President Lincoln overlegt met officieren voor de Slag bij Antietam. Het besluit om Unie-soldaten te balsemen tijdens de Burgeroorlog heeft sterk bijgedragen aan de opkomst van de balsemingpraktijken.
Deel deze pagina
Hoewel de technieken veranderd kunnen zijn, maakt het balsemen al meer dan 7000 jaar deel uit van de manier waarop we voor de doden zorgen. Het conserveren van het lichaam van een persoon heeft in verschillende culturen een verschillende sociale, religieuze en emotionele betekenis.
Hoewel het aan de Amerikaanse Burgeroorlog en President Abraham Lincoln te danken is dat balsemen nu een sleutelrol speelt in het moderne begrafenisvak.
Balsemen in de Oude Wereld
Archeologen hebben bewijzen opgegraven van kunstmatige mummificatie, een soort vroege balseming, zo ver terug als 5.000-6.000 v.Chr. Het conserveren van het lichaam werd beoefend door de Chinchorro-cultuur van Chili en Peru, en zou het vroegste voorbeeld van balseming kunnen zijn.
De beschaving die mummificatie misschien wel het meest toepaste, waren de Egyptenaren, die complexe riten en rituelen ontwikkelden om ervoor te zorgen dat het lichaam goed bewaard bleef. Het mummificatieproces had een enorm spiritueel belang, omdat zij geloofden dat de ziel naar het lichaam zou terugkeren – maar alleen als zij het lichaam kon herkennen waartoe zij behoorde.
Azteken, Maya’s, Ethiopiërs en Tibetaanse culturen hebben ook allemaal het balsemen en mummificeren toegepast als manieren om het lichaam na de dood te bewaren. In China toonde de ontdekking van het lichaam van Xin Zhui, een edelvrouw die rond 160 v. Chr. stierf, aan dat de Chinezen niet alleen balseming beoefenden, maar dit ook met grote deskundigheid deden. Het lichaam van Xin Zhui, hoewel meer dan twee millennia oud, is nog steeds herkenbaar en nauwelijks vergaan.
Detail van een Egyptische perkamentrol waarop een rouwende naast een sarcofaag met een gemummificeerd lichaam te zien is.
Balseming in Europa
Hoewel oude beschavingen balseming als een religieuze of culturele noodzaak beschouwden, hadden de nieuwe dominante godsdiensten van het christendom, de islam en het jodendom vanaf de Middeleeuwen geen grote spirituele binding met het bewaren van het lichaam na de dood. Gewoonlijk werden mensen na hun dood snel begraven en was conservering dus meestal niet nodig.
Occasioneel werd, met wisselend succes, geprobeerd het lichaam te balsemen bij Europese kruisvaarders die in het Midden-Oosten waren gestorven. Het conserveren van lichamen werd een essentieel onderdeel van de wetenschappelijke vooruitgang in het Europa van de Renaissance. In deze periode waren het vooral wetenschappers die het balsemproces gebruikten om het menselijk lichaam te kunnen bestuderen. Leonardo Da Vinci zou balseming hebben gebruikt om gedetailleerde anatomische schetsen te kunnen maken.
De belangstelling voor balseming groeide in Europa gestaag in de 17e en 18e eeuw, grotendeels vanuit een wetenschappelijk en niet vanuit een spiritueel perspectief. Een Schotse chirurg, William Hunter, verrichtte in de jaren 1700 baanbrekend werk bij het balsemen voor begrafenissen en zijn broer, John Hunter, begon deze diensten aan het publiek aan te bieden.
De vraag begon in de jaren 1800 toe te nemen, deels omdat de toenemende toegankelijkheid en populariteit van verre reizen betekende dat mensen vaker ver van huis stierven. Het sentimentele en culturele belang van de terugkeer naar huis voor de begrafenis betekende dat balseming belangrijker werd.
Balseming in Amerika
De praktijk van het balsemen, niet alleen voor onderzoek maar ook voor de begrafenis, stak voor het eerst de Atlantische Oceaan over tijdens de Burgeroorlog. De enorme omvang van de dood en verwoesting die de Burgeroorlog teweegbracht, betekende dat honderdduizenden mannen ver van huis en ver van hun rouwende families stierven, vooral aan de kant van de Unie.
In die tijd experimenteerde ene Dr. Thomas Holmes met moderne balsemingstechnieken. Op 24 mei 1861 werd kolonel Elmer Ephraim Ellsworth, een goede vriend en collega van president Lincoln, gedood toen hij een confederale vlag uit een hotel in Virginia verwijderde. Dr Holmes ging naar Lincoln en bood aan het lichaam van kolonel Ellsworth gratis te balsemen. De kolonel lag vervolgens opgebaard in het stadhuis van New York zodat soldaten hun respect konden betuigen.
Na deze succesvolle balseming kreeg Dr Holmes van het Army Medical Corps de opdracht de lichamen van Unie-officieren te conserveren zodat zij naar huis konden worden teruggebracht. Het succes van de operatie leidde ertoe dat President Lincoln uiteindelijk het balsemen van alle gesneuvelde soldaten van de Unie goedkeurde. Dr Holmes beweert alleen al meer dan 4.000 soldaten te hebben gebalsemd.
Abraham Lincoln’s lichaam werd met deze methode van balsemen geconserveerd nadat hij in 1865 was gedood. Lincoln was de eerste Amerikaanse president die werd gebalsemd.
Een artist impression van Lincolns uitbundige begrafenisstoet in New York City.
Het lichaam werd per trein naar talrijke steden vervoerd om door het publiek te worden bezichtigd: Baltimore, Harrisburg, Philadelphia, New York City, Albany, Buffalo, Cleveland, Columbus, Indianapolis, Michigan City, en Chicago. De reis duurde bijna twee weken: op 21 april vertrok hij uit Washington DC en op 3 mei kwam hij aan in Springfield, Illinois voor de begrafenis.
Na het einde van de Burgeroorlog was de balsemingstechniek van Dr Holmes algemeen bekend geworden en begon deze door het publiek te worden erkend als een aanvaardbare manier om voor de doden te zorgen. Het moderne balsemen werd pas echt geboren toen begrafenisondernemers, geen chirurgen, de verantwoordelijkheid op zich begonnen te nemen, waarbij de vraag naar balsemen in de jaren 1890 toenam.
Nu hebben modernere methoden de technieken van Dr Holmes vervangen, maar het idee om onze dierbaren te conserveren is nog steeds een populaire begrafenisoptie in de moderne tijd.
Geef een antwoord