Dove stemmen zijn natuurlijk, dus waarom worden ze nog steeds bespot?

De stem van mijn moeder was het eerste geluid dat ik ooit hoorde. Omdat ze diep doof geboren is, spreekt ze met een hogere toon dan de meeste horende stemmen. Sommige mensen begrijpen haar niet gemakkelijk als ze haar voor het eerst ontmoeten, maar ook al ben ik gedeeltelijk doof, net als de rest van mijn familie, weet ik vaak wat ze zegt zonder haar te hoeven liplezen.

De dove stemmen die ik hoorde toen ik opgroeide, varieerden van stemmen die slechts marginaal verschilden van die van een typische horende persoon, tot stemmen die volkomen uniek waren. Mijn oom, die een veel diepere stem heeft, communiceert volledig in gebarentaal, maar gebruikt ook stemgeluiden om uitdrukking te geven aan wat hij zegt. Voor mij en anderen in de dovenwereld is zijn stem, en de andere die ik hoorde in het dovencentrum dat we elke week bezochten, volkomen normaal.

De meeste mensen horen echter zelden dove stemmen, en het was onvermijdelijk dat, als we op stap waren, mensen reageerden met een blik of een staar die ons onmiddellijk een gevoel van zelfbewustzijn gaven. Op een keer, midden in mijn gevoelige tienerjaren, beledigde ik mijn moeder door haar te zeggen dat ze in een restaurant stiller moest praten, vanwege de blikken die de mensen ons toewierpen. Ik verontschuldigde me en besefte die dag dat de enige manier om mensen voor te lichten over dove stemmen is dat ze gehoord worden.

Blijkbaar hebben niet genoeg mensen ze gehoord, want twee weken geleden werd de politie naar een non-league voetbalveld geroepen toen dove voetballer Daniel Ailey door het publiek werd bespot vanwege de geluiden die hij gebruikt om teamgenoten op zijn aanwezigheid op het veld te attenderen. Vorige week ontstond er nog meer controverse toen Tory-donor John Griffin de geluiden van Ailey vergeleek met de geluiden die vrouwelijke tennisspeelsters maken, en suggereerde dat Ailey op het veld zwijgend zou moeten zijn. Griffin heeft inmiddels zijn excuses aangeboden, maar naar verluidt is Ailey sinds het incident “in zichzelf gekeerd” en heeft hij sinds de uitbarsting van de controverse verlof gekregen. Zal hij zich na de mishandeling vrij kunnen uitdrukken als hij weer het veld op gaat?

De ironie is dat veel dove mensen jarenlang logopedie volgen om hun spraak te verbeteren, maar later terughoudend worden om hun stem te gebruiken vanwege de reacties die ze krijgen. Ik ging naar een logopedist toen ik op school zat, omdat de ‘s’-klanken die ik aan het eind van woorden maakte, vaak onduidelijk waren – maar ik realiseer me nog steeds pas dat ik iets verkeerd heb uitgesproken als ik een rare blik krijg.

Het helpt ook niet dat de samenleving niet over de woordenschat beschikt waarmee ze respectvol over dove stemmen kan praten, dus de manier waarop ze worden beschreven, verlaagt hen vaak. Zo beschreef de plaatselijke pers Ailey als iemand die een “grommend” geluid maakt. Dit deed me denken aan een interview dat ik ooit las met doof model Brenda Costa die haar stem beschreef als klinkend “guttural.”

Misschien is het probleem dat we zelden dove stemmen horen op televisie of radio. De weinige dove personages die in drama’s voorkomen klinken bijna altijd als een horende persoon (zoals Ben Mitchell in Eastenders), of als ze gebarentaal gebruiken, worden ze vaak afgebeeld als zwijgend. Maar er zijn enkele uitzonderingen. In het uitstekende BBC-drama Soundproof uit 2006 schreeuwt acteur Joseph Mawle, die een zwaar dove moordverdachte speelt, gefrustreerd tegen zijn liefje, en in de scène wordt duidelijk dat zij zich schaamt omdat hij in het openbaar zijn stem gebruikt. Verder is er de reeks radiodrama’s die de dove acteur David Bower, die de hoofdrol speelde in Four Weddings and a Funeral, heeft opgenomen voor Radio 4. En natuurlijk heeft de Amerikaanse actrice Marlee Matlin een Oscar gewonnen voor haar rol in Children of a Lesser God, waarin ze een dove vrouw speelt die heeft besloten haar stem niet meer te gebruiken vanwege de kritiek die ze heeft gekregen.

We moeten vaker worden blootgesteld aan dove stemmen, want in het echte leven gebruiken dove mensen vaak hun stem, of ze nu gebarentaal gebruiken of een hoortoestel dragen, of allebei. Dat is nog een reden waarom de termen “doofstom” of “doofstom” zo beledigend en uit de tijd zijn. Dove stemmen zijn gewoon het natuurlijke geluid van een persoon die nooit heeft gehoord. Waarom zou iemand daarom bespot moeten worden?

De dove stem van mijn moeder was het geluid van mijn jeugd. Haar woorden kalmeerden me als ik ziek was, vertelden me als ik stout was, en prezen me als ik me goed gedroeg. Het was niet alleen de eerste stem die ik ooit hoorde, maar voor mij is het ook de mooiste.

{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte

• Deel op Facebook
• Deel op Twitter
• Deel via E-mail
• Deel op LinkedIn
• Deel op Pinterest
• Deel op WhatsApp
• Deel op Messenger