De Koreaanse Oorlog was de eerste keer dat het leger van de Verenigde Staten zich na het einde van de Tweede Wereldoorlog met een vuurgevecht bezighield; het was ook de eerste van vele vonken die de Koude Oorlog echt heet maakten.
Van 1950 tot 1953 stond de Koreaanse Oorlog in het middelpunt van de Amerikaanse belangstelling en politiek. Een publiek dat de Tweede Wereldoorlog achter de rug had en moe was van het vechten, begreep de dreiging van het communisme of de “containment”-strategie van de regering Truman niet helemaal – wat betekende dat ze niet helemaal begrepen wat er in de eerste plaats gebeurde.
In eerste instantie was de oorlog populair omdat de dreiging van het communisme sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog boven de VS en haar bondgenoten had gedoemd. Het was populair voor de Verenigde Staten om er tegen op te treden. Naarmate de oorlog vorderde, wist het Amerikaanse publiek echter alleen maar dat hij zeker niet eindigde zoals ze wilden.
Wat gebeurde er in de Koreaanse Oorlog?
Op 25 juni 1950 — 70 jaar geleden — rolden Noord-Koreaanse tanks over de 38ste breedtegraad en over de Zuid-Koreaanse verdedigers van die grens. Het was niet de zwaar verdedigde, ironisch genoeg zo genoemde “gedemilitariseerde zone” zoals we die vandaag de dag kennen. De eerste dagen van de Koreaanse oorlog waren gemakkelijk voor de communistische Noord-Koreanen.
Met indirecte steun van communistisch China en de Sovjet-Unie, overrompelden 75.000 communistische troepen het pro-westerse zuiden. De verdedigers van de Republiek Korea (ROK) hadden geen tanks, artillerie of zware wapens om de positie te verdedigen. Binnen vijf dagen hadden de Zuid-Koreanen 73.000 manschappen verloren en was de hoofdstad Seoel in handen van de communisten gevallen.
Zodra de Verenigde Staten de bevestiging hadden gekregen dat de Sovjet-Unie niet rechtstreeks namens Noord-Korea zou bemiddelen, gaf president Harry Truman opdracht aan Amerikaanse land- en zeestrijdkrachten om Zuid-Korea te hulp te komen. Amerikaanse troepen in Japan werden snel naar het Koreaanse schiereiland overgebracht om het verzet tegen de Noord-Koreaanse opmars te ondersteunen.
Zelfs de Amerikaanse versterkingen werden onder de voet gelopen door de communisten als gevolg van een algemeen gebrek aan wapens, uitrusting en voorraden die nodig zijn om een oorlog te voeren – vooral in de brandende Koreaanse zomer. De communistische aanval werd pas in augustus afgeslagen, toen de Amerikanen een linie oprichtten rond een klein deel van het schiereiland, gecentreerd rond de stad Pusan (nu Busan).
Met Chinese voorraden en Sovjet-steun leek Noord-Korea klaar om de verdedigers de zee in te drijven. Maar de tijd stond niet aan de kant van de communisten. De Verenigde Naties namen VN-resolutie 83 aan, waarin werd opgeroepen tot militaire hulp aan Zuid-Korea om Noord-Korea terug te dringen tot de 38e breedtegraad. Versterkingen van het vasteland van de Verenigde Staten zouden in september arriveren.
Terwijl richtten luchtmachten van de pasgeboren U.S. Air Force en de U.S. Navy een ravage aan in de Noord-Koreaanse infrastructuur en transportmogelijkheden. Toen de Amerikaanse versterkingen arriveerden, waren de communisten in de minderheid.
In september 1950 leidde generaal Douglas MacArthur een amfibische aanval bij Inchon met Amerikaanse mariniers en soldaten en ROK-troepen. Het touw-a-dope was compleet. Amerikaanse troepen stroomden op 15 september achter de linies het schiereiland binnen en het 8e Amerikaanse leger brak de volgende dag al door de Pusan-perimeter.
Tegen alle adviezen van China en de USSR in, hergroepeerde de Noord-Koreaanse leider Kim Il-Sung (de grootvader van de huidige leider, Kim Jong-Un), zich niet om de Inchon Landing op te vangen of om Seoul te verdedigen. Negen dagen later was Seoul heroverd en lag de weg naar de hoofdstad van Noord-Korea, Pyongyang, open. Het Noord-Koreaanse Volksleger (KPA) viel snel uiteen. Op 1 oktober 1950 vielen de VN-troepen Noord-Korea binnen.
China was vanaf het begin klaar geweest om in de oorlog te interveniëren, als het dat nodig achtte. Omdat het wist dat de Amerikanen ten noorden van de 38e breedtegraad zouden oprukken, verzamelde het troepen langs de grens met Noord-Korea. In oktober trok het Chinese Volks Vrijwillige Leger (PVA) stilletjes de grens over. Toen de V.N. troepen de Yalu rivier bereikten, sloeg China zijn slag.
De Chinezen ontmoetten de Amerikanen voor het eerst in november 1950. Ze verpletterden de 8e Cavalerie Divisie en dwongen de terugtocht, voordat ze in de bergen verdwenen. De aanval was zo snel en hun verdwijning zo plotseling dat het V.N. commando niet eens geloofde dat de Chinese interventie werkelijk had plaatsgevonden. Twee weken later begon de oorlog in alle hevigheid.
Op 13 november 1950 dwong de PVA het 8ste Leger zich uit Noord-Korea terug te trekken. Het Amerikaanse X Korps werd twee weken later bij het Chosin Reservoir verrast en omsingeld. De V.N. strijdkrachten, Koreaanse vluchtelingen en alle voorraden en materieel begonnen het schiereiland weer af te stromen, over land of over zee. Kim Il-Sung werd door de Chinezen van elke controle over de oorlog ontheven. Truman zou MacArthur ontslaan wegens het uitbreiden van de oorlog.
Voor de rest van de oorlog, ruwweg nog twee jaar, veranderde het conflict in een bloedige patstelling, met de frontlinie zwevend rond de 38ste breedtegraad, waar die nu nog is.
Waarom was er een Koreaanse oorlog?
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het Koreaanse schiereiland in het noorden bezet door de strijdkrachten van de Sovjet-Unie en in het zuiden door de Amerikanen, gesplitst op de 38e breedtegraad. Vanaf het moment dat de twee partijen hun eigen regering in deze gebieden hadden gevestigd, schreeuwde het Koreaanse schiereiland om hereniging — uiteraard onder zijn eigen regering.
Het Noorden onder Kim Il-Sung stond vanaf het begin klaar om het land met geweld in te nemen, maar werd steeds geremd door Jozef Stalin in Moskou, die geloofde dat een dergelijke stap een derde wereldoorlog met het Westen zou kunnen ontketenen — iets waar hij bang voor was.
Nadat de KGB een Amerikaanse codebeambte in de Amerikaanse ambassade in Moskou omkocht, ontdekten zij dat veel van de Amerikaanse militaire macht in het gebied naar Japan was verplaatst. In de overtuiging dat de Amerikanen Korea niet zouden verdedigen, gaven de Sovjets Kim Il-Sung het groene licht.
Maar Truman was van mening dat de invasie een uitdaging was voor de vrije wereld en de Verenigde Staten in het bijzonder. Hij geloofde dat het noodzakelijk was dat de vrije naties van de wereld de verspreiding van het communisme onder controle hielden – dat als de VS en het Westen toestonden dat één land ten onder zou gaan aan het communisme, de rest van de naties in de regio één voor één ten onder zouden gaan, oftewel de “Domino Theorie”.
Wie won de Koreaanse Oorlog?
Tegen Kerstmis 1950 was de Koreaanse Oorlog vastgelopen op de 38e breedtegraad, de plaats waar de oorlog begon en waar nu de grens is. De oorlog duurde nog twee jaar, maar Truman koos ervoor zich niet kandidaat te stellen voor een nieuwe termijn als president van de Verenigde Staten en de Democratische Partij verloor terrein in de verkiezingen van 1952. Dwight Eisenhower en de Republikeinen wonnen het presidentschap, ondanks de aanvankelijke populariteit van de oorlog. De Republikeinen kregen ook de controle over het Huis en de Senaat.
De Verenigde Staten dropten meer munitie op Noord-Korea in drie jaar van vechten dan het deed op het gehele Pacific Theater van de Tweede Wereldoorlog. De Verenigde Staten verloren meer dan 37.000 manschappen en leden 102.000 gewonden, volgens het Korean War Project. De lokale bevolking verging het veel slechter – ongeveer 4 miljoen Koreanen en Chinezen (voornamelijk burgers) werden gedood, gewond of vermist.
De regeringen in Noord- en Zuid-Korea zijn nooit veranderd, ook al werd Kim Il-Sung gedwongen de controle over het Koreaanse Volksleger af te staan aan China, en was het Zuid-Korea van president (en de facto dictator) Syngman Rhee niet echt “vrij” om mee te beginnen. Na een tijdje was het enige knelpunt tussen de twee landen de terugkeer van gevangen Chinese en Noord-Koreaanse gevangenen die niet naar huis wilden.
Hoe eindigde de Koreaanse Oorlog?
De gevechten eindigden uiteindelijk op 27 juli 1953, na twee jaar van onderhandelingen. Seoul was vier keer van eigenaar veranderd. De nieuwgekozen president Dwight D. Eisenhower (voorheen generaal en opperbevelhebber van de geallieerden tijdens WO II) ging naar Korea om zelf uit te zoeken hoe hij er een einde aan kon maken. De Indiase generaal K.S. Thimayya legde een oplossing voor het probleem van de krijgsgevangenen voor, een oplossing die door beide partijen werd aanvaard.
Het schieten hield die dag op, maar de oorlog nooit.
De Koreaanse wapenstilstandsovereenkomst werd ondertekend door de Verenigde Naties, het Koreaanse Volksleger en het Chinese Volksvrijwilligersleger, maar de regering van Syngman Rhee weigerde te tekenen. Het is een wapenstilstand en geen vredesverdrag, wat betekent dat de oorlog technisch gezien nog steeds voortduurt, hoewel de gevechten zijn gestaakt.
Heden ten dage beweert Noord-Korea dat het de Koreaanse oorlog, die het de “Vaderlandse Bevrijdingsoorlog” noemt, heeft gewonnen en verwijt het de Verenigde Staten dat zij er überhaupt mee zijn begonnen. De wapenstilstand vestigde de gedemilitariseerde zone (DMZ) zoals we die vandaag de dag kennen, waar Amerikaanse en Zuid-Koreaanse soldaten elke dag Noord-Koreaanse soldaten aanstaren.
De Koreaanse Oorlog, ingeklemd tussen de romantiek van de Tweede Wereldoorlog en Amerika’s traumatische ervaring in Vietnam, wordt vaak vergeten onder de conflicten van de 20e eeuw, zozeer zelfs dat het vaak wordt aangeduid als “De vergeten oorlog.”
Volgens het Department of Veterans Affairs leven er vandaag de dag nog 1,16 miljoen veteranen van de Koreaanse Oorlog. Dus als je er een ziet, vertel ze dan alles wat je over hun oorlog hebt geleerd. Ze zullen het waarderen dat je de tijd neemt om te herinneren.
— Blake Stilwell is te bereiken op [email protected]. Hij is ook te vinden op Twitter @blakestilwell of op Facebook.
Geef een antwoord