E-News Exclusive

Chuck Norris beweert dat MRI-agent zijn vrouw heeft vergiftigd

By Bruce Y. Lee

Ja, ik schrijf over een Chuck Norris-gevecht.

De vechtsporter en zijn vrouw, Gena Norris, hebben een rechtszaak aangespannen bij het Superior Court in San Francisco, waarin zij beweren dat Gena is vergiftigd door gadoliniumhoudende contrastmiddelen (GBCA’s) die worden gebruikt voor MRI-scans. Gedaagden omvatten GBCA-fabrikanten zoals McKesson Corporation, Bracco S.p.A., en ACIST Medical Systems Inc.

Zoals Ron Leuty beschreef voor de San Francisco Business Times, is de claim dat Gena Norris eind 2012 hartkloppingen en een “intens branden” in haar lichaam begon te ervaren na het ondergaan van drie MRI-scans in een periode van acht dagen. Ondanks meerdere bezoeken aan het ziekenhuis bleven haar symptomen verergeren, totdat ze Texas moest verlaten en tot in China moest reizen om controversiële alternatieve behandelingen te ondergaan, zoals chelatietherapie en stamcelbehandelingen.

Hoewel naar verluidt haar symptomen sindsdien zijn verbeterd, is ze nog steeds niet teruggekeerd naar normaal, zoals periodiek lijdt ze aan krampen in haar handen en “Het voelt alsof er een hete pook langs mijn ruggengraat gaat.” Leuty voegde een citaat van Gena Norris toe: “Ik ben gebroken. Ik neem het de doktoren helemaal niet kwalijk, want ze hebben de dingen verborgen en in de schaduw gehouden.”

Egad, kan gadolinium (vaak afgekort als GAD) dit echt allemaal veroorzaken? Gadolinium is een zwaar metaal dat op zichzelf zeer giftig kan zijn voor de mens. MRI-contrastmiddelen bevatten echter een chelaatvormer die aan gadolinium is gebonden en die deze toxiciteit zou moeten voorkomen.

Radiologen gebruiken al sinds 1988 GBCA’s voor MRI’s. De gedachte is dat deze combinatie van gadolinium en chelaatvormer na de MRI snel en volledig via de urine uit het lichaam zou worden uitgescheiden.

Uit studies die in een overzichtsartikel in Biometals zijn samengevat, blijkt echter dat dit niet altijd het geval is. Radiologen vermijden het geven van contrastmiddelen aan patiënten met nierfalen omdat de patiënt mogelijk niet in staat is alle contrastmiddel uit te scheiden en verergering van nierfalen (nefrogene systemische fibrose) het gevolg kan zijn. Maar, zoals samengevat in de review, hebben studies aangetoond dat gadolinium zich kan ophopen in verschillende delen van het lichaam, zoals het bot, de hersenen en de nieren, zelfs als de nieren normaal functioneren. In 2015 heeft de FDA zelfs een veiligheidsaankondiging gedaan dat zij het risico onderzocht dat GBCA’s zich in de hersenen ophopen. Hoewel de FDA dit jaar een vervolgaankondiging deed waarin stond dat ze nog niet genoeg wetenschappelijk bewijs hebben gevonden dat gadoliniumophoping in de hersenen de gezondheid negatief kan beïnvloeden, kan de gedachte dat er iets anders in de hersenen zit dan gedachten en limericks een beetje verontrustend zijn.

Inderdaad, het overzichtsartikel vermeldde celcultuur- en varkensstudies die hebben aangetoond hoe GBCA’s niercellen kunnen beschadigen. Er is ook een casus van een 56-jarige vrouw die nierfalen kreeg na het krijgen van een GBCA en twee casusrapporten van patiënten met pancreatitis. Studies bij muizen hebben aangetoond dat GBCA’s kunnen leiden tot een afname van het aantal witte bloedcellen, een toename van ontstekingsbevorderende cytokines en veranderingen in levercellen. En het injecteren van ratten met GBCA leek neurologische problemen te veroorzaken, zoals tremor, moeilijkheden met coördinatie en evenwicht, en gedragsproblemen. Bovendien rapporteerden de radiologen Ferdinand Hui, MD, en Mark Mullins, MD, PhD, in een uitgave van 2009 van het American Journal of Neuroradiology, over een patiënt die encefalopathie ontwikkelde nadat hij een GBCA had gekregen voor een MRI.

Natuurlijk zijn casestudies en dierstudies niet hetzelfde als uitgebreidere studies bij mensen, en GAD kan een cruciale nuttige rol spelen door artsen te helpen afwijkingen beter te vinden en te evalueren. Dus geef GBCA’s nog geen roundhouse kick. Dit alles wijst er echter op dat een nadere beschouwing van de veiligheid van GBCA’s (met inbegrip van meer rigoureuze wetenschappelijke studies) nodig kan zijn.

Zal de rechtszaak tegen Norris succesvol zijn, zijn de claims gegrond en zullen er meer claims van GBCA-toxiciteit naar voren komen als gevolg van het feit dat Norris meer aandacht vestigt op GBCA’s? De tijd en de details van wat er werkelijk met Gena Norris is gebeurd, zullen het leren.

– Bruce Y. Lee is medewerker bij Forbes.