Verhaal van Theresa Logue,

Ik wilde mijn ervaring delen en een gedicht werd een makkelijkere methode om mijn verhaal te vertellen.

She Never Cried.

Geluk, pure opwinding als het nieuws binnenkomt
Over negen maanden zal ze haar borst vasthouden
Een jongen of een meisje? Wie zal het raden?
Roze, blauwe, gele of witte
Dit kind zal haar leidend licht zijn.

Afspraak na afspraak
Eet perfect voor haar prijs
O wat verlangt ze naar het zien van die engelachtige ogen
Blauw, groen, grijs of bruin
Opeens schoppen vergezelt haar naar de stad.

Voorbereidingen in volle gang
Oktober tot juni. Wanneer zal de dag zijn?
Nerveus wacht en wacht en wacht
Gezonde groenten en fruit heeft ze gegeten
Nauwelijks daar – week achtendertig.

Ze gaat naar bed
Slaapt heerlijk
Droomt over het getrippel van kleine voetjes
Ze wordt wakker
Er voelt iets niet goed
Een licht gevoel in haar rug
Geen vertrouwde schopjes als het kraanwater loopt
Geen geruststellende bewegingen
Bang, zenuwen, moederlijke intuïtie
Ze zit in de auto en staart naar het contact.

Paniek als ze het ziekenhuis binnengaat en wacht
Klemt haar autosleutels
Ze bidt en bidt en bidt
Haar naam wordt afgeroepen
Verpleegsters met machines doen hun werk zonder succes
Een dokter wordt geroepen
De scan bevestigt:
“Je hebt een perfect gevormde baby, maar geen hartslag.”
Geen hartslag, geen hartslag, geen hartslag
De woorden echoën in de uitputtende hitte.

Ze noemden het “Doodgeboorte”
Zes dagen gaan voorbij. Een levende wake
Toen brengen plotselinge weeën haar naar de verloskamer
Een meisje wordt geboren
Een oorverdovende stilte overspoeld door somberheid
Roze is de kleur
De handgebreide sjaal, nu een lijkwade
Geboorte en dood op dezelfde dag
Een doodskist in plaats van een wieg
Een grafsteen in plaats van een hoofdeinde
Tranen die branden. Ze hapt naar lucht
Dan houdt ze haar dochter zo stevig vast
Opeens voelt ze zich bevoorrecht en trots
Ze is een moeder
Ze heeft haar belofte gehouden
Haar liefde is moederlijk
Eeuwig
Eeuwig