Zo zie ik eruit: olijfkleurige huid, die zelden verbrandt; donkerbruin haar, golvend, een paar gespleten punten; wijd uitgespreide, amandelvormige ogen – de DMV noemt ze “HZL.” Mijn wangen zijn altijd blozend, mijn neus is klein en ik heb hele korte wimpers. Ik ben 1,80 m lang – plus of min een halve centimeter.

Dit alles bij elkaar, lijkt mensen in verwarring te brengen. “Waar kom je vandaan?” vragen vreemden me. Als ik “Californië” zeg, zijn ze nooit tevreden. “Maar waar kom je vandaan?” Vragen ze weer, deze keer duidelijker: “Weet je, wat ben je?

Wat ben jij? De vraag plaagde mijn kindertijd, mijn adolescentie, mijn college jaren in het buitenland, en blijft me volgen in mijn twintiger jaren. Ik heb nooit begrepen waarom het belangrijk is, maar bijna elke dag, iemand, ergens (op straat, in de metro, in de rij voor koffie) zal vragen. Als tweedeklasser beantwoordde ik de vraag gemakkelijk: “Half Japans, half gewoon,” zei ik altijd. Mijn 7-jarige onwetendheid werd toen weggelachen, maar naarmate ik opgroeide, werd de vraag ingewikkelder te beantwoorden. Mijn moeder is Japans-Hawaïaans, mijn vader is Zwitsers en Welsh. Ik ben niet “Japans genoeg” om als Aziatisch beschouwd te worden, en ik ben niet “Engels genoeg” om als blank beschouwd te worden – dus werd mij geleerd het eenvoudig te houden: Ik ben Hapa.

In Hawaii wordt iedereen die een gemengd ras heeft – voornamelijk, maar niet uitsluitend, degenen die “deels blank” zijn en deels iets anders – Hapa genoemd (ook bekend als mixers, multiracials, mutts, ‘halfies’). Het is een pidgin-slang woord om het etnisch dubbelzinnige ras een etiket te geven. De fysieke stereotypen van een specifiek ras zijn niet op ons van toepassing, en dat maakt het moeilijk voor mensen om precies aan te geven wat ze mooi vinden.

Het is geweldig om op het kruispunt van twee (zeer verschillende) bruisende culturen te staan – en toch brengt multiraciaal zijn zijn eigen reeks problemen met zich mee. Ik heb het niet alleen over toen ik “ander” moest aanvinken bij het vakje ras tijdens standaard tests: Ik heb het over schoonheidsproblemen. Natuurlijk, op een dag zullen we waarschijnlijk mixen en mixen tot we allemaal een mooie, universele, mooie beige kleur hebben. Maar tot die tijd hebben we te maken met veel misvattingen over hoe het eruit ziet om Hap te zijn – en ik wil dat graag rechtzetten.

HAAR
Hairstylisten gaan er altijd vanuit, omdat ik Aziatisch ben, dat mijn haar niet zal krullen. Maar hier is de regel als het gaat om Hapa haar: Er zijn geen regels. Mijn haar is ongelooflijk golvend, en houdt een krul dagenlang vast. Mijn zus, echter, heeft benijdenswaardig steil haar. Ik leek op mijn vader, zij leek op mijn moeder. Het interessante is dat als ik mijn haar laat krullen, mensen veel moeilijker kunnen raden van welke etnische afkomst ik ben. Maar als mijn haar steil is, denken ze meteen aan Japan. Er zijn zoveel ingebakken sociale triggers die bij ons allemaal afgaan als het gaat om ras en haar. Maar net zoals we er niet van uit moeten gaan dat alle blondines dom zijn, moeten we er ook niet van uitgaan dat steil zwart haar één bepaald ras impliceert. Ik zweer bij Davines Love Shampoo en Conditioner omdat het gemaakt is van natuurlijke ingrediënten en het voorkomt dat mijn haar uitdroogt (het wordt eerder broos dan vet), en het houdt het superglad zodat zelfs de golven en willekeurige knikken er gezond uitzien. Ik gebruik ook Kevin Murphy Resort Spray , die de natuurlijke textuur versterkt, ongeacht het haartype waarmee je werkt.

EYES
Wanneer ik mijn make-up door een artiest heb laten doen, lijken ze altijd de nadruk te willen leggen op mijn amandelvormige ogen – door liner aan de binnenkant aan te brengen, waardoor ze kleiner lijken, omdat mijn oogvorm en -grootte niet met elkaar lijken overeen te komen. Dat is frustrerend, want ik heb er eigenlijk een hekel aan hoe het eruitziet met een liner aan de binnenkant. In plaats daarvan houd ik het bij een lichtbruine liner aan de buitenkant van mijn ogen, en de Shu Uemura Wimperkruller (ik blijf bij het Japanse) – dat is het beste voor mensen met korte wimpers. Omdat de kleur van de Hapa-ogen vaak varieert van bruin tot groen, afhankelijk van de persoon, is het geweldig om natuurlijke paletten uit te proberen die gemaakt zijn voor hazelnootkleurige ogen – iets met nudes, paars en bruintinten.

KIN
Ik weet uit eerste hand ervaring: mensen houden ervan om Hapa huid exotisch te maken. Ik kan zeggen dat ik heb gehoord: “Je ziet eruit alsof je net op vakantie bent geweest!” (terwijl ik niet verder ben geweest dan Brooklyn) vaker dan ik kan tellen. Het is waar, de meeste Hapa’s die ik heb ontmoet hebben een behoorlijk waanzinnige teint – er is iets met het mengen van tinten dat ons de beruchte stralende, egale huidskleur geeft, maar er zijn ook valkuilen. Mijn huid, bijvoorbeeld, heeft een hekel aan de winter. Ik zweer het, ik ben gekweekt voor eilandweer. Ze reageert wanneer ze geen zon heeft gezien of wanneer ze te droog is, wat betekent dat oliën heel goed werken om mijn huid gehydrateerd te houden. Ik gebruik Caudalíe Polyphenol C15 Overnight Detox Oil, die geweldig is voor alle huidtypes omdat hij verheldert, veroudering tegengaat en hydrateert. Ook – en misschien komt hier mijn Hawaïaanse kant van de zaak om de hoek kijken – kan ik heel gemakkelijk bruinen. Overdag gebruik ik graag Eve Lom Daily Protection + SPF 50 onder een middentint van Glossier’s Perfecting Skin Tint of By Terry Cellularose CC Cream. Wat maskers betreft, ook hier zijn hydraterende maskers het beste. Ik heb gemerkt dat het hydraterend masker van Kora Organics bij iedereen werkt! Een ander universeel juweeltje voor Hapa’s met steeds wisselende kleuren is Lipstick Queen’s Hello Sailor, die zich aanpast aan de kleur van je lippen op basis van je natuurlijke pigmenten.

IDENTITEIT
Het mooie van de Hapa is dat er geen lijst met eigenschappen is die ons allemaal dekt. Ik kan u laten zien wat voor mij werkt en wat voor anderen universeel lijkt te werken, maar de uitzonderingen op de schoonheidsregels zijn het spannendste aan gemengd zijn. Natuurlijk is het vervelend om de vraag “Wat ben je?” te moeten beantwoorden, maar tegelijkertijd krijgen we de kans om mensen kennis te laten maken met een nieuwe culturele standaard – een waarbij jij, en niet je achtergrond, bepaalt wat mooi is. Dus voor de mixers daarbuiten, ik smeek u, beantwoord de vraag met een beetje trots.

-Alyssa Reeder

Foto met dank aan de auteur.