Mijn vader overleed plotseling aan een coronaire hartziekte. Ik sprak hem op de dag van zijn dood, een mooi gesprek over dat hij een nieuw huis zou kopen en hoe hij mij zou helpen. Die avond kreeg ik een telefoontje van mijn moeder dat vader na het verlaten van de pub in elkaar was gezakt en dat het ambulancepersoneel hem probeerde te reanimeren. Ik bad voor een wonder. Toen ik met mijn man en drie broers aankwam, zag ik mijn vader op de stoep liggen met een deken over zijn lichaam en kreeg ik van een politieagent te horen dat hij was overleden. De pijn was ondraaglijk en ik herinner me dat ik huilde terwijl ik mijn vader vasthield. Mijn man, die nooit huilt, huilde onbedaarlijk, net als mijn drie broers.

Het voelde alsof een deel van mij die nacht ook stierf. Ik herinner me dat ik op de deur van de ambulance bonkte en eiste te weten wat er met mijn vader was gebeurd en waarom ze hem niet konden redden. Ze zeiden dat ze alles hadden gedaan wat ze konden, maar ondanks hun inspanningen konden ze hem niet redden. Het was die nacht zo koud, maar ik bleef bij mijn vader tot de privé-ambulance kwam, omdat ik het niet kon verdragen hem in de kou achter te laten. De dagen daarna waren de donkerste en somberste die ik ooit heb gekend. De pijn was ondraaglijk, alsof iemand mijn hart eruit had gehaald en er overheen stampte.

Ik herinner me dat ik mijn dochter te laat naar school bracht en dat de lerares me vroeg waarom we zo laat waren. Ik legde uit dat mijn vader net was overleden en brak toen in tranen uit en werd door de lerares getroost. Ik had het gevoel dat ik mijn emoties niet meer onder controle had en wist niet hoe ik ermee om moest gaan. De aangifte van het overlijden was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik wachtte in het café aan de overkant van de straat en het was duidelijk dat ik een overlijden aan het registreren was, want mijn gezicht was rood van het vele huilen dat ik deed.

De begrafenis was prachtig en ik slaagde erin om gedichten over mijn vader voor te lezen. Mijn vriendin vertelde me na afloop dat ze niet wist hoe ik het had gedaan en dat het een van de mooiste dingen was die ze had gehoord. De kerk zat stampvol en het was troostend te weten hoezeer hij werd gerespecteerd en bewonderd.

Het is nog heel vroeg en ik neem alles dag voor dag. Ik weet dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn en dat de pijn soms verstikkend is, maar ik hoop dat ik er mettertijd mee kan leven.

Lees andere persoonlijke verhalen.