Restorative justice is een beweging voor sociale rechtvaardigheid die de gevolgen van misdaad wil aanpakken door de relaties van drie belangrijke belanghebbenden te herstellen en te herstellen: slachtoffers, daders en gemeenschappen. Een analyse van de relatie tussen de theorie van herstelrecht en de principes van daderrehabilitatie bracht spanningen aan het licht tussen het Risk-Need Responsivity Model (RNR) en het Good lives Model (GLM), de twee normatieve kaders. De bevindingen legden een gebrek aan waardering bloot voor het feit dat correctionele behandelingsprogramma’s een legitieme rol hebben naast herstelgerichte praktijken. Herstelrecht- en rehabilitatiemodellen zijn verschillende, hoewel overlappende, normatieve kaders en hebben verschillende toepassingsgebieden in het strafrechtelijk systeem; het is een vergissing om te proberen ze in enige robuuste zin te vermengen. Het belangrijkste verschil is dat de kernwaarden die ten grondslag liggen aan herstelrechtpraktijken ethisch van aard zijn, terwijl rehabilitatiebenaderingen fundamenteel gebaseerd zijn op prudentiële waarden. Het sleutelbegrip voor herstel is het herstel van de relaties tussen de belanghebbenden die door het misdrijf zijn getroffen en het herstel van het functioneren van de daders binnen de gemeenschap door middel van het verwerven van capaciteiten. Referenties