Dierlijke aanpassingen van de veelvraat

De veelvraat is een van de minst bestudeerde dieren op aarde; en dat verklaart waarom mensen zich niet bewust zijn van zijn fysieke en gedragsmatige aanpassingen om te overleven. Lees verder…

Met een geschatte lengte van 25-34 centimeter (exclusief de staart die ruwweg ongeveer 7-10 centimeter lang is) en een gemiddeld gewicht van 40 van pond, is een volwassen veelvraat verre van woest. Maar uiterlijk kan bedrieglijk zijn, en dat is waar het bij de veelvraat om gaat. Het kan voor velen als een verrassing komen, maar de veelvraat wordt beschouwd als een van de meest woeste dieren op aarde. Hoe ongelooflijk het ook mag klinken, dit is absoluut waar; en deze beruchtheid van de soort kan worden toegeschreven aan zijn vermogen om het op te nemen tegen soorten die veel groter zijn dan hijzelf – als het gaat om voedselschaarste of om zijn jongen te verdedigen tegen roofdieren.

• Wolverine Adaptations for Survival
• Fysiek uithoudingsvermogen
• Ruwkracht
• Prachtige kaken en scherpe klauwen
• Anal Scent Glands

Wolverine Adaptations for Survival

Wil je voor ons schrijven? Nou, we zijn op zoek naar goede schrijvers die het woord willen verspreiden. Neem contact met ons op en we praten…

Laten we samenwerken!

De veelvraat (Gulo gulo) is een lid van de familie Mustelidae oftewel, de familie van de wezels. In feite is hij de grootste van de op het land levende leden van deze familie, en hij wordt gekenmerkt door zijn gelijkenis met een beer. Terwijl zijn uiterlijk de mensen doet denken dat hij nauw verwant is met beren, doet de gangbare naam veelvraat hen denken dat hij verwant is met wolven. Veelvraten en wolven zijn echter helemaal niet aan elkaar verwant.

Hij is ook bekend als veelvraat, stinkdierbeer, snelbok, enz. Zijn natuurlijke habitat strekt zich uit over de noordelijke boreale wouden van Noord-Amerika en Eurazië. Hoe kan een zo kleine soort overleven in dit gebied waar wolven, sneeuwluipaarden en beren vrij algemeen zijn? Hoe ongelooflijk het ook klinkt, de veelvraat neemt in deze regio de toppositie in de voedselketen in, samen met wolven, beren en sneeuwluipaarden. Hieronder worden enkele aanpassingen besproken die een sleutelrol spelen in het overleven van deze soort naast andere carnivoren.

Fysiek uithoudingsvermogen

Als men bedenkt dat ze in staat zijn om wel 40 mijl per dag af te leggen, dan staat het fysieke uithoudingsvermogen van deze soort buiten kijf. Het is bekend dat veelvraten zulke lange afstanden afleggen op zoek naar voedsel, vooral in de winter wanneer er een ernstig tekort aan voedsel is in hun inheemse leefgebied. Dit is een van de belangrijkste aanpassingen voor dit dier, gezien het feit dat het niet zijn toevlucht neemt tot een winterslaap zoals de meeste andere dieren die in deze regio voorkomen doen.

Het leefgebied van de veelvraat strekt zich uit over de noordelijke regio’s van Noord-Amerika en Eurazië, waar sneeuwval geen zeldzaam verschijnsel is. In deze streken, waar de sneeuw metersdiep is, zorgen de brede poten van een veelvraat ervoor dat zijn poten tijdens het lopen niet in de sneeuw wegzakken. Deze aanpassing zorgt er dan weer voor dat ze zelfs na een lange wandeling over de sneeuw niet moe worden. Tegelijkertijd zorgen deze brede poten ervoor dat hij met een aanzienlijke snelheid over sneeuw kan lopen, een eigenschap die hem helpt zijn prooi voor te blijven bij de jacht.

Ruwkracht

Zoals we al eerder opmerkten, is de uitdrukking ‘schijn bedriegt’ op maat gemaakt voor de veelvraat die, hoewel zeer klein, bekend staat om het opnemen tegen dieren die dubbel zo groot zijn als zij. Dit is niet zo verwonderlijk als men bedenkt dat zij behoren tot de familie van de marterachtigen – waarvan de leden bekend staan om hun ruwe kracht. Omdat ze carnivoor zijn, jagen veelvraten op en voeden zich met een breed scala van dieren met wie ze hun natuurlijke habitat delen.

In tijden van voedselschaarste staan ze er ook om bekend kariboes aan te kunnen – die twee keer zo groot zijn als zij. Terwijl grote hoefdieren – zoals de kariboe, meestal worden aangevallen door de veelvraat in tijden van voedselschaarste, is het dier ook bekend om wolven en beren aan te vallen – met wie het zijn inheemse habitat deelt, om zijn jongen te verdedigen.

Prachtige kaken en scherpe klauwen

Hun krachtige kaken en scherpe klauwen spelen een belangrijke rol als het op hun wreedheid aankomt. Evenzo hebben ze een dikke huid die hen helpt de aanval van andere vleesetende dieren te overleven. Net als andere leden van de familie der marterachtigen, zijn ook veelvraten gewapend met de karakteristieke bovenkies die zo is geplaatst dat het dier zonder veel moeite door vlees van dieren kan scheuren.

Met hun scherpe tanden kunnen ze de bevroren vaste stukken vlees in een kadaver met immens gemak afbijten; en dat helpt hem het meeste uit zijn prooi te halen. Veelvraten staan ook bekend als opportunistische aaseters die zich voeden met karkassen die door andere roofdieren in deze regio zijn achtergelaten. Soms ziet men ze ook wolven volgen, en zich voeden met karkassen die door hen zijn achtergelaten.