! Het is moeilijk om de exacte grootte te bepalen, omdat het afval voortdurend beweegt met oceaanstromingen en winden.

De impact van vuilnisbelten op het milieu.

Vuilnisbelten, vooral de Great Pacific Garbage Patch, liggen ver in het midden van de oceaan waar mensen bijna nooit komen. Omdat ze zo afgelegen zijn, kan het moeilijk zijn ze te bestuderen. Wetenschappers krijgen zelden uit de eerste hand te zien wat de impact van de vuilnisbelten op dieren is. Tot dusver weten we dat afval in afvalgebieden op een aantal manieren gevolgen kan hebben voor in het wild levende dieren:

  • Verstrikking en spookvissen: zeedieren kunnen in bepaalde soorten afval verstrikt raken en gewond raken, of zelfs gedood worden. Vooral verloren visnetten zijn gevaarlijk. Ze worden vaak “spooknetten” genoemd omdat ze blijven vissen ook al staan ze niet meer onder controle van een visser. Spooknetten kunnen dieren insluiten of om zich heen wikkelen, waardoor ze verstrikt raken. Plastic afval met lussen kan zich ook vasthaken aan wilde dieren – denk aan verpakkingsbandjes, sixpack-ringen, handvatten van plastic zakken, enz.

  • Ingestie: Dieren kunnen per ongeluk plastic en ander afval eten. We weten dat dit schadelijk kan zijn voor de gezondheid van vissen, zeevogels en andere zeedieren. Deze voorwerpen kunnen ruimte innemen in hun maag, waardoor de dieren zich vol voelen en geen echt voedsel meer kunnen eten.

  • Niet-inheemse soorten: Zeepuin kan soorten van de ene plaats naar de andere overbrengen. Algen, zeepokken, krabben of andere soorten kunnen zich aan het afval hechten en over de oceaan worden getransporteerd. Als de soort invasief is en zich in een nieuwe omgeving kan vestigen, kan deze inheemse soorten verdringen of overwoekeren, waardoor het ecosysteem wordt verstoord.

Vuilnisbelten en menselijke gezondheid.

We weten niet of, en zo ja hoe, vuilnisbelten de menselijke gezondheid schaden. In het algemeen weten we dat mensen kunnen worden blootgesteld aan microplastics uit een aantal bronnen, zoals zeevruchten, zeezout, kraanwater, bier, en zelfs honing. We weten echter niet hoe en of de mens hierdoor wordt beïnvloed. Plastic microvezels kunnen ook door de lucht worden getransporteerd en worden aangetroffen in huishoudstof (bv. van meubels, tapijt, kleding, enz.), zodat de blootstelling door zeevruchten en andere oceaanbronnen wellicht gering is in vergelijking. De onderzoeksgemeenschap onderzoekt deze kwestie actief.

Mariene brokstukken in vuilnisbelten kunnen andere gevolgen hebben. Het kan bijvoorbeeld ook schade veroorzaken aan schepen en een gevaar vormen voor de scheepvaart. Zwerfvuil kan moeilijk te zien zijn in de oceaan als het onder het wateroppervlak drijft. Een boot die door het water vaart, kan het puin raken, wat tot kostbare vaartuigschade kan leiden. Netten kunnen verstrikt raken in propellers en inlaten verstoppen.

Wat gebeurt er als er niets verandert?

Het antwoord is dat we het niet weten. De locaties en de grootte van deze vuilnisbelten zullen waarschijnlijk niet snel veel veranderen. De hoeveelheid afval kan echter wel blijven toenemen, omdat er elk jaar meer afval in onze oceanen terechtkomt. Deze groei zal de huidige gevolgen voor het milieu, de scheepvaart, de veiligheid van schepen en de economie waarschijnlijk verergeren.

Hoe komen we van vuilnisbelten af?

Het is misschien niet mogelijk om volledig van vuilnisbelten af te komen. Een deel van het materiaal heeft een zeer lange tijd nodig om in het milieu af te breken, terwijl andere materialen, zoals plastic, misschien nooit helemaal zullen verdwijnen. Groot afval, zoals visnetten, kan door de mens worden verwijderd, maar het afval in de vuilnisbelten bestaat ook voor het grootste deel (in aantal) uit stukjes plastic die kleiner zijn dan 5 mm. Het afval wordt ook voortdurend gemengd door wind en golfslag en verspreidt zich van het oppervlak helemaal tot op de oceaanbodem. Aangezien deze microplastics zo klein zijn, voortdurend worden vermengd en verspreid, zou het erg moeilijk zijn om ze te verwijderen. Het vinden van een kosteneffectieve technologische oplossing die deze uitdagingen aankan, is een uiterst ontmoedigende taak. Helaas zullen we in de nabije toekomst met dit probleem te maken hebben.

Hier bij het NOAA Marine Debris Program, richten we ons op het voorkomen van marien afval en het verwijderen van afval van kustlijnen en kustgebieden waar afval gemakkelijker op te rapen is. Preventie is de sleutel tot het oplossen van het probleem van het zeeafval op termijn. Als je denkt aan een overlopende gootsteen, is de eerste stap voordat je het water opruimt, de kraan dichtdraaien. Dat is precies hoe preventie werkt. Door te handelen om zeeafval te voorkomen, kunnen we voorkomen dat dit probleem groter wordt.

Om zeeafval te voorkomen, moeten we begrijpen waar het vandaan komt. Het is moeilijk om specifieke bronnen te identificeren, maar we weten dat afval op zee op verschillende manieren in onze waterwegen en oceanen terecht kan komen. Ondoeltreffend of onjuist afvalbeheer, dumpen of weggooien van afval en afspoeling van stormwater leiden allemaal tot afval op zee. Als we “de kraan willen dichtdraaien”, zal iedereen, inclusief de overheid, bedrijven en mensen zoals u, een aantal zinvolle veranderingen moeten doorvoeren. Wij zijn het probleem, en dus moeten wij ook de oplossing zijn.