Door me voor te doen als een reuzin voelde ik me een baas

Illustratie van Brandon Bird

Ongeveer drie jaar geleden, na een reeks verschrikkelijke relaties en nog slechtere beslissingen, werd ik nuchter en stopte ik een tijdje met daten. Nu, zonder de vloeibare moed waar ik vroeger op vertrouwde, zit ik helemaal in mijn hoofd als het op seks aankomt. Ik word nerveus. Het meisje dat ooit dronken seks had in een openbaar park, picknickt er nu gewoon in.

Dus in plaats van drinken, heb ik besloten fetisjen te verkennen. En het lijkt erop dat wanneer je kink omarmt, er wonderbaarlijke dingen beginnen te gebeuren. Er was maar één BDSM-workshop voor nodig (en het schrijven erover online) voordat een ex-vriendje me op een date vroeg, een vreemdeling me mailde dat het hem een genoegen zou zijn om mijn menselijk toilet te zijn, en een professionele meesteres me op Twitter berichtte om me gratis een privé BDSM-les aan te bieden.

Helaas was dat niet echt mijn ding; ik wil niemand als menselijk toilet gebruiken, althans nu nog niet. Dus besloot ik iets nieuws te proberen, waarmee ik kennismaakte tijdens die BDSM-workshop: macrofilie.

Macrofilie, of een reuzinfetisj, is een seksuele fantasie die meestal inhoudt dat onderdanige mannen klaarkomen bij het idee te worden verpletterd of levend te worden opgegeten door destructieve, hemelkrabber-grote vrouwen.

In de kinderschoenen was de kink controversieel. Sommige reuzinnen zouden levende dieren “verpletteren”: insecten, wormen, kreeften, erger. Dit is nu illegaal voor levende gewervelde dieren. Nu komen macrofielen vooral af op internetvideo’s en fotocollages, waarbij ze de afmetingen vervormen met behulp van Photoshop en zware bewerkingen. Stel je voor, zoals een Reddit-gebruiker uitlegde, een “500 meter hoge Christina Hendricks die door een drukke binnenstad raast, elke seksuele activiteit najagend die haar kleine gigantische hartje begeert.”

Het hele ding is een complete 180 van mijn relatiegeschiedenis, en misschien is dat waarom het me intrigeerde. In mijn verleden ging ik altijd uit met agressieve, dominante mannen. Ik heb relaties gehad die zowel emotioneel als fysiek gewelddadig waren. Ik heb mezelf klein gemaakt om de grote, machtige mannen in mijn leven gelukkig te maken. Als er een kink koninkrijk bestaat waar vrouwen groot zijn en de leiding hebben-wel, ik dacht dat het het proberen waard was.

In 2015 waren porno-zoekopdrachten voor “reuzin” meer gegroeid dan enige andere term, volgens Pornhub, een stijging van 1.091 procent ten opzichte van het jaar ervoor. Het is misschien niet zo mainstream als bijvoorbeeld bondage, maar macrofilie slaat aan.

Het speelt in op bekende leerstellingen van BDSM – de vrouw in controle en de vrouw als godin. In een Reddit AMA-draad beschreef een man de allure van macrofilie als “de ultieme uitdrukking van dominantie, gereduceerd worden tot niets voor de vrouw. Soms ben je gewoon een seksspeeltje. Soms ben je zo veel als niets en denk je er alleen maar aan om verpletterd te worden.”

Soms seksualiseren we onze persoonlijke pijn, trauma’s en frustraties om het gevoel te hebben dat we er controle over hebben.

Een andere macrofiel, die me verzocht zijn naam niet te gebruiken, vertelde me: “Ik hou ervan om me onbeduidend te voelen. Ik hou van het idee dat een vrouw zo machtig is dat ze me kan verpletteren zonder het te beseffen. Klein zijn maakt dat echt.”

Ondanks dat het allemaal fantasie is – zoals in, deze kerel zal nooit een vrouw van 500 voet hoog ontmoeten – zei hij dat het internet hem in staat stelt zich uit te leven.

Ik nam contact op met een vriend van me die vroeger een dominatrix in New York was. Ze legde me uit dat de meeste macrofielen die ze kent “machtige kerels zijn, advocaten, Wall Street-kerels. Dat komt omdat hun werk draait om macht en controle, dus als ze willen ontsnappen, willen ze het tegenovergestelde daarvan voelen.” Ze concludeerde dat we soms onze persoonlijke pijn, trauma’s en frustraties seksualiseren om er controle over te hebben.

En ik snap dat. Ik heb altijd problemen gehad met mijn gevoel van eigenwaarde. Ik heb eens een jongen een sext gestuurd, en zijn reactie was “je hebt een uniek gezicht,” alsof een Picasso schilderij hem net een sext gestuurd had. Mijn slechte zelfbeeld leidde me naar die reeks van slechte relaties waar ik probeerde weg te krimpen. Zou het seksualiseren van die onzekerheden me er weer controle over kunnen geven?

Ik besloot de wateren te testen door een paar reuzinnenvideo’s te uploaden naar mijn Instagram en Snapchat. Ik ging naar een speelgoedwinkel om wat miniatuursoldaatjes en plastic dieren te kopen om op te stappen voor de video’s. De oude man bij de kassa knikte naar me. “De scholen zijn weer begonnen, hè?” Ik vroeg me af of hij dacht dat ik een leraar was of een ouder die haar kind hielp met een diorama. Ik besloot in die fantasie te leven, in tegenstelling tot die waarin ik 30 ben en mezelf filmend speelgoedsoldaatjes verpletter voor het internet.

Ik uploadde een paar video’s van mezelf waarin ik de soldaatjes verpletterde, met de hashtag #giantess. De video’s kregen een paar duizend views en een paar commentaren.

Eén vrouw smeekte: “Verpletter me alsjeblieft met je voeten!”

Een man schreef: “Ik zou graag aan je genade zijn overgeleverd.”

Een vrouw, in haar bio staat dat ze het eigendom/slavin is van een andere reuzin, stuurde me een direct bericht: “Je bent prachtig.” Een andere directe boodschap: “Doe meer reuzin.”

Eén persoon gaf me advies over hoe ik toekomstige video’s kon verbeteren: “Verander het camerastandpunt naar meer een POV-view vanuit het perspectief van de kleine mannen.”

Ik voelde niet veel van het stappen op plastic speelgoed, maar de aandacht was een turn on. Ik vond mezelf al snel porren over reusachtige-gerelateerde forums op Reddit. Ik begon te reageren op een aantal macrofielen die op mijn Instagram hadden gereageerd, en vroeg hen: “Vond je mijn video leuk? Zou je meer kijken als ik ze zou posten?” Ik zei steeds tegen mezelf dat ik het voor een artikel deed, maar deed ik dat ook? Ik had een groep mensen gevonden die me wilden aanbidden voor iets kleins als het stappen op een stuk speelgoed – en het voelde geweldig.

Diezelfde dag werd een promotievideo (die niet reusachtig was) die ik maanden eerder voor een bedrijf had opgenomen, vrijgegeven op Facebook. Het commentaar was vernietigend. Trollen noemden me een “lelijk kreng.” Anderen zeiden dat ik zo dom was dat ik nooit moeder zou moeten worden. Er was zelfs een debat over de vraag of ik eigenlijk wel een man was, maar als ik dat was, verwacht ik dat ze niet meteen commentaar op mijn uiterlijk zouden geven. Hier was een hoekje van het internet waar ik groot kon zijn, ongegeneerd, en zonder schuldgevoel. Ik kon ruimte innemen, mijn eigen verlangens opeisen. En als iemand anders er een goede ruk van krijgt, nog beter.

Volg Alison Segel op Twitter.